Για την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ στο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ

Δεν είναι πρώτη φορά που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δια του προέδρου της και οι δυνάμεις που εκπροσωπεί στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τάσσονται με χέρια και με πόδια πλάι στους εργοδότες, βάζοντας συνεχώς πλάτη στην απαίτηση του κεφαλαίου να μπει ταφόπλακα στους εργατικούς συνδικαλιστικούς διεκδικητικούς αγώνες.

Βρίσκονται με όλες τους τις δυνάμεις σταθερά αταλάντευτα απέναντι στα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αποτελούν το μακρύ χέρι της εργοδοσίας καλώντας τους εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της εκμεταλλευτικής βαρβαρότητας μαζί με τους εκμεταλλευτές τους.

Για να μη μας πουν ότι τους συκοφαντούμε, παραθέτουμε ένα σημείο από την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ: «Τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχεί η αυτονόητη υπεράσπιση του κοινωνικού διαλόγου. Αυτό θεωρείται και είναι μία μεγάλη κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οι αντιπροσωπευτικές οργανώσεις των μεγάλων κοινωνικών ομάδων, εργοδότες - εργαζόμενοι, εκφράζουν τα συμφέροντά τους και προσπαθούν να βρουν κοινές λύσεις».

Τώρα όμως προχωράνε σε ένα ποιοτικό βήμα θέλοντας να αναβαθμίσουν το ρόλο της ΓΣΕΕ ως όπλο θανάτου του εργατικού κινήματος. Έτσι στο ίδιο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, απευθυνόμενος στην εργοδοσία στο σύνολο της, μίλησε χωρίς να κρατήσει ούτε τα τυπικά προσχήματα, σαν καθαρόαιμος εκπρόσωπος της εργοδοσίας και βάζοντας ρητορικά το ερώτημα: «Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση;».

Αναγορεύεται λοιπόν προκλητικά ως εκπρόσωπος του συνδικάτου των εξολοθρευτών των ταξικών αγώνων μιλώντας ξεδιάντροπα για την ανάγκη αποτελεσματικής λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας στην εξυπηρέτηση της οποίας η εργοδοτική-κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, είναι πιστός συνέταιρος. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ «βάζει τους λύκους στη στάνη με τα πρόβατα», κάνοντας ένα ποιοτικό αντιδραστικό βήμα υπεράσπισης της εργοδοσίας και των συμφερόντων της.

Παράλληλα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δια του προέδρου της, πρόβαλε την ανάγκη ποιοτικής και θεσμικής αναβάθμισης του «κοινωνικού διαλόγου» γιατί ως τώρα έχει περιορισμένο ρόλο και δράση. «Η επιδιωκόμενη κοινωνική συναίνεση είπε, αφορούσε κυρίως ζητήματα όπως της ποιότητας των συνθηκών εργασίας, των αμοιβών και των επιδομάτων και της κοινωνικής ασφάλισης» που «δεν επηρέαζε το σύνολο της οικονομίας. Το πεδίο της οικονομικής δημοκρατίας ήταν περιορισμένο κυρίως στην αγορά εργασίας».

Δεν τους απασχολεί η καπιταλιστική εκμεταλλευτική βαρβαρότητα, η καρμανιόλα των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά ο περιορισμός της «οικονομικής δημοκρατίας» μιλώντας για υποβάθμιση του ρόλου του εργοδοτικού- κυβερνητικού συνδικαλισμού στην επεξεργασία και εφαρμογή αντεργατικής πολιτικής για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κατηγορούν μάλιστα τις κυβερνήσεις που μαζί με τους εταίρους τους επέβαλαν τα μνημόνια όχι σαν αντεργατικούς μοχλούς μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά σαν «μία από τις πιο καταστροφικές ίσως συνέπειες των Μνημονίων με ανυπολόγιστες ακόμη συνέπειες στην ποιότητα της δημοκρατίας μας» γιατί κατάργησαν τον «κοινωνικό διάλογο οι ελληνικές κυβερνήσεις».

