«μάνα» ο νιος και «μάνα» ο γέρος
«μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
ά! Τι όνομα γλυκό!!
Και κάποιο άλλο ποιηματάκι μας λέει:
Μάνα δεν βρίσκεται λέξη καμία
να ΄χει στον ήχο της τέτοια αρμονία.
«Γιορτή της μητέρας» αύριο (10 ΜΑΗ 2009) Κυριακή,δεύτερη Κυριακή του Μάη, και η «γιορτή» της ανάγεται στην αρχαιότητα. Ήταν η γιορτή της Άνοιξης κατά την οποία λατρεύονταν η Γαία, η μητέρα Γη, η μητέρα όλων των Θεών και των ανθρώπων. Αργότερα τη θέση της την πήρε η κόρη της η Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Σε όλα τα κράτη από «γενέσεως των» γιορτάζονταν η ΜΑΝΑ με το δικό τους τρόπο. Η δεύτερη Κυριακή του Μάη καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή στις ΗΠΑ και οφείλεται στην ANA JARVIS που ήθελε να τιμήσει τη μάνα της. Γρήγορα όμως έχασε τον χαρακτήρα της και έγινε «εμπόριο», και βλέποντας αυτήν εμπορευματοποίηση, προσπάθησε να την καταργήσει και λίγο πριν πεθάνει δήλωνε σε δημοσιογράφο το 1948 πως «μετάνιωσε πάρα πολύ γι αυτό που έκανε» Σύμφωνα με έρευνες «η γιορτή της μητέρας» κατέχει το 26% του συνόλου των πωλήσεων φυτών και λουλουδιών που γίνονται στις διάφορες εκδηλώσεις.
Στη χώρα μας η ΜΑΝΑ γιορτάζονταν στις 2 του Φλεβάρη –ημέρα της ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- αλλά ακολούθησε και η χώρα μας την «παγκοσμιοποίηση» προτού η λέξη αυτή μπει στο καθημερνό μας λεξιλόγιο.
Δεν θέλω να κομίσω «Γλαύκαν εις τας Αθήνας». Σε όποια μηχανή αναζήτησης αν γράψεις τις λέξεις, ΜΑΝΑ, ΜΑΝΟΥΛΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ και όλα τα συνώνυμα της θα σου δώσει εκατομμύρια εγγραφές.
Εξάλλου η λέξη μάνα σημαίνει πάνω από όλα αγάπη και ανιδιοτελή προσφορά. Σημαίνει μια ζεστή αγκαλιά σ’ ένα τρομαγμένο παιδί, ένα χάδι σε δυο δακρυσμένα μάτια, μια ενθαρρυντική κουβέντα σε έναν απελπισμένο, ένα σφιχτό πιάσιμο του χεριού, μια σιωπή, και υπομονή, υπομονή και ελπίδα γιατί μόνο έτσι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο
Ψάχνοντας το αρχείο μου βρήκα το παρακάτω. Δυστυχώς δεν έχω σημειώνει την πηγή.
Όταν ο Θεός έφτιαξε τις μαμάδες
Όταν ο καλός Θεός δημιουργούσε τις μητέρες, βρισκόταν στην έκτη μέρα συνεχούς δουλειάς, όταν ο άγγελος εμφανίστηκε και είπε: "Παιδεύεστε πολύ με αυτό το δημιούργημα."
Και είπε ο Θεός: " Έχεις διαβάσει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει αυτό εδώ; Πρέπει να είναι εντελώς αδιάβροχο αλλά όχι πλαστικό, να έχει 180 μετακινούμενα μέρη που να μπορούν να αντικαθίστανται, να κινείται πάνω σε χυμένο καφέ και σε άλλα τροφικά κατάλοιπα, να έχει ποδιά που εξαφανίζεται όταν σηκώνεται, ένα φιλί που να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια ερωτική απογοήτευση, και να έχει έξι ζευγάρια χέρια."
Ο άγγελος κούνησε το κεφάλι του αργά και είπε: "Έξι ζευγάρια χέρια...με κανέναν τρόπο."
"Δεν είναι τα χέρια που μου δημιουργούν προβλήματα," είπε ο Θεός. "Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που πρέπει να έχουν οι μητέρες."
"Αυτά θα υπάρχουν στο στάνταρ μοντέλο;" ρώτησε ο άγγελος.
Ο Θεός έγνεψε καταφατικά. "Το ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν αυτή ρωτάει, "Τι κάνουν τα παιδιά εκεί;" όταν ήδη αυτή ξέρει. Το άλλο ζευγάρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όσα δεν μπορούσε αλλά πρέπει να ξέρει, και φυσικά ένα τρίτο ζευγάρι εδώ μπροστά για να μπορεί να βλέπει πότε ένα παιδί κάνει γκάφες και να λέει, "Καταλαβαίνω και σ' αγαπώ," χωρίς να χρειάζεται να βγάλει λέξη.
"Κύριε," είπε ο άγγελος αγγίζοντας ευγενικά το μανίκι του, "Ξεκουραστείτε τώρα. Αύριο είναι άλλη μέρα.".
"Δεν μπορώ," είπε ο Θεός. "Είμαι πολύ κοντά στο να δημιουργήσω κάτι που μοιάζει τόσο πολύ με μένα. Ήδη έχω κάνει μία πού θεραπεύει μόνη της τον εαυτό της όταν είναι άρρωστη, που μπορεί να ταΐσει μια οικογένεια έξη ατόμων με μια μπουκιά ψωμί και που μπορεί να βάλει ένα εννιάχρονο παιδί να σταθεί κάτω από το ντους."
Ο άγγελος περιτριγύρισε το μοντέλο της μητέρας πολύ αργά. "Είναι πολύ απαλή," αναστέναξε."
"Αλλά και πολύ σκληρή!" είπε ο Θεός με έμφαση. "Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να κάνει ή τι μπορεί να αντέξει μια μητέρα."
"Μπορεί να σκέφτεται;"
"Όχι μόνο σκέφτεται, αλλά μπορεί να λογικεύει και να συμβιβάζει," είπε ο Δημιουργός.
Τελικά ο άγγελος έσκυψε πάνω της άγγιξε με το δάχτυλο του το μάγουλό της. "Εδώ υπάρχει μια διαρροή," είπε. "Σας το είπα, προσπαθήσατε να τοποθετήσετε πάρα πολλά σ' αυτό το μοντέλο."
"Δεν είναι διαρροή," είπε ο Θεός. "Είναι ένα δάκρυ."
"Και σε τι χρησιμεύει;"
"Είναι για χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, μοναξιά και υπερηφάνεια."
"Είστε μεγαλοφυΐα," είπε ο άγγελος.
Ο Θεός κοίταξε μελαγχολικά, "Δεν το έβαλα εγώ εκεί."
Και ένα απόσπασμα από την ομιλία της κ. Θεοχαρίδου Αντωνία, εκπαιδευτικό και εθελόντρια στο Σύλλογο Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ., που εκφωνήθηκε στην αίθουσα της ΔΕΠΚΑ Σερρών το 2004, την ημέρα της Γιορτής της Μητέρας στην εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Σύλλογο Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Σερρών και το Σύνδεσμο Φιλολόγων Ν. Σερρών με θέμα "Μάνα, πανανθρώπινο σύμβολο Αγάπης και προσφοράς.
Συγκλονιστικοί είναι οι στίχοι μιας μάνας που περιγράφει την επίσκεψη που κάνει στο γιο της, την ημέρα των γενεθλίων του, στο Ψυχιατρείο Κορυδαλλού, Ίδρυμα για την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας, όπου τα λουλούδια ανήκουν στη λίστα των αντικειμένων που απαγορεύεται να περάσουν την πόρτα του. Το έτος 2003!
«Τον είδα. Όμορφος όπως πάντα. Σαν Χριστός
μου χαμογελούσε ενώ μ’ αγκάλιαζε και με χάιδευε.
Τα λουλούδια απέναντι του, μονάχα να τα βλέπει.
Χρόνια σου πολλά, του είπα με αγάπη
και του γύρισα το πρόσωπο να τα δει.
Μυρίζουν; Με ρώτησε.
Μοσχοβολάνε, όπως κάθε χρόνο.
«Τίποτε δεν είναι όπως κάθε χρόνο», μου είπε.
«Θα γίνει! Θα δεις!…»
Μιλούσαμε κι οι δυο μαζί, για να προλάβουμε να πούμε πολλά.
Τα χέρια πλεγμένα να σφίγγονται τόσο, που να ασπρίζουν, και οι καρδιές να πάλλονται. Άκουγα τη δική του, ενώ τον έβλεπα να αμύνεται στις ψείρες. Θα σε κολλήσω, μου είπε.
Κανένα πρόβλημα, του απήντησα.
Ο χρόνος αμείλικτος, τέλειωσε.
«Σ’ αγαπώ» του φώναξα καθώς έφευγε.
«Κι εγώ πολύ» μου απήντησε.
«Κι ευχαριστώ για τα λουλούδια».
Σταγόνες αίμα στάλαξαν απ’ την καρδιά μου.
Αίμα τόσο κόκκινο, σαν τα τριαντάφυλλα που σου έφερα…
«Ξεχάσατε τα λουλούδια σας, ορίστε, πάρτε τα» μου είπαν στην επάνω πόρτα.
«Τα αφήνω να τα βλέπετε, για να θυμάστε πως κάποιος έφερε λουλούδια εδώ. Βάλτε τα λοιπόν στη λίστα των επιτρεπόμενων.»
Βγαίνοντας, κάποιος ξαπλωμένος στο διάδρομο, γεμάτος αίματα,
έτρεμε βγάζοντας αφρούς.
Του έβρεξα τα χείλη! Τον χάιδεψα! Άλλη μια απόπειρα…
Χρόνια σου πολλά, αγάπη μου!
Αν αντέξεις εδώ, ξέρω, θα το περάσουμε!
Σ’ ευχαριστώ που γεννήθηκες αγόρι μου!
Και ένα ποίημα του
Κώστας Μόντη
"Ἀπὸ τὰ ‘Τρία Γράμματα στὴ Μητέρα’"
«Μητέρα θυμᾶσαι τὸν oὐρανὸ
πoύχαμε δεμένo κὸμπo στo μαντήλι;
Μᾶς τoν πῆραν oἱ ταχυδακτυλoυργoί, μητέρα
ἔτσι ὅπως πρὶν τὴν μπάλα μεσ' ἀπ' τὸ κoυτί.
Θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὔ 'πλενε τὰ πόδια μας,
θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὺ τoῦ πλέναμε τὰ πόδια,
θυμᾶσαι τὶς λευκὲς κραυγὲς στὴ χαράδρα;
Θυμᾶσαι τὶς φλυαρίες πoὺ ράμφιζαv τὴ ρόγα τῆς αὐγῆς,
θυμᾶσαι τoυς ψιθύρoυς πoυ μηχανoρραφoῦσαv τὴv ἄνoιξη,
θυμᾶσαι τὰ περιστέρια πoὔ 'σκυβαv μεσ' στov ἤλιo
νά πιoῦv νερὸ στὴ χoύφτα τoυ,
θυμᾶσαι τ' ὄνειρo πoὺ κυλoῦσε κι ἔφευγε ἀπάνω ἀπ' τὶς φτερoῦγες τoυς,
θυμᾶσαι τ' ὄνειρo πoὺ κρεμόταv κάτω ἀπ' τo λαιμὸ τoυς,
τ' ὄνειρo πoὺ σκαρφάλωνε τὶς σημαῖες τoυς;
Τώρα ὀξειδώθηκαv ὅλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωσαv ὅλα μέσα μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου