Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής. Όντας βυθήσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει
μην τις κλαις ο καημός σου όσος και νάνε
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς τη κρουσταλένια βρύση
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση
ά στάξει γι αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε
Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λειβάδια κι ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται
Ά δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν
(*)Λορέντζος Μαβίλης
Γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη και πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1912 κατά τη μάχη του Δρίσκου.
"Όσο είμαστε κάθετοι στο χώμα,η φωνή μας ας υψώνεται καταγγελία,ένα κατηγορώ.Όταν έρθει η ώρα..τις εστιν συγγραφέας η μη, τότε θα κριθούμε... για το ταλέντο εκείνο που δόθηκε σε όλους μας,το ταλέντο της λαλιάς. Από του φοβερού βήματος θα μας ρωτήσουν:"Τι έκανες το τάλαντον που σου δόθηκε;Το αξιοποίησες για να καταγγείλεις αυτά που ατιμάζουν την αξία άνθρωπος;Ή φοβήθηκες τις εξουσίες του κόσμου τούτου και τις προσκύνησες και το τάλαντον το έκρυψες εν τη γη; "Α.ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ (e-mail:prylhs@yahoo.com)
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου