Μέσα από την ΠΟΙΗΣΗ θα κάνω μια μικρή αναφορά στις 4 ΗΜΕΡΕΣ. Για το σύνδρομο Down δεν βρήκα σχετικό ποίημα.
Για την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ επιλέγω, από το βιβλίο «ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ» του Παύλου Εμμανουήλ το:
Που είναι οι άνθρωποι
Πού είναι οι άνθρωποι
Γιατί δε μου μιλούν;
Περνούν αδιάφοροι εμπρός μου
πάντα βιαστικοί, πάντα ανήσυχοι,
ψυχροί χωρίς χαμόγελο στα χείλη.
Δεν προφταίνω να δω τα πρόσωπά τους
να συγκρατήσω τη μορφή τους
και χάνονται σαν άυλες φιγούρες
μες από τα μάτια μου.
Πού είναι οι άνθρωποι;
Θέλω να τους δω
Να μιλήσω μαζί τους,
να πω τα προβλήματά μου,
να εμπιστευτώ τα μυστικά μου,
να εκμυστηρευτώ τα βάσανά μου.
Αλήθεια! Πού είναι οι άνθρωποι;
Θέλω μαζί τους να χαρώ, να γελάσω.
Θέλω μαζί τους να πονέσω, να κλάψω.
Θέλω μαζί τους να ζήσω.
Θέλω πιο πολύ ν’ αγαπήσω.
Για την «ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ»(*) ένα ποίημα που γράφτηκε από ένα μικρό παιδί από την Αφρική, και που το βρήκα σε πολλά «μπλοκάκια» (γιαυτό και δεν κάνω αναφορά σε κανένα).Ποίημα που είχε προταθεί από τα Ηνωμένη ‘Εθνη ως το καλύτερο του 2006 (Αν τελικά επιλέχθηκε το καλύτερο δεν μπόρεσα να βρω κάποια αναφορά)
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε...
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και λες εμένα έγχρωμο;
(*)Καθιερώθηκε το 1966 από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ σε ανάμνηση των 70 νεκρών και εκατοντάδων τραυματιών διαδηλωτών από το Ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής στη πόλη Σάρπβιλ, που ζητούσαν την κατάργηση του Ρατσισμού.
Για την Παγκόσμια ημέρα του Ύπνου – καθιερώθηκε από τον Παγκόμισο Οργανισμό Υγείας-επιλέγω δύο ποιήματα. Το ένα το όμωνυμο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη (ΥΠΝΟΣ) και το άλλο του Νίκου Βρεττού (Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ(α))
Ύπνος
Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Kι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ’ αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Kαι γαλανό σαν κύμα τ’ όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Aγάπες θα ’ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ’ τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.
Tα ρόδα θα κινήσουν απ’ τους φράχτες,
και θά ’ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θ’ αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούνε σαν παιδάκια
γλυκά. Kαι τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Kυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Tο χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται –ωχρή– σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Kαι το φεγγάρι
θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.
Ο ύπνος της ημέρας (Α)
Βυθίζομαι αργά στον ύπνο της ημέρας
δίχως όνειρο, δίχως καημό να υπάρξω.
Το σώμα φθαρτό και η ψυχή στεγνώνει
σβήνει ολοένα η αίσθηση του κόσμου.
Οι ώρες περνούν και πέφτει το βράδυ
αύριο ίσως δε θα μπορώ να λυπάμαι.
Περνούν καθώς την έρημο οι καμήλες
μέχρι το τέλος τίποτα δε θα μείνει.
Πηγές και μνήμες μου έξω από τον ύπνο
κι όλο το πάθος για τη γέννησή μου.
Για την Παγκόσμια ημέρα Δασοπονίας(*) το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπολου από το η Συλλογή «Ο Αλλήθωρος»
Τὸ Δάσος
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.
Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.
(*)Καθιερώθηκε να γιορτάζεται στις 21 του Μάρτη λόγω της εαρινής ισημερίας από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (F.A.O.)του ΟΗΕ για να μας ευαισθητοποιήσει για την προστασία του που δυστυχώς στην Ελλάδα κάθε χρόνο το καταστρέφομαι με χίλιους δυο τρόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου