Ο Σαμαράς μιλάει με τον Θεό, ενώ ο Τσίπρας προτιμά ως πιο “υλιστής”, τους εγκόσμιους εκπροσώπους του. Για αυτό και επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, σε μια προσπάθεια να εντρυφήσει στην μοναστική θεώρηση της ζωής, από τους πιο “γνήσιους”, εκφραστές της. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό, αν αναλογισθεί κανείς το εύρος του πολιτικού αμοραλισμού μιας αριστεράς, που επιλέγει την πιο ακραία εκφορά θρησκευτικού σκοταδισμού ως συνομιλητή της, σε μια απόπειρα διείσδυσης, στο συντηρητικό εκλογικό ακροατήριο.
Το θέμα δεν είναι ούτε η θρησκευτική πίστη των ανθρώπων, ούτε το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί. Πρόκειται άλλωστε για ζήτημα που συνδέεται οργανικά, με την εξελικτική πορεία των κοινωνιών και με τον ρόλο που σε αυτή διαδραματίζουν,κοινωνικές, πολιτισμικές, ιστορικές και ιδεολογικές συνισταμένες, η επίδραση των οποίων, δεν καταργείται με διατάγματα από την ιστορική συνείδηση των κοινωνιών. Το κυρίαρχο ζήτημα αφορά στο ότι χρησιμοποιείται τόσο από την δεξιά του Σαμαρά όσο και από την αριστερά του Τσίπρα αντίστοιχα, η θρησκευτική ευαισθησία των ψηφοφόρων ως μέσο διατήρησης και κατάληψης της πολιτικής εξουσίας.
Για την δεξιά σε κάθε της εκδοχή, η θρησκεία αποτέλεσε -διαχρονικά- μέσο διαιώνισης της εξουσίας της, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της εκάστοτε εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τάχθηκε στο πλευρό της, σε κάθε κρίσιμη ιστορική καμπή. Τόσο στον εμφύλιο, όσο και στην χούντα, η εκκλησία λειτούργησε ως θεσμός διατήρησης και εμπέδωσης της κυριαρχίας της δεξιάς, είτε στην κοινοβουλευτική είτε στην φασιστική εκδοχή της. Ενώ οι περιπτώσεις κληρικών που πολέμησαν μαζί με το ΕΑΜ, ή στάθηκαν στο πλευρό των εξορισθέντων και βασανισθέντων από το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και την χούντα, αντιμετωπίσθηκαν από την επίσημη εκκλησία ως ξένο σώμα, ως μίασμα και εξοβελίστηκαν από τους κόλπους της.
Η αριστερή εκδοχή, βδελυρής και χυδαίας ερωτοτροπίας, με τα υψηλά κλιμάκια της εκκλησιαστικής νομενκλατούρας, που σιωπά εκκωφαντικά στην κοινωνική γενοκτονία που διενεργείται από την δεξιά του Σαμαρά και του Βενιζέλου, αποτελεί όψιμο φαινόμενο, τερατογένεση του μοντέλου αριστεράς που εκπροσωπεί ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα. Πρόκειται για ένα μοντέλο αριστεράς που υποκλίνεται στον υλικό πλούτο και στα θρησκευτικά προνόμια που χτίστηκαν από το αίμα, το σώμα, τις προσδοκίες και τις ελπίδες του λαού. Προσδοκίες και ελπίδες, που μια κάστα αυτόκλητων εκκλησιαστικών αρχόντων ¨ελέω θεού”, τα αξιοποιεί για να μεγιστοποιήσει στο απόλυτο βαθμό, την εγκόσμια ευδαιμονία της. Με αυτή την κάστα συναγελάζεται ο Τσίπρας και η αριστερά του, προσδοκώντας την εύνοια και την ανοχή της, εμπαίζοντας και καθησυχάζοντας ταυτόχρονα, το ορθόδοξο εκλογικό σώμα, που εκ φύσεως ρέπει προς τα δεξιά.
Ο θρησκευτικός τουρισμός, τόσο της εγχώριας δεξιάς όσο και της εγχώριας αριστεράς, είναι εξίσου χυδαίος και αποκρουστικός. Ωστόσο αν ο αμοραλισμός , ο τυχοδιωκτισμός, η έλλειψη κάθε φραγμού, αποτελούν "προαιώνιες" πλευρές της ελληνικής δεξιάς, είναι τραγελαφικό και ιστορικά εξωφρενικό, κάποιοι που υποδύονται την αριστερά της χώρας, να κυλούν στον βούρκο της αγοραίας ψηφοθηρίας, την ιστορία και τους αγώνες του αριστερού και εργατικού κινήματος.
Αν ο Τσίπρας θέλει να εντρυφήσει στην ιστορία της εκκλησίας και της ορθοδοξίας στην Ελλάδα, θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσει να μελετά τους αγώνες του Πάτερ- Ανυπόμονου, του Παπαφλέσσα ή να ενημερωθεί για τους μοναχούς του Αγίου Όρους που εντάχθηκαν στο ΕΑΜ και ήρθαν σε σύγκρουση με τους ηγούμενους, που στην γερμανική κατοχή, απέστειλαν επιστολή υποταγής, στην εξουσία του Χίτλερ.
Απ΄ το να συναγελάζεται λοιπόν, με το χρυσοποίκιλτο εκκλησιαστικό κατεστημένο, είναι προτιμότερο αυτός και η παρέα του, να αποτίσουν φόρο τιμής, αναδεικνύοντας εκείνο το κομμάτι του κλήρου που έδωσε το αίμα του, για την απελευθέρωση του λαού από τους φασίστες και τους εγχώριους δοσίλογους και ταγματασφαλίτες.
