Γυρίζω το ημερολόγιο πίσω 60 χρόνια.
Τέτοιες μέρες ήτανε θαρρώ.
Για τελευταία φορά το "Αφήνω γεια στην τάξη μου και σ΄όλο το σχολειό...."(*) είχε ακουστεί την προηγούμενη μέρα.
Το ξημέρωμα της επόμενης είχε βρει "ακαδημαϊκούς πολίτες" τα "παιδιά της ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑΣ".
Tα παιδιά που η Κυρά Μαρία Γραμμένου είχε πάρει από το χεράκι τον Σεπτέμβριο του 1953, και τέτοιες μέρες μαζί με όσα βρήκε στην πορεία, τα ξεπροβοδούσε για την καινούργια τους ζωή.
Με το που έσκασε μύτη ο Ήλιος πάνω απ' τ΄ΑΡΑΠ΄ Τ΄ ΠΕΤΡΑ", ο αύλιος χώρος του Δημοτικού Σχολείου - μπορεί σήμερα να στεγάζει τη Λύκειο αλλά για όλα τα ΜΕΓΑΛΑ παιδιά θα είναι πάντα το ΣΧΟΛΕΙΟ μας - γέμισε μα τα τιτιβίσματα των ...πουλιών που είχαν ανοίξει τις φτερούγες για να πετάξουν.
Το κάθε παιδί με "ξηρά τροφή" στο τρουβά ή στο ζεμπέλι ή σε αυτοσχέδια τσάντα,ξεκίνησαν για την κορφή του ΑΗ-ΛΙΑ. Μέσα από ...σύρμα ανάμεσα στα πουρνάρια φτάσανε στο πίσω μέρος του ΑΗΛΙΑ.
Για, σχεδόν, όλα τα παιδιά πίσω από τον ΑΗΛΙΑ ξεπρόβαλε ένας νέος κάμπος,μερικοί θάμνοι και κάποιες κερασιές.
Εν τω μεταξύ η Κυρά -Μαρία και η άλλη δασκάλα η Νίτσα η Γαβανά είχανε ετοιμάσει το παιγνίδι του "κρυμμένου θησαυρού".
Μας χώρισαν σε δυο ομάδες και με δυο διαφορετικές κατευθύνσεις ψάχναμε τον θησαυρό που όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν κάποιες εκθέσεις και, χωρίς να παίρνω όρκο, πρέπει να είχε και καραμέλες.
Αρκετό παιγνίδι, στρώσιμο καταγής για ένα αξέχαστο γεύμα και αργά το βράδυ επιστροφή .
Και την επόμενη μέρα ο κάθε ένας τον δρόμο του.
Έπρεπε να είχαμε κανονίσει μια σύναξη αλλά .......
Ας είναι αυτή η ανάρτηση μια ανάμνηση των 60 χρόνων που αποφοιτούσαμε τέτοιες μέρες από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
ΣΗΜΕΊΩΣΗ: ΑΝ κάποιος θυμάται κάτι περισσότερο ας το συμπληρώσει. εδώ Βλέπεις "ου γαρ έρχετε μόνον..."
(*) Ολόκληρο το τραγούδι
Αφήνω γεια στην τάξη μου
και σ΄όλο το σχολειό
προπαντός τους δασκάλους μου
που τόσο αγαπώ.
Έξη χρόνια ολόκληρα
που ζήσαμε μαζί
ας είναι ένα παρέδειγμα
στη νέα μας ζωή
Και τα πουλάκια που πετούν
σ΄ανατολή και δύση
σαν την μαθητική ζωή
δεν έχω ματαζήσει
Αυτό το τραγούδι το τραγουδούσαν "τω καιρώ εκείνω" τα εκτάκια από την πρώτη μέρα της έναρξης των μαθημάτων μέχρι την τελευταία καθώς ανέβαιναν τις σκάλες για την τάξη τους.
Κι η έκτη τάξη ήταν η δεξιά αίθουσα όπως ανεβαίνουμε στον όροφο
Τέτοιες μέρες ήτανε θαρρώ.
Για τελευταία φορά το "Αφήνω γεια στην τάξη μου και σ΄όλο το σχολειό...."(*) είχε ακουστεί την προηγούμενη μέρα.
Το ξημέρωμα της επόμενης είχε βρει "ακαδημαϊκούς πολίτες" τα "παιδιά της ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑΣ".
Tα παιδιά που η Κυρά Μαρία Γραμμένου είχε πάρει από το χεράκι τον Σεπτέμβριο του 1953, και τέτοιες μέρες μαζί με όσα βρήκε στην πορεία, τα ξεπροβοδούσε για την καινούργια τους ζωή.
Με το που έσκασε μύτη ο Ήλιος πάνω απ' τ΄ΑΡΑΠ΄ Τ΄ ΠΕΤΡΑ", ο αύλιος χώρος του Δημοτικού Σχολείου - μπορεί σήμερα να στεγάζει τη Λύκειο αλλά για όλα τα ΜΕΓΑΛΑ παιδιά θα είναι πάντα το ΣΧΟΛΕΙΟ μας - γέμισε μα τα τιτιβίσματα των ...πουλιών που είχαν ανοίξει τις φτερούγες για να πετάξουν.
Το κάθε παιδί με "ξηρά τροφή" στο τρουβά ή στο ζεμπέλι ή σε αυτοσχέδια τσάντα,ξεκίνησαν για την κορφή του ΑΗ-ΛΙΑ. Μέσα από ...σύρμα ανάμεσα στα πουρνάρια φτάσανε στο πίσω μέρος του ΑΗΛΙΑ.
Για, σχεδόν, όλα τα παιδιά πίσω από τον ΑΗΛΙΑ ξεπρόβαλε ένας νέος κάμπος,μερικοί θάμνοι και κάποιες κερασιές.
Εν τω μεταξύ η Κυρά -Μαρία και η άλλη δασκάλα η Νίτσα η Γαβανά είχανε ετοιμάσει το παιγνίδι του "κρυμμένου θησαυρού".
Μας χώρισαν σε δυο ομάδες και με δυο διαφορετικές κατευθύνσεις ψάχναμε τον θησαυρό που όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν κάποιες εκθέσεις και, χωρίς να παίρνω όρκο, πρέπει να είχε και καραμέλες.
Αρκετό παιγνίδι, στρώσιμο καταγής για ένα αξέχαστο γεύμα και αργά το βράδυ επιστροφή .
Και την επόμενη μέρα ο κάθε ένας τον δρόμο του.
Έπρεπε να είχαμε κανονίσει μια σύναξη αλλά .......
Ας είναι αυτή η ανάρτηση μια ανάμνηση των 60 χρόνων που αποφοιτούσαμε τέτοιες μέρες από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
ΣΗΜΕΊΩΣΗ: ΑΝ κάποιος θυμάται κάτι περισσότερο ας το συμπληρώσει. εδώ Βλέπεις "ου γαρ έρχετε μόνον..."
(*) Ολόκληρο το τραγούδι
Αφήνω γεια στην τάξη μου
και σ΄όλο το σχολειό
προπαντός τους δασκάλους μου
που τόσο αγαπώ.
Έξη χρόνια ολόκληρα
που ζήσαμε μαζί
ας είναι ένα παρέδειγμα
στη νέα μας ζωή
Και τα πουλάκια που πετούν
σ΄ανατολή και δύση
σαν την μαθητική ζωή
δεν έχω ματαζήσει
Αυτό το τραγούδι το τραγουδούσαν "τω καιρώ εκείνω" τα εκτάκια από την πρώτη μέρα της έναρξης των μαθημάτων μέχρι την τελευταία καθώς ανέβαιναν τις σκάλες για την τάξη τους.
Κι η έκτη τάξη ήταν η δεξιά αίθουσα όπως ανεβαίνουμε στον όροφο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου