Μέρα μαγιού με μίσεψες.....

Πριν λίγο διάβασα στη ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ (http://www.respentza.blogspot.com/)ότι, και λόγω της βροχής, πολύ λίγος κόσμος ήταν στην εργατική συγκέντρωση.
Δηλαδή ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΥ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;;;
Το ίδιο περίπου συμβαίνει, από ότι μεταδίδουν τα καναλοραδιόφωνα παντού.
ΑΝ οι ΕΡΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ δεν ασχοληθούν σοβαρά με τα αιτήματα των εργατοϋπαλλήλων, και να αφήσουν κατά μέρος τις αναρριχήσεις τους στις κομματικές καρέκλες τους-πρόεδροι, γραμματείς, βουλευτές, υπουργοί κλπ- τις ΑΙΩΝΙΕΣ συνδικαλιστικές άδειες, τις συνδικαλιστικές συντάξεις τους, τα πολυτελή αυτοκίνητα,τους φρουρούς τους στο τέλος αμφιβάλλω αν θα πηγαίνουν και οι ίδιοι.
Κύριοι ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ αν θέλετε πραγματικά να ασχοληθείτε με τα αιτήματα των εργαζομένων να αποποιηθείτε ΟΛΑ τα προνόμια σας.
ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΝΕΝΟΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ?

ΩΣ ελάχιστο φόρο τιμής στα εκατομμύρια των εργατών που βάψανε κόκκινα τα χώματα της ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ παραθέτω την απολογία του Αύγουστου Σπιτς με μια σύντομη αναφορά στην Πρωτομαγιά του Σικάγου στα 1886


Την Πρωτομαγιά του 1886 οι εργάτες στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής ξεσηκώνονται ενάντια στο καθεστώς της απάνθρωπης εκμετάλλευσης ζητώντας:
Οκτώ ώρες δουλειάς! - Οκτώ ώρες μόρφωση και διασκέδαση! - Οκτώ ώρες ύπνο!
Γρήγορα η εξέγερση απλώνεται σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές της Αμερικής ενώ στο Σικάγο κορυφώνεται. Σε μερικά εργοστάσια οι εργοδότες τρομαγμένοι υποχωρούν και παραχωρούν το οχτάωρο. Αλλά σαράντα χιλιάδες εργάτες περίπου συνεχίζουν την απεργία. Μερικοί εργοδότες έφεραν με μεγάλα έξοδα “κίτρινους” για να σπάσουν την απεργία. Στις 3 Μάη 10 χιλιάδες άνεργοι είναι συγκεντρωμένοι έξω από ένα μεγάλο εργοστάσιο και αποδοκιμάζουν τους απεργοσπάστες. Ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο ή προειδοποίηση, οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες πυροβολούν πάνω στο πλήθος. Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν, ενώ τα πρώτα κόκκινα μαντήλια, βαμμένα από το αίμα των χτυπημένων, γίνονται οι σημαίες της εξέγερσης!
Οι εργάτες οργισμένοι χτυπιούνται με το στρατό και την αστυνομία. Μόνο αφού ήρθαν ενισχύσεις κάμφθηκαν οι εργάτες. Ποτέ δεν έγινε γνωστό πόσοι ήταν οι νεκροί και οι τραυματίες αυτού του μακελειού.
Η αγανάκτηση ανάμεσα στους εργάτες κορυφώνεται, κυκλοφορούν προκηρύξεις που καλούν για συγκέντρωση. Την άλλη μέρα 15.000 εργάτες συγκεντρώνονται. Οι αστυνομικοί αποφεύγουν να χτυπήσουν τη μέρα και περιμένουν τη νύχτα για να αρχίσουν σε μεγαλύτερη κλίμακα τη σφαγή. Το πρώτο απόσπασμα από 125 αστυνομικούς δοκίμασε να πέσει πάνω στους συγκεντρωμένους εργάτες.
Παρά την ηρωική αντίσταση των εργατών θα επικρατήσει η αστυνομία με εκατοντάδες νεκρούς και ομαδικές συλλήψεις, κλείσιμο των σοσιαλιστικών εφημερίδων, οχτώ από τους διευθυντές των οποίων θα περάσουν από δίκη το Νοέμβριο του 1887: οι Πάρσονς, Φίσερ, Ένγκελς, Σπάις, Λινγκ, Νιμπ, Σβαμπ, Φίλντεν. Τέσσερις θα απαγχονιστούν, ένας θα συντρίψει ο ίδιος το κεφάλι του καπνίζοντας ένα τσιγάρο με δυναμίτη και οι τρεις υπόλοιποι θα μείνουν 7 χρόνια στα κάτεργα.


Η απολογία του Αυγούστου Σπάϊς
“Κύριοι δικαστές. Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε μα την αλήθεια “πτωχοί τω πνεύματι”. Σε παρόμοια περίπτωση μας κρεμάτε με το δίκιο σας. Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάνετε. Κρεμάστε μας! Μα να περιμένετε το τέλος. Αν δεν το βλέπετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Τεντώνετε ένα σκοινί. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας πάνω σας, απ’ όλες τις μεριές σας, θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε κυριολεκτικά πάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Μπορείτε να το αγνοείτε. Δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα από όλους τους “συνωμότες”; Απαλλαγείτε πρώτα από όλα από τα αφεντικά της βιομηχανίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους με το κλεμμένο αντίτιμο της απλήρωτης εργασίας… Είναι αυτό που αποκαλείτε σεις “αύξηση του εθνικού πλούτου”. “Εθνικού”. Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.
Κάνετε κάτι καλύτερο. Καταργήστε τα τρένα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια μα πριν από όλα καταργήστε τον εαυτό σας. Θα είναι το συντομότερο απ’ όλα. Γιατί, σεις είστε με τη συμπεριφορά σας οι πρώτοι πράκτορες της Επανάστασης. Καταργήστε την αρπαγή και το πλιάτσικο κύριοί μου. Μα αυτό είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων που προτιμάνε να απολαμβάνουν το παν δίχως να κάνουν τίποτε. Απ’ αυτήν ακριβώς την τάξη πάμε να απαλλαγούμε. Η γενική κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής γίνεται αναπόφευχτη αναγκαιότητα. Αρχίζει η εποχή του σοσιαλισμού και της παγκόσμιας συνεργασίας. Οι κατέχουσες τάξεις θα απαλλοτριωθούν. Εκείνοι που λένε: “τούτο είναι δικό μου”, θα τα δουν όλα κοινά.
Αυτό δε θα γίνει για σκοπούς σπεκουλάντικους, θα γίνει για το καλό όλων. Τούτο ‘δω δεν είναι όραμα αιθέριο όπως νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην Ιστορία πως ό,τι ήταν ανάγκη να γίνει, έγινε. Αυτό είναι η λογική της ζωής… Όποιος λεει ιδιωτική βιομηχανία, λεει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις και τα επινοήματα του νου. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά κι αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοπέρασής τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσάφι. Με την πολλή δουλειά δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν.
Και τώρα μάθετε, οι ιδέες που εδώ υπερασπίζω, είναι δικές μου! Είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, μου είναι αδύνατο να τις εγκαταλείψω. Δεν είναι ρούχα να τα βγάλεις και να τα παρατήσεις. Μα κι αν μπορούσα ακόμη, πάλι δε θα τις άφηνα. Σας περιφρονάμε μπρος στο θάνατο. Εμπρός! Καλέστε το δήμιό σας!”