Όταν λοιπόν επιστρέψει από την “θεία περιοδεία” του, ας τον εφοδιάσει η επιτροπή παιδείας και θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, με την σχετική βιβλιογραφία.
Η οποία ενημερωτικά δεν βρίσκεται, ως εκ τούτου ας μην αναζητηθεί, στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους.
Το θέμα δεν είναι ούτε η θρησκευτική πίστη των ανθρώπων, ούτε το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί. Πρόκειται άλλωστε για ζήτημα που συνδέεται οργανικά, με την εξελικτική πορεία των κοινωνιών και με τον ρόλο που σε αυτή διαδραματίζουν,κοινωνικές, πολιτισμικές, ιστορικές και ιδεολογικές συνισταμένες, η επίδραση των οποίων, δεν καταργείται με διατάγματα από την ιστορική συνείδηση των κοινωνιών. Το κυρίαρχο ζήτημα αφορά στο ότι χρησιμοποιείται τόσο από την δεξιά του Σαμαρά όσο και από την αριστερά του Τσίπρα αντίστοιχα, η θρησκευτική ευαισθησία των ψηφοφόρων ως μέσο διατήρησης και κατάληψης της πολιτικής εξουσίας.
Για την δεξιά σε κάθε της εκδοχή, η θρησκεία αποτέλεσε -διαχρονικά- μέσο διαιώνισης της εξουσίας της, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της εκάστοτε εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τάχθηκε στο πλευρό της, σε κάθε κρίσιμη ιστορική καμπή. Τόσο στον εμφύλιο, όσο και στην χούντα, η εκκλησία λειτούργησε ως θεσμός διατήρησης και εμπέδωσης της κυριαρχίας της δεξιάς, είτε στην κοινοβουλευτική είτε στην φασιστική εκδοχή της. Ενώ οι περιπτώσεις κληρικών που πολέμησαν μαζί με το ΕΑΜ, ή στάθηκαν στο πλευρό των εξορισθέντων και βασανισθέντων από το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και την χούντα, αντιμετωπίσθηκαν από την επίσημη εκκλησία ως ξένο σώμα, ως μίασμα και εξοβελίστηκαν από τους κόλπους της.
Η αριστερή εκδοχή, βδελυρής και χυδαίας ερωτοτροπίας, με τα υψηλά κλιμάκια της εκκλησιαστικής νομενκλατούρας, που σιωπά εκκωφαντικά στην κοινωνική γενοκτονία που διενεργείται από την δεξιά του Σαμαρά και του Βενιζέλου, αποτελεί όψιμο φαινόμενο, τερατογένεση του μοντέλου αριστεράς που εκπροσωπεί ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα. Πρόκειται για ένα μοντέλο αριστεράς που υποκλίνεται στον υλικό πλούτο και στα θρησκευτικά προνόμια που χτίστηκαν από το αίμα, το σώμα, τις προσδοκίες και τις ελπίδες του λαού. Προσδοκίες και ελπίδες, που μια κάστα αυτόκλητων εκκλησιαστικών αρχόντων ¨ελέω θεού”, τα αξιοποιεί για να μεγιστοποιήσει στο απόλυτο βαθμό, την εγκόσμια ευδαιμονία της. Με αυτή την κάστα συναγελάζεται ο Τσίπρας και η αριστερά του, προσδοκώντας την εύνοια και την ανοχή της, εμπαίζοντας και καθησυχάζοντας ταυτόχρονα, το ορθόδοξο εκλογικό σώμα, που εκ φύσεως ρέπει προς τα δεξιά.
Ο θρησκευτικός τουρισμός, τόσο της εγχώριας δεξιάς όσο και της εγχώριας αριστεράς, είναι εξίσου χυδαίος και αποκρουστικός. Ωστόσο αν ο αμοραλισμός , ο τυχοδιωκτισμός, η έλλειψη κάθε φραγμού, αποτελούν "προαιώνιες" πλευρές της ελληνικής δεξιάς, είναι τραγελαφικό και ιστορικά εξωφρενικό, κάποιοι που υποδύονται την αριστερά της χώρας, να κυλούν στον βούρκο της αγοραίας ψηφοθηρίας, την ιστορία και τους αγώνες του αριστερού και εργατικού κινήματος.
Αν ο Τσίπρας θέλει να εντρυφήσει στην ιστορία της εκκλησίας και της ορθοδοξίας στην Ελλάδα, θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσει να μελετά τους αγώνες του Πάτερ- Ανυπόμονου, του Παπαφλέσσα ή να ενημερωθεί για τους μοναχούς του Αγίου Όρους που εντάχθηκαν στο ΕΑΜ και ήρθαν σε σύγκρουση με τους ηγούμενους, που στην γερμανική κατοχή, απέστειλαν επιστολή υποταγής, στην εξουσία του Χίτλερ.
Απ΄ το να συναγελάζεται λοιπόν, με το χρυσοποίκιλτο εκκλησιαστικό κατεστημένο, είναι προτιμότερο αυτός και η παρέα του, να αποτίσουν φόρο τιμής, αναδεικνύοντας εκείνο το κομμάτι του κλήρου που έδωσε το αίμα του, για την απελευθέρωση του λαού από τους φασίστες και τους εγχώριους δοσίλογους και ταγματασφαλίτες.
Όταν λοιπόν επιστρέψει από την “θεία περιοδεία” του, ας τον εφοδιάσει η επιτροπή παιδείας και θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, με την σχετική βιβλιογραφία.
Η οποία ενημερωτικά δεν βρίσκεται, ως εκ τούτου ας μην αναζητηθεί, στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους.
ΠΗΓΗ (Από τα e-mail μας: http://a-ctus.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου