Αντί μνημοσύνου.

Παρασκευή, 21 Αύγουστος 2009

Στο 2ο τον μεγαλώσαμε το Χρηστάκη. Εκεί μας τον παρέδωσαν η Μαρία η μάνα του, κι η γιαγιά η Κατινιώ.. έναν ροδομάγουλο ξανθούλη πιτσιρίκο.
Γνώριζα καλά τους παππούδες του, τους γονείς του Νίνου, ένας μεσότοιχος μας χώριζε.. μαθητούδι εγώ αρραβωνιαμένοι εκείνοι, τους πέτυχα να φιλιούνται κρυφά μέσα στον κήπο της προγιαγιάς, της Θεοδούλας, όταν ο Τάκης έφευγε φαντάρος.
Μαζί μεγαλώναμε μέχρι προχτές, παλικαράκι αυτός κι εγώ παραώριμος, γιατί πάντα ανταμώναμε στις βρύσες, στο κιόσκι, στα παγκάκια του σχολειού. κάποιες φορές νύχτα αργά. Ήταν η πρώτη παρέα με τα μηχανάκια , γιατί πέρασαν κι άλλες μετά…
- Πειράζει που καθόμαστε εδώ κύριε;
- Να μη μας αφήνετε σκουπίδια..
- Εμείς το προσέχουμε το σχολείο κύριε, το αγαπάμε..
Χρυσά παιδιά, ευγενικά , τα χαιρόσουν, χαιρόμουν που ήμουν δάσκαλος. Ώσπου….

Είναι ο τέταρτος που χάνουμε απ’ το 2ο τα τελευταία χρόνια. Παιδάκια, έφηβοι, πριν καν προλάβουν να ζήσουν . Όλοι σε τρύπες έπεσαν, σε τρύπες που εμείς οι μεγάλοι ως κοινωνία ανοίξαμε.
Οι δυο, τέτοιες μέρες – αγιασμό είχαμε – στην τρύπα των στενών ασυντήρητων και επικίνδυνων δρόμων , στη γούβα της ανευθυνότητας μας και της ανεπαρκούς εκπαίδευσης των οδηγών.
Ο τρίτος, α ρε Θανασάκη.., στο ανοιχτό φρεάτιο των ψεύτικων παράδεισων που πάλι η αδιαφορία και το πάθος μας για κέρδος έσκαψε και αφήνει να χάσκει ορθάνοιχτο. Νέα, πολύ νέα παιδιά, παιδάκια…
Κι όμως κανείς δεν κατηγόρησε τότε κανένα Δήμαρχο, κανέναν Αντιδήμαρχο.. Φωνή, κατάρα δεν ακούστηκε.. πόνος βαθύς, βουβός.

Και τώρα ο Χρήστος, ο Χρηστάκης.. πιο τραγικός απ’ όλους ο χαμός του. Όχι μόνο γιατί δεν έπεσε σε τρύπα που άνοιξε γενικά, αόριστα κι απρόσωπα η κοινωνία που διαμορφώσαμε, μα και γιατί κάποιοι σκόπιμα έφτυσαν στον τάφο του, για να κρύψουν την εγκληματική τους αμέλεια .
Γιατί ο λάκκος σου Χρήστο, ανοίχτηκε απ’ αυτούς που τους εμπιστεύτηκες τη ζωή την ασφάλεια και το μέλλον σου. Από κάποιους που έχουν όνομα, είναι γνωστοί, μα καθόλου υπεύθυνοι. Από κάποιους που - αυτό κι αν είναι τραγικό – είχαν προειδοποιηθεί για την ανεπάρκεια των μέτρων φύλαξης κι επέμεναν πως όλα είναι σωστά. Αυτών την ξεροκεφαλιά την εγωπάθεια και την αλαζονεία πλήρωσες εσύ Χρήστο. Εσύ και οι δικοί σου..
Ξέρω.. θα κατηγορηθώ για τυμβωρυχία, θ’ ακούσω πως κάνω σπέκουλα και αντιπολίτευση πάνω στο νιόσκαφο τάφο σου. Να κατηγορηθώ. Δε με νοιάζει.
Εκείνο που με πονά, είναι που δεν έγραψα πριν, που δε φώναξα πιο δυνατά, που δεν ούρλιαξα όταν έβλεπα τα πιτσιρίκια να περνούν και να χαζεύουν, τον αφύλαχτο “τάφο” σου και κινδύνευαν κι αυτά να χαθούν.
Που φταίω με νοιάζει, γιατί δεν έκαμα όσα έπρεπε για να είσαι μαζί μας κι εσύ και η Νάνσυ. Αυτό είναι που με πονάει.

Είχα μια ελπίδα… Πως ο τραγικός χαμός σου κάτι θα άλλαζε, πως θα λειτουργούσε σαν τη θυσία της μυθικής Ιφιγένειας θαρρούσα, πως ούριος άνεμος θα φούσκωνε τα πανιά του Δήμου μας για ασφαλέστερα, για ομορφότερα για νέα λιμάνια και προορισμούς … Δυστυχώς… ξέπνοα, κρεμασμένα τα πανιά κι ασάλευτο το πλοίο… Κρίμα ...

Θανάσης Μαγδάλης

Αναρτήθηκε από ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ στις 8/21/2009 10:36:00 πμ