Η φράση αυτή του τίτλου ήταν η δεύτερη φράση στο βιβλίο της «ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» που μαθαίναμε πριν από καμιά πενηντάρια χρόνια στην Α΄ Γυμνασίου. Η πρώτη ήταν «Πιστεύω τον φίλον». Δεν ξέρω πόσοι από τα μαθητούδια τότε καταλάβαμε την σημασία αυτών των φράσεων, και ειδικά του σημερινού τίτλου. Πιστεύω πως όχι γιατί πολλοί θα είναι ακόμα αυτοί που δεν περιήλθαν «εν κινδύνοις» για να την καταλάβουν. Και οι κίνδυνοι στη ζωή μας είναι πάρα πολλοί. Και μόνο όταν «πέσουμε» στο κρεβάτι και «χτυπήσει συναγερμός» καταλαβαίνουμε το «γιγνώσκεις». Τότε «γιγνώσκουμαι» πόσοι από τους παιδικούς μας φίλους προστρέχουν να μας συμπαρασταθούν στο κρεβάτι του πόνου και πόσοι «αγρόν ηγόρασαν». Πόσοι από κείνους που τους έχουμε εξυπηρετήσει «τα μάλλα» δεν μπόρεσαν μας επισκεφτούν ή να μας τηλεφωνήσουν επειδή «ζεύγη βοών ηγόρασαν» και πήγαν «δοκιμάσαι αυτά». . Τότε καταλαβαίνουμε και πόσοι από κείνους που βρίσκονταν «εκτός της εμβέλειας" των φίλων και γνωστών μας προστρέχουν να μας πούνε ένα παρηγορητικό λόγο.
ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ μια και είναι το πρώτο μου κείμενο του 2009
Αααα. Ευχαριστώ αυτούς που με προτείνανε για το βραβείο proximidade. Δεν ξέρω τι είναι αυτό .Λίγα αρχαία έμαθα στο σχολείο, αλλά αγγλικά ήταν πολυτέλεια την εποχή εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου