Τρυγήσαμε και φέτος αλλά ούτε τσ΄χρουνιάς το κρασί δεν θα βγάλουμι

Θέρος, ΤΡΥΓΟΣ, πόλεμος λέγανε οι πολύ παλιοί για να δείξουν τη μεγάλη προετοιμασία και κινητοποίηση του κόσμου.

Ο Θέρος και στη συνέχεια το αλώνισμα γίνετε εδώ και πάνω από μισό αιώνα με τις κομπίνες.

Και εμείς οι παλιοί ίσα που θυμούμαστε τα δρεπάνια, τα διματκά, τα δρουμιά, τσ΄αλικάνες, τα δρουμόνια τα καρπουλόγια και όλα τα άλλα σύνεργα. Όσο για τους νέους αυτές οι λέξεις μοιάζουν σαν αφρικανικές διαλέκτους.

Όσο για πόλεμος ίσα που θα τον θυμούνται όσοι πάνε για να συμπληρώσουν τον αιώνα και όσοι είχανε πάει στη χουντική επιστράτευση.

Μας έμεινε μόνο ο ΤΡΥΓΟΣ γιατί τα σταφύλια μόνο με το χέρι μπορείς να τα μαζέψεις, αλλά μέχρι εκεί . Τα υπόλοιπα αλλάξανε κι αυτά. Τότε τα κόβαμε τα βάζαμε στα κουφίνια και στα καδιά και τα φορτώναμε στα γαδούρια κι τσ΄αλουγάδες. Τώρα τσ΄κλούβις και στου ντάτσιουν.

 Τρυγίσαμε σήμερα με τη βοήθεια αδελφού και φίλων, αλλά η γκαντεμιά του Κούλη χτύπησε και το αμπέλι μας. Ίσα ίσα που φάγαμε μερικά και αν καταφέρουμε να βγάλουμε λίγο κρασί και λίγο τσίπουρο θα είναι επιτυχία.

 Μερικές φωτογραφίες και ένα βιντεάκι για  να μας θυμίζει και τον φετινό (2019/9/18) τρύγο. Αντε του χρόνου περισσότερα.