Αντί να νοιάζονται για τη συνεχώς επιδεινούμενη θέση των εργαζομένων προβάλλοντας γραμμή και τακτική αντιμετώπισής της κάνουν λόγο για «τα έλλειμμα πολιτικής δέσμευσης στην δημοκρατία». Οι εργαζόμενοι πεινούν, εξαθλιώνονται, ανακυκλώνονται στην ανεργία, οι συνταξιούχοι φυτοζωούν και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μετράει και αλλοιώνει τις λέξεις μην τυχόν και κακοφορμίσει τη σάπια δημοκρατία των εργοδοτών.

Και στη βάση αυτή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προτείνει ως εκπρόσωπος της εργατικής αριστοκρατίας, την «αλλαγή του μοντέλου διαπραγμάτευσης ώστε να αναβαθμιστεί ουσιαστικά ο τριμερής κοινωνικός διάλογος με την μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο διαπραγμάτευσης όπου το αντικείμενο θα είναι όχι μόνο στοιχεία της αγοράς εργασίας, αλλά η ίδια η οικονομία στο σύνολό της».

Είναι δε τόση η πρεμούρα τους να υπηρετηθεί το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα προσφέροντας τους εργαζόμενους ως «πρόβατα επί σφαγή» στην εργοδοσία, που προβάλλοντας τη «μεγάλη σημασία στην συνολική επίδοση της εθνικής οικονομίας», ταυτίζονται με τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλέμπορους, λέγοντας στην ίδια ομιλία πως η «διαχείριση της οικονομίας και η προστασία της δημοκρατίας δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια των κομμάτων και των θεσμών που ασκούν οικονομική πολιτική και σε άτυπες διαδικασίες λήψης αποφάσεων που υπονομεύουν την δημοκρατική λειτουργία της χώρας».

Και προτείνουν την «περαιτέρω «πολιτικοποίηση του ρόλου των κοινωνικών εταίρων» που «είναι ίσως αναπόφευκτη για την προστασία της δημοκρατίας με αύξηση των πεδίων κοινωνικού διαλόγου με παρεμβάσεις στο εύρος του συνόλου της οικονομίας, είναι μονόδρομος για την χώρα μας, εφόσον θέλουμε να προστατεύσουμε την δημοκρατίας μας».

Έτσι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ως υπερασπιστής της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού, απαιτεί θεσμικό ρόλο για τη ΓΣΕΕ στο αστικό πολιτικό σύστημα μέσω της θεσμοθέτησης της ένταξης του «κοινωνικού διαλόγου» ως θεσμού στο πολιτικό σύστημα, προβάλλοντας αυτή την απαίτηση ως μοχλό προστασίας της αστικής δημοκρατίας και ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας που δεν μπορεί να αφήνεται στα κόμματα.

Θέλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρωτικά ενσωματωμένο και οργανικά ενταγμένο στο σύστημα της εκμετάλλευσης, να συμβάλλει στην επεξεργασία και εφαρμογή πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης, απεμπόλησης των εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών, για να αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία.

Όταν η εργατική τάξη έχει τέτοιους φίλους τύφλα να ‘χουν οι εχθροί της. Όταν έχει τέτοιους συνδικαλιστές άντε να μετρήσει τους εχθρούς.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο εχθρός τους, εργοδοσία, κράτος, οι σύμμαχοί τους σε ΕΕ-ΝΑΤΟ, έχει ποδάρια μέσα στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτά πρέπει να κοπούν.

Όσο είναι καιρός οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να εγκαταλείψουν τις δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και τους ηγέτες τους. Να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα ενισχύοντας τις ταξικές δυνάμεις που παλεύουν αδιάλλακτα και αταλάντευτα ενάντια σε εργοδοσία και κράτος για την κάλυψη των αναγκών των εργατικών οικογενειών. Που παλεύουν κόντρα σε θεούς και δαίμονες για να πάρει κεφάλι να γίνει πανίσχυρος ο ταξικός προσανατολισμός και το περιεχόμενο πάλης.

Τώρα συμπόρευση με το ΠΑΜΕ, οργάνωση στα συνδικάτα! Σ' αυτό το δρόμο καλούμε κάθε τίμιο συνδικαλιστή που μπούχτισε από τη μπόχα της σαπίλας των ανθρώπων των αφεντικών, παλιών και νέων, να συμβάλλει για να σηκωθεί το μπόι των εργατικών διεκδικήσεων στο ύψος των σημερινών και αυριανών αναγκών και απαιτήσεων των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης.

20-3-2018