Το
να ταξιδεύεις χωρίς αποσκευές είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Το να ζεις χωρίς μνήμες
από εκεί που έρχεσαι θα πρέπει να είναι
τραγικό. Η ομορφιά των αναμνήσεων κρυμμένη στα κατάβαθα της ψυχής, μπορεί, έχει
τη δύναμη να μας κάνει ευτυχισμένους.
Το
λεωφορείο, ένα παμπάλαιο μεταφορικό, προσπαθεί αγκομαχώντας να καλύψει την
απόσταση Θεσσαλονίκης - Γαλάτιστας. Εκεί κοντά στο παρεκκλήσι των Αγίων πέφτει
το παραπέτασμα της ομίχλης. Μια ασπρίλα μαγευτική σ' αγκαλιάζει από παντού.
Νομίζεις πως χάνεσαι, φεύγεις μακριά, μ' αυτούς γύρω σου που δεν είναι οι δικοί
σου, δεν είναι αυτοί που ξεκίνησες να συναντήσεις. Πολύ παράξενες σκέψεις,
σμίγεις με το σύννεφο, περπατάς για τ' άστρα. Δεν θυμάσαι αν είναι πρωί ή
βράδυ. Βυθίζεσαι στα μαλακά, χάνεσαι. Παντού σιωπή.
Φαίνεται
πως για όλους είναι το ίδιο. Η μόνη πραγματική αίσθηση είναι του αυτοκινήτου
που προσπαθεί να βρει το δρόμο του. Αυτά ως τη στιγμή που η μαγεία χάνεται. Κ'
απομένει η μελαγχολία. Στην αρχή βέβαια βλέπεις το βουνό. Τ' αγαπημένο βουνό.
Με κόπο προσπαθεί να κρατήσει την ομίχλη στην κορυφή του. Εκείνη του ξεφεύγει
κατρακυλώντας σαν τουλούφα από βαμβάκι, απειλώντας το χωριό. Το χωριό με τα
κόκκινα κεραμμίδια, τις ζεστές καμινάδες, τα γλυστερά καλντερίμια, τα σπίτια
που μυρίζουν μπουγάδα της μάνας, απλωμένη στο χαγιάτι. Θα στεγνώσει σε λίγες
μέρες αφού πρώτα αφήσει τα αποτυπώματα της, τις πρωϊνές ώρες, στα τζάμια των
παραθύρων.
Κρυστάλλινες
πολιτείες με ψηλά καμπαναριά, σπίτια με τραβηγμένες στέγες, όμορφα δάση, όλα
κατάλευκα: απάντηση της φύσης προς τους καλλιτέχνες, απόδειξη πως πάντα τους
ξεπερνά. Άφωνοι εμείς... μέσα στην απειρία των φυσικών νόμων χαρακώνουμε στις
καρδιές μας, το απίθανο φαινόμενο. Μέχρι την ώρα που σκάει ο ήλιος και οι
ζεστές ακτίνες του διαλύουν τα πάντα.
Το
απόγευμα η ομίχλη θα ξαναφανεί ψηλά στην κορυφή του βουνού απειλώντας και πάλι
το χωριό. 'Αδικα όμως, ποτέ δεν κατόρθωσε να το καταβροχθήσει.
Τούλα Θεοδοσίου Αγγελοπούλου
(*) Από την εφημερίδα "ΝΕΑ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΣΤΑΣ" (αρ.φυλ.22 απρίλιος 1998)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου