41 χρόνια από την προδοσία της Κύπρου

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

της Ρίτας Μπούμη - Παπά

Όταν το ιμπεριαλιστικό λιοντάρι σε φερμάρει

κι ειν’ έτοιμο τ’ αδίστακτα τα νύχια του να μπήξει

στις σάρκες τις τρυφερές που γέννησαν τον Έρωτα

και δίχως τίμημα τονέ χαρίσαν στους ανθρώπους

όταν ζητά κρασί το αίμα σου να πιει

να εξαγοράσει τη ψυχή σου με «πιστώσεις»

και σύ καλείς «βοήθεια!» με αλλόφρονους τους ήχους

του σήμαντρου, του τηλεβόα, της καμπάνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου

Όταν πηγαινοέρχονται οι φαρισαίοι διπλωμάτες,

οι ξένοι στρατηγοί να σ’ αναγκάσουν να υποκύψεις

γιατ’ είσαι ένα νησί που τους χρειάζεται

στ’ ανθρωποκτόνα σχέδια τους,

μια νίκη σίγουρη στο χαρτοφύλακα τους,

όταν σε φοβερίζουνε αυτοί που τρέμουν

(ας ζουν ταμπουρουμένοι σε παλάτια)

του άστρου το φως στων σκλάβων τους τα μάτια,

το «δεύτε» του ξεσηκωμού ορθόδοξης καμπάνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου.

Δεν είσαι ναυαγός, όπως θαρρούν, δίχως σωσίβιο

στο πέλαγος που γέννησε την πιο γλυκιά θεά μας,

δεν πνίγεσαι, ας σε σπρώχνουν στο βυθό

Εγγλέζοι, Αμερικάνοι, Τούρκοι κι άλλοι,

επειδή διάλεξες για σύμβολό σου,

αντί πυραύλους ένα κλώνο ελιάς,

σφαδάζοντας στης λευτεριάς σου την αγκάλη

πάνω απ’ την άβυσσο σ’ απόκρημνη πλαγιά

σαν θάμνος ανεμόδαρτης αφάνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη είμαι μαζί σου.

Όταν δολοφονούν κορίτσια κει που παίζουν

με τις χριστουγεννιάτικες τις κούκλες αγκαλιά,

ή καλογεροπαίδια που έτσι πρόωρα στη μοναξιά δοθήκαν

χέρια οπλισμένα απ’ τους ίδιους που οπλίζουνε και μας,

όταν ουρλιάζεις ξέστηθη με ανάστατα μαλλιά

και χύνεις το αίμα σου στα δισκοπότηρα των δρόμων,

Χριστούγεννα, δίχως γι αυτό κανένας ν’ ακουστεί

κτύπος οργής χριστιανικής καμπάνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου.

Το πάθος του Απολλόδωρου ποτέ τους δεν γνωρίσαν

την αυταπάρνηση του παρτιζάνου σου Ευαγόρα

στόλοι, υποβρύχια, ραντάρ και σύνεργα θανάτου,

μόνες τους εκκλησιές, οι τράπεζες, ο Μαμμωνάς θεός τους.

Ποτέ δεν κράτησαν αυτοί μια τρυφερή σημαία,

δεν πρόσθεσαν έναν αυλό στην αρμονία του κόσμου,

δεν ξέρουν ποιά ύλη εκκρηκτική κρύβει ένα τίμιο ράσο

και πόση ζέση υπάρχει για θυσία

σ’ αυτή τη γη των αμπελιών, του αλετριού, της δράνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου.

Δεν νοιώθουν τίποτ’ άλλο από ορέξεις

πλοκάμια όταν σου ρίχνουν και σε περισφίγγουν

της Αφροδίτης το άγαλμα το προσπερνούν αδιάφορα

κι από το αίμα του Αδωνη, που μούσκεψε ανεμώνες.

Αυτοί περσότερο εκτιμούν την κόκα-κόλα, το ουίσκι,

και των ακτών σου τις σπηλιές με τους πανάρχαιους θρύλους,

τις προορίζουν για φωλιές υποβρυχίων Πολάρις.

Μα όταν μ’ αξιοπρέπεια το χέρι απλώνεις ν’ αρνηθείς

κι αυτοί με περιφρόνηση το παίρνουν για ζητιάνας

Κόρη των αφρών, κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου.

Όσο και αν σε στρίμωξαν οι Σύμμαχοι στον τοίχο

και με της διχοτόμησης το ξίφος σ’ απειλούν

Δεσπότη, μείνε όρθιος. Συ ξέρεις,

όπως το ξέρει ο Κέννεντυ, ο Λαμπράκης, ο Λουμούμπα

πόση απόσταση χωρίζει τον πίθηκο απ’τον άγγελο,

πόσα σεβάσμια χέρια το πετραχήλι πέταξαν

κι αρπάξαν το δαυλό ή το τουφέκι

αφήνοντας στις εκκλησιές τη λειτουργία ατέλειωτη,

πόσα φυτίλια ανάψανε μ’ ένα κερί,

 πόσες επαναστάσεις,

πόσες προκάλεσαν εκρήξεις κάτω απ’ τους θρόνους

των τυράννων

για να γινούν παράδοση, σύμβολα και παιάνας

Κόρη των αφρών κόρη της ίδιας μάνας

δεν είσαι μόνη. Είμαι μαζί σου