«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα ......

Κυριακή Ε΄των Νηστειών σήμερα και όπως "ξεσκόνιζα" το αρχείο μου βρήκα μια ομιλία (κήρυγμα πέστε το) που γράφτηκε από ένα μαθητή της Αθωνιάδας Εκκλησιαστικής Σχολής στα 1963 και είπα να το ...ανεβάσω.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω».( Μάρκου 33-34)

Ήταν οι τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του Κυρίου.
Έπειτα από λίγο οι μαθητές θα αντίκριζαν το δάσκαλό τους γεμάτο αίματα επάνω στο ξύλο του σταυρού να πεθαίνει, ως ένοχος ο ανένοχος και ως αμαρτωλός ο αναμάρτητος.
Ως Θεός ο Ιησούς γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί και ως άνθρωπος που πονά, ως άνθρωπος που υποφέρει και έχει την καρδιά βαριά από τη θλίψη για την αχαριστία του κόσμου, ως άνθρωπος που αντικρίζει με πίκρα τον άδικο θάνατο, το σταυρό του μαρτυρίου, τους λέγει:
«Βαδίζουμε για τα Ιεροσόλυμα και εκεί θα παραδοθώ στους Αρχιερείς και στους Γραμματείς και θα με δικάσουν σε θάνατο».
Γιατί όμως;
Πως είναι δυνατόν να ζητούν να θανατώσουν αυτόν που τους σκέπασε με νεφέλη, που τους έθρεψε με το Ουράνιο Μάνα, που τους πέρασε μέσα από την Ερυθρά θάλασσα ελευθερώνοντάς τους από τον Φαραώ ;
Πως είναι δυνατόν να κατακρίνεται σε θάνατο αυτός που τους φωτίζει τα μάτια, που τους γιατρεύει τα χέρια και όλες τις άλλες αρρώστιες, αυτός που ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα για να αναστήσει τον τετραήμερο Λάζαρο, για να συγχωρήσει την πόρνη στο σπίτι του Σίμωνα, για να δώσει στο Μυστικό Δείπνο βρώμα τη σάρκα του, για να πλύνει τα πόδια των μαθητών, αυτός που κάνει τόσες και τόσες ευεργεσίες στο λαό των Εβραίων;
Πως είναι δυνατό να παραδίνεται σε θάνατο αυτός που «αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθει δόλος εν τω στόματι αυτού;»
Τι είναι εκείνο που παρακινεί τους Αρχιερείς και Γραμματείς να τον παραδώσουν σε θάνατο;
Όχι βέβαια άλλο, παρά εκείνο που λέγει ο Σολομών. «Φθόνος γαρ ουκ οίδε προτιμάν το συμφέρον».
Αυτή είναι η αιτία που ζητούν οι Ιουδαίοι για να σκοτώσουν το Χριστό.
ΦΘΟΝΟΣ. Λέξη πολύ γνωστή σε όλους.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, ένα ελαφρό βλέμμα πίσω μας, θα δούμε, σαν σε κινηματογραφική ταινία να ξετυλίγονται τραγικές σκηνές, τρομακτικά γεγονότα, απαίσιες παραστάσεις. Όλα αποτελέσματα του φθόνου.
Και να. Ο Πάγκαλος Ιωσήφ ρίχνεται στον τάφο και ύστερα πουλιέται από τα αδέλφια του στους Ισμαηλίτες εμπόρους, γιατί ήταν «πλήρης χάριτος και σοφίας, πλήρης ελέους και φιλανθρωπίας». Κι αυτό είναι εκείνο που λέγει ο σοφός Πλούταρχος. «Πολλοί θανόντας αμείβουσι τοις τάφοις ους τω φθόνω πρότερον ήλγηναν ζώντας».
Τέτοιος είναι ο φθονερός και ζηλότυπος άνθρωπος.
Ένα κακόχυμο δέντρο όσο κι αν το λιπαίνεις, με όση επιμέλεια και αν του καθαρίζεις τα κλωνάρια, όσο κι αν το καλλιεργείς, όσο κι αν το σκάβεις και το ποτίζεις, πάλι τα φύλλα του μαραμένα, πάλι τους καρπούς του σκουληκιασμένους θα τους βλέπεις. Και έναν φθονερό και ζηλότυπο άνθρωπο, τρέφετον καθημερινά με τα καλλίτερα φαγητά, πότιζέ τον μέλι και γάλα και προσκύνα τον ως βασιλιά, πάλι αυτός τα αδέρφια του θα πικραίνει, τους γειτόνους του θα φθονεί, πάλι τους ομοθρήσκους του θα προσπαθεί να πληγώσει και να θανατώσει.
Ο φθονερός άνθρωπος είναι κατά πολύ χειρότερος από τα άγρια θηρία του δάσους και απ’αυτά ακόμα τα σκυλιά. «Οι κύνες», λέγει ο Μέγας Βασίλειος, «τρεφόμενοι ημερούνται, και οι λέοντες χειροήθεις θεραπευόμενοι γίνονται, οι δε βάσκανοι ταις θεραπείαις πλέον εξαγριώνονται». Ένα σκυλί όσο και αν φαίνεται άγριο και φωνακλάδικο όταν του δώσεις να φάει αμέσως ημερώνει, ησυχάζει και με τον τρόπο του αυτόν ευχαριστεί για την ευεργεσία σου. Και καταλαβαίνεται τι γίνεται με τους φθονερούς ανθρώπους που δεν ανταποδίδουν τη καλοσύνη σ’ εκείνους που τους φροντίζουν, τι κάνουν εκείνους που δεν τους φροντίζουν.
Και νά. Επειδή ο Αδάμ και η Εύα περνούσαν «ζωή και κότα» στον παράδεισο, τους φθονεί ο διάβολος και με τον τρόπο του, τους διώχνει απ’ αυτόν.
Επειδή ο Αβελ προσέφερε θυσίες στο θεό και «προέκοπτεν αρετής» τον φθονεί ο αδελφός του και τον σκοτώνει.
Επειδή ο Ιώβ είχε πλούτη και δόξα, τον φθονεί ο διάβολος και αμέσως προσπαθεί να τον πλήξει με τη λέπρα και τη φτώχεια.
Επειδή ο Ηλίας έλεγχε την Ιεζάβελ που άρπαξε το αμπέλι του Ναβουθέ , τον φθονεί και ζητάει να αρπάξει τη ψυχή του σαν σπουργίτι.
Επειδή οι Μάγοι εκήρυξαν τον νεογέννητο βασιλέα στον Ηρώδη, φθονεί το νεογέννητο βασιλιά και στη προσπάθεια του να τον σκοτώσει κατασφάζει 14.000 νήπια.
Και επειδή ο Ιησούς γιάτρευε , επειδή δίδασκε, επειδή έκανε μύρια όσα θαύματα, τον φθονούν οι παράνομοι Ιουδαίοι και σπεύδουν αμέσως να του ...πιουν το αίμα με τον Σταυρικό θάνατο.
Αλλά και σήμερα πόσοι δεν αποκεφαλίζονται, δεν σκοτώνονται και δεν πεθαίνουν με μόνη αιτία τον φθόνο;
Και μήπως είναι μόνο ο θάνατος αποτέλεσμα του φθόνου;
Πόσοι σήμερα δεν αδικούνται, πόσοι δεν υποφέρουν, πόσοι δεν διώκονται και δεν καταστρέφονται εξ αιτίας του φθόνου των συνανθρώπων των;
Είναι φοβερό, είναι σκληρό και άδικο αυτό, αλλά « θαρσείται». «Εστί δίκης οφθαλμός» έλεγαν οι αρχαίοι.
Μετά απ’ όλα αυτά φθάνει και η θεία δικαιοσύνη. Έρχεται η θεία δίκη από την οποία κανένας πλέον δεν μπορεί να ξεφύγει. Και τότε θα είναι πανευτυχείς εκείνοι που διώχθηκαν και υπέφεραν χάριν του ονόματος του Ιησού. «Μακάριοι εστέ», είπε ο Κύριος. «όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ΄υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού». Θα είναι δε δυστυχισμένοι όσοι εδίωξαν και όσοι έβλαψαν με κάθε τρόπο τους πλησίον των από φθόνο. Η τιμωρία θα είναι μεγάλη και αιώνια .
Έτσι σώζεται, θεία δυνάμει, ο Δανιήλ από τον λάκκο των λεόντων και ρίχνονται μέσα σ’αυτόν, αντί αυτού, αυτοί που τον συκοφάντησαν, με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.
Φθονούσε ο βρεφοκτόνος Ηρώδης και θέριζε από το γάλα τα βρέφη, αλλά «εσάπισεν έτι ζων».
Φθονούσε η Ευδοξία τον Ιερό Χρυσόστομο και τον έστειλε εξορία, αλλά έτρεμε και αυτή και ο τάφος της τριάντα τρία χρόνια.
Είναι ο φθόνος, προκαταρτικό σπέρμα κάθε κακού, το πρωτότοκο παιδί της αμαρτίας, το πρώτο φαρμακερό μίασμα όπου «εμόλυνεν τον ουρανόν και την γην, πρώτη φθοροποιός φλόγα όπου άναψε το πυρ της αιωνίου κολάσεως».
«Ω, φθόνε ρίζα του θανάτου, η πολύπλοκος νόσος, καρδίας οξύτατε ήλε, ποίος γαρ οξύτατος ήλος ούτω κεντά, ως ο φθόνος την έχουσαν αυτόν καρδίαν τιτρώσκει;»
Το θεομίσητο αυτό πάθος μας κάνει χειρότερους και από αυτούς τους δαίμονες , διότι όπως λέγει ο θείος Χρυσόστομος «αν ο διάβολος φθονεί τους ανθρώπους , τους συντρόφους του δαίμονες δεν τους φθονεί. Συ δε ο οποίος είσαι άνθρωπος αγαπάς τους δαίμονες και φθονείς τα αδέλφια σου, ώστε φαίνεσαι περισσότερο φρονιμότερος από τους δαίμονες διότι φθονείς τα αδέλφια σου».
Αυτό είναι το πάθος του φθονερού. Πάθος το οποίο ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες αμαρτίες είναι αμαρτία θανάσιμος. Η αμοιβή θα είναι η κόλαση και στη παρούσα ζωή και στη μέλλουσα ζωή. Είναι η μοναδική ίσως αμαρτία που θα ασκείται μετά θάνατον, αλλά η άσκηση αυτή καθ’ εαυτή θα είναι κόλαση. Η ίδια η κόλαση θα είναι μετά θάνατον ένας απέραντος και αιώνιος φθόνος και ο ίδιος ο φθόνος θα είναι μια μαύρη κόλαση σ’ αυτή τη ζωή όταν πλημμυρίζει την καρδιά του ανθρώπου .
Ο άνθρωπος που φθονεί, χάνει τον ύπνο του καταστρώνοντας σχέδια, με τα οποία προσπαθεί να βλάψει τους άλλους, ξοδεύει την ζωτικότητα του, την ενεργετικότητα του, να ικανοποιήσει αυτό το μισητό αίσθημα, αυτή τη φοβερότερη από τις αμαρτίες, τον φθόνο.
Κάνει τη νύχτα μέρα, δεν σταματά ποτέ και ακόμα και στον ύπνο του βλέπει αυτούς που φθονεί να καταστρέφονται. Δηλητηριάζει τη ζωή του, καταστρέφει και την πιο μικρή ευχάριστη στιγμή. Είναι δυστυχισμένος. Για ένα τέτοιο άνθρωπο πρέπει να αισθανόμαστε πόνο και οφείλουμε να προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας για την επιστροφή του. Οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να τον ξεριζώσει από την καρδιά του για να βρει γαλήνη και ευτυχία και σαυτή και στην άλλη, την εν Χριστώ ζωή.
Δυστυχώς η θανάσιμη αυτή αμαρτία του φθόνου ριζώνει πολύ βαθιά στη ψυχή και αν ο άνθρωπος δεν δώσει την ανάλογο προσοχή σ’ αυτό δύσκολα θα την ξεριζώσει. Απαιτείται να καταβληθούν μεγάλες προσπάθειες για την εκρίζωση του . Η θεραπεία της οφείλει να γίνει από τη νεαρότερη ακόμη ηλικία της όταν τα πρώτα σπέρματα σπαρθούν στη ψυχή μας και μάλιστα από έμπειρο γιατρό. Ο γιατρός αυτός είναι ο αιώνιος, ο Αναλλοίωτος, ο Πάνσοφος γιατρός των ψυχών, ο Ιησούς Χριστός, «ο δούς την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».
Μόνο με τη χάρη αυτού μπορούμε να εκμηδενίσουμε τον φθόνο και να βγάλουμε έξω τη φοβερή αυτή αρρώστια της ψυχής μας. Και ο Πάνσοφος αυτός γιατρός, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός εντέλλεται ημίν το «αγαπάτε αλλήλους».
Η αγάπη λοιπόν είναι το φάρμακο του φθόνου. Μόνο μ’ αυτή και μάλιστα όταν την εξασκούμε στη πράξη μπορούμε να απαλλάξουμε την ψυχή μας από το φθόνο. Οι ευεργεσίες , οι ελεημοσύνες, η αποφυγή της καταλαλιάς και η προσευχή θα μας ενισχύσουν στον αγώνα μας εναντίον της αμαρτίας και μάλιστα της αμαρτίας που λέγεται φθόνος. Ας αποφύγουμε τον φθόνο αν θέλουμε να απολαύσουμε τα «ητοιμασμένα ημίν αγαθά προ καταβολής κόσμου».
Από μια ομιλία γραμμένη στα 1963 από σπουδαστή της Ε.Σ.Α. με απόδοση στην ομιλουμένη γλώσσα. (χίλια συγνώμη για την επέμβαση μας)
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα "ΝΕΑ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΣΤΑΣ" (Αριθμ. φύλου 12/1997)