Προσκύνημα στο ¨νησί των κολασμένων" ή της Ελένης κατά τον Στράβωνα

Στη ζωή τους οι περισσότεροι άνθρωποι πάντα ονειρεύονται να επισκεφτούν κάποια μέρη. Για χιλιάδες δεκάδες χιλιάδες θα έλεγα ή και εκατοντάδες ακόμα όνειρο τους είναι να επισκεφτούν, ως προσκυνητές, το «ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ» .

Το Μακρονήσι.

Εκεί όπου εκατοντάδες  χιλιάδες ΕΛΛΗΝΕΣ «φιλοξενήθηκαν» κατά διαστήματα από δικτατορίες και αστικές κυβερνήσεις, γιατί το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ και  αγωνίζονταν  αυτόν τον τόπο που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, να την διαφεντεύουν ΜΟΝΟ οι Έλληνες και ΟΧΙ οι ξένοι με τα ντόπια  τους ανδρείκελα.

Εκεί όπου τα βασανιστήρια, για να αποσπάσουν από τους κρατούμενους μια «δήλωση μετανοίας», μια δήλωση που θα αποκήρυτταν  «τα ιδανικά και τις ιδέες τους», ήταν στην Ημερήσια διάταξη.

Περιμένοντας στο Λαύριο το «dimitris» να σε  …πετάξει απέναντι, αγναντεύεις το νησί, και γυρίζουν μέσα στο μυαλό σου τα όσα έχεις διαβάσει για το «νέο

Παρθενώνα» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, παίρνουν σάρκα και οστά όλων εκείνων που μαρτύρησαν και που πέθαναν, ή καλύτερα δολοφονήθηκαν, από τα ανθρωπόμορφα τέρατα, στυλοβάτες των, πάντα ξενοκίνητων, δικτατοριών

αλλά και υποστηρικτών, κυρίως των μετεμφυλιακών αστικών κυβερνήσεων, να σε περιμένουν στην αποβάθρα,

Έστω και για λίγο περπάτησες εκεί όπου περπάτησαν χιλιάδες και χιλιάδες, άνδρες, γυναίκες , ακόμα και μικρά παιδιά

Από μακριά αντικρίζεις το μνημείου του ΜΑΚΡΟΝΗΣΙΩΤΗ που με την πέτρα στην πλάτη σε περιμένει να σε οδηγήσει στα χνάρια που περπάτησε κι αυτός.

Και από χθες σε περιμένει και η ΜΑΚΡΟΝΗΣΣΙΩΤΙΣΑ που τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της έγινε χθες.

Λίγο το περπάτημα αλλά και αυτό το λίγο θα μείνει αξέχαστο και στους δυο ΜΑΚΡΟΝΗΣΙΤΕΣ που ήρθαν να φιλήσουν το χώμα που είναι ποτισμένο από το δικό τους αίμα κα ιδρώτα και των συντρόφων τους μέχρι των μικρών παιδιών που τα κρατούσαν οι γονείς τους ή οι παππούδες τους.

Και άθελα σου ακούς  έναν πατέρα που κρατά τα πιτσιρίκια του  από χέρι να του λέει  πως εδώ ήταν εξόριστος ο πατέρας του παππούς τους.

Και περπατώντας ανάμεσα στο θυμάρι που μύριζε από τον ιδρώτα και το αίμα των κρατουμένων αλλά περπατώντας πάνω στη γη που και αυτή  είναι  αίμα και ιδρώτα φτάνεις στο χώρο όπου δίπλα στο Μακρονησιώτη τοποθετήθηκε και η Μακρονησιώτισσα. Μετά τα αποκαλυπτήρια της πλάκας κατατέθηκαν στεφάνια από την ΟΓΕ και στα δυο μνημεία.

Και ακολούθησε η θεατρική παράσταση που ετοίμασαν οι γυναίκες της Ο.Γ.Ε. Καλαμαριάς σε κείμενα πάνω σε ποίηση του ποιητή του λαού Γιάννη Ρίτσου.

Καταπληκτική η παράσταση που την απόδοση θα την ζήλευαν και οι επαγγελματίες ηθοποιοί.

Με το «επέσατε θύματα» μαζί με τους ι περίπου χίλιοι προσκυνητές αποχαιρετάς με ένα δάκρυ το ΜΑΚΡΟΝΗΣΙ, παίρνεις για φυλακτό λίγο ματωμένο χώμα, μια μικρή πέτρα απομεινάρι ίσως κάποιας πέτρας και κυλούσαν στην ανηφόρα «της γης οι κολασμένοι» και λίγο θυμάρι

που μυρίζει αίμα και ιδρώτα  και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής.

Το προσκύνημα αυτό διοργανώθηκε από τους Συλλόγους Γυναικών Κεντρικής, Δυτικής. Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ΚΑΙ Θεσσαλίας μελών της Ο.Γ.Ε., και με σύνθημα τους

«ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ! ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΑΝΤΕΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΕΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΜΑΣ»