Του Αγίου Βαλεντίνου αύριο και κάποιοι γιορτάζουν τον «Δυτικό» ΑΓΙΟ του Έρωτα. Λες και ο ΕΡΩΤΑΣ θέλει κάποιον ΑΓΙΟ να τον γιορτάζουμε. Ξεχνούμε πως ο ίδιος ο ΕΡΩΤΑΣ είναι ΘΕΟΣ και όχι ΑΓΙΟΣ. Όμως σήμερα γιορτάζουν οι «δικοί» μας ....ΕΡΩΤΙΑΡΗΔΕΣ ΑΓΙΟΙ Ο ΑΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ. Για να βαδίσω και εγώ στο πνεύμα της εποχής …ανεβάζω δυο ποιήματα με αναφορά τον ΕΡΩΤΑ.
ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ(Λ.Ιακωβίδης)
Έλα και την πνοή μου μοσκοβόλησε
έλα και το κορμί μου πότισέ μου
έλα και την ψυχή μου νεκρανάστησε καλέ μου
΄
Έλα και κάνε με ότι θες: γυναίκα σου,
ερωμένη σου, αρραβωνιαστικιά σου
ή δέσποινα ή δουλεύτρα. Είμαι στα πόδια σου δικιά σου!
Κάθε φορά, ουρανέ, που θ΄ αγνατέψω σε
ξάστερα, στης νυχτιάς μου το σκοτάδι,
όπου βρεθείς μου ανοίγεις τον παράδεισο στον Άδη.
Φυτρώνουνε τα χάδια από τα χέρια σου
σαν από το υγρό το χώμα η χλόη
τ’ όνειρο που με ζει κι ο πόθος σου άφταστε με τρώει.
Των παρθένων της γης, για να τη σβήσουνε,
τη δίψα τη δική σου. Έρωτα γίγα,
τα κρυφά κάλλη τ’ άγγιχτα είναι ασήμαντα και λίγα.
Τα μπράτσα σου τριχιές για τ΄ αλυσόδεμα
του κόσμου, ειν’ η χαρά το πρόσωπό σου
και για να ιδούν τα μάτια μου έχουν ήλιο τους το φως σου.
Έλα σε με σα χάρος ή σαν άγγελος
με το δρεπάνι ή με το κρίνο δράμε
για θερισμό ή για βλάστηση είμαι ολόγυμνη
και να με!
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ(Ι.Βηλαράς)
Ω τρυφερώτ΄έρωτα
γλυκύ ψυχής μου πάθος
θνητός δεν έχει λάθος
εσέ να προσκυνήσει.
Εσύ στιγμή να λείψης
μαραίνεται ύλη η φύση,
νεκρώνει πάσα χτίση
το παν διαλύεται, σβήει.
Το δυνατό σου χέρι
νομοθετάει, μορφώνει ,
τον κόσμον εμψυχώνει
κινεί και κυβερνάει.
Εσύ ‘σαι που λαμπρύνεις
των ουρανών τους θόλους
με τους αχτινοβόλους αστέρες φωτεινούς.
Της θάλασσας τα βάθη
μακρυά οχ τ’ εσέ δε μνήσκουν
και οι στεριές ευρίσκουν
ζωής αναπνοή!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου