Χρηστάκη δεν σε γνώρισα. Είχα γνωρίσει όμως από μικρό τον μπαμπά σου. Ουτε εσένα Νάνσυ.
Απορώ που βρήκαν ακόμα και πάνω στο νιόσκαφτο τάφο σου κάποιοι να ρίξουν το φταίξιμο σε σένα .Ισως γιατί εμείς οι μεγάλοι ΠΟΤΕ δεν θέλουμαι να παραδεχτούμαι τα λάθη μας ή γιατί θέλουμαινα κρύψουμαι τα λάθη άλλων.
Δεν ξέρω με πιο τρόπο να σας και εγώ το αντίο μου. Στο νου μου μου ήρθε εκείνο το τραγούδι που τραγουδάει ο Γιώργος Ζωγράφος.
Μικρό παιδί σαν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη χαρά
στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
Κι όταν η βαρυχειμωνιά
μου πάγωνε τα χέρια
στον ουρανό τα σήκωνα
να ζεσταθούν στ' αστέρια
Παιδί στα δεκατέσσερα
κλέψανε τη χαρά μου, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη φωτιά
τον ήλιο στη καρδιά μου μικρό παιδί
Μικρό παιδί σαν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο μικρό παιδί
το γέλιο είχα συντροφιά
στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
"Όσο είμαστε κάθετοι στο χώμα,η φωνή μας ας υψώνεται καταγγελία,ένα κατηγορώ.Όταν έρθει η ώρα..τις εστιν συγγραφέας η μη, τότε θα κριθούμε... για το ταλέντο εκείνο που δόθηκε σε όλους μας,το ταλέντο της λαλιάς. Από του φοβερού βήματος θα μας ρωτήσουν:"Τι έκανες το τάλαντον που σου δόθηκε;Το αξιοποίησες για να καταγγείλεις αυτά που ατιμάζουν την αξία άνθρωπος;Ή φοβήθηκες τις εξουσίες του κόσμου τούτου και τις προσκύνησες και το τάλαντον το έκρυψες εν τη γη; "Α.ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ (e-mail:prylhs@yahoo.com)
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου