Ανήμερα της εξέγερσης των φοιτητών κατά της αμεροκανοκίνητης δικτατορίας της χώρας μας και, πάλι, γράφονται τα ίδια και τα ίδια.
Τέτοιες μέρες πέρυσι-γυρίστε πιο πίσω και θα βρείτε- είχα καταθέσει κάποιες σκέψεις μου μου.
Εκτός από την πρώτη επέτειο που δεν "γιορτάστηκε" ανήμερα γιατί ο "εθνάρχης" έκανε εκλογές και που δεν είχα παέι στη πορεία στη συνέχεια για πολλά χρόνια -10 και πάνω-τέτοια μέρα είμουνα πάντα στην πορεία.
Αργότερα "βάρενα" και δεν κατέβαινα τακτικά.
Δεν θυμάμαι αν ήταν η δεύτερη ή η τρίτη επέτειο , θυμάμαι όμως πως μόλις έιχαμε παρακολουθήσει το βιντεάκι του γκρεμίσματος της ΠΥΛΗΣ και και άλλα πλάνα από την εξέγερση στο αμφιθέατρο στο ΕΜΠ και κατεβαίναμε τιις σκάλες.
Μπροστά μου μια κυρία κατεβαίνει έχποντα στα χέρια της τα δυο μικρά της παιδιά 5-6 χρονώ περίπου.
Σιωπηλοί όπως κατεβαίναμε την ακούω να λέει στη διπλανή της.
"Μέχρι που θα είναι μικρά και δεν θα μπορούνε να έρχονται μόνα τους θα τα φέρνω κάθε χρόνο. Οταν μεγαλώσουν και μπορούν να 'έρχονται μόνα τους και μάθβ ότι δεν ήρθαν στο Πολυτεχνείο ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΚΛΕΙΣΤΗ"
Σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει η πορεία.
Ολα τα μπλοκ αν πορεύονται κοντα κοντα και να μην αφήνουν κενά μεταξύ τους γιατί ακριβώς εκείνα είναι να αδύνατα σημεία που εκεμετελλέυονται τα αντιεξουσιαστίκά στοιχεία και μένουν μέσα στη πορεία και δημιουργούν επεισόδια.
και ας πειφρουρήσει το κάθε μπλοκ το χώρο του και όχι μόνο να μην επιτρέψουν να μπουν αναμέσα τους όλα αυτά τα κακοποιά στοιχεία αλλά ας τους δώσουν και κανά μπερτάκι.
Ας ανάψουμε ένα κεράκι στη ματωμένη πύλη που άναψε εκείνη τη νυχτιά τη δάδα της ΛΕΥΕΡΙΑΣ μας από τον αμερικανοκίνητο ζυγό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου