ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ - ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΙΝΗ
Φέτος συμπληρώνονται 72 χρόνια από τη δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου και 70 χρόνια από την εκτέλεση της Ειρήνης Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα). Δύο γυναικεία στελέχη του ΚΚΕ, που ο ηρωισμός τους και η αταλάντευτη στάση τους μέχρι και την τελευταία στιγμή μας εμπνέουν και μας διαπαιδαγωγούν.
Η αλύγιστη στάση και των δύο αυτών γυναικών αποτελεί παράδειγμα αντοχής στις δυσκολίες, δίψας για μόρφωση και πίστης στη δύναμη του λαού. Οι γυναίκες αυτές όχι μόνο δεν υποχώρησαν μπροστά στα σκληρά βασανιστήρια, αλλά με τη στάση τους έκαναν πράξη την επιλογή: ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ.
Η Ηλέκτρα εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία της Αθήνας το 1926, σε ηλικία 14 ετών. Την εποχή εκείνη οι γυναίκες στο κίνημα ήταν λιγοστές και οι προκαταλήψεις σχετικά με το ρόλο τους έντονες. Η ένταξή τους στο κίνημα γινόταν σε αντιπαράθεση όχι μόνο με την οικογένεια, αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο, που στιγμάτιζε την ηθική μιας γυναίκας που ασχολούνταν με τα κοινά και πολύ περισσότερο με την πολιτική δράση μέσα από το ΚΚΕ.
Το 1928, σε ηλικία 16 χρόνων, η ΟΚΝΕ Αθήνας τής ανέθεσε το καθήκον της δημιουργίας Κομματικής Οργάνωσης στο εργοστάσιο υφαντουργίας του Μποδοσάκη, στο οποίο δούλευαν 1.500 εργάτριες. Η συμβολή της Ηλέκτρας στην ανάπτυξη της δουλειάς του Κόμματος στις εργαζόμενες υπήρξε υποδειγματική. Με επιμονή και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, βρέθηκε δίπλα στις εργάτριες, κοντά στα προβλήματά τους και προσπάθησε να οργανώσει τους αγώνες τους. Η δράση της είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία κομματικού πυρήνα στο εργοστάσιο με τη στρατολόγηση 20 εργατριών.
Για πολλά χρόνια η Ηλέκτρα υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας «Νεολαία», οργάνου της ΟΚΝΕ, ενώ στα 1933 - 1934 πρωτοστάτησε στη δουλειά για τις γυναίκες και συμμετείχε ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας που πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών που έγινε στο Παρίσι. Συνελήφθη από τη δικτατορία του Μεταξά και μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Αποφυλακίσθηκε το 1938 και συνελήφθη ξανά το 1939 ετοιμόγεννη. Γέννησε κρατούμενη σε ένα νοσοκομείο και 7 ημερών λεχώνα μεταφέρθηκε με το κοριτσάκι της στην εξορία, στην Ανάφη, από όπου απέδρασε τον Αύγουστο του 1942. Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ έγινε μέλος του Κεντρικού της Συμβουλίου και ανέλαβε την καθοδήγηση της οργάνωσης «Λεύτερη Νέα». Το 1943 πέρασε αποκλειστικά στη δουλειά της ΚΟΑ σαν μέλος της Επιτροπής Πόλης και υπεύθυνη για τη διαφωτιστική δουλειά.
Η Ηλέκτρα πιάστηκε την Τρίτη 25 Ιούλη του 1944. Τη σύλληψή της ακολούθησαν απερίγραπτα βασανιστήρια. «Εγώ όταν πιάνομαι δεν νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου, γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μιας μέρας παρελθόν». Αυτά είχε πει κάποτε η Ηλέκτρα και τα λόγια αυτά έκανε πράξη κατά τη σύλληψή της. Από το στόμα της δεν βγήκε ούτε μια λέξη. Το μισοκαμένο και παραμορφωμένο από τα βασανιστήρια νεκρό κορμί της βρέθηκε το πρωί της 26ης του Ιούλη πεταμένο στο δρόμο έξω από την Ειδική Ασφάλεια στην οδό Ελπίδος στην Πλατεία Βικτωρίας.
Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Εκτακτου Στρατοδικείου.
Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες Σλαβομακεδόνες. Η Γκίνη οργανώθηκε καταρχήν στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δούλευε στο χωριό της παράνομα. Ξεσήκωνε τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα.«Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας».
Το καλοκαίρι του 1946, στο δάσος της Εδεσσας, κρυβόταν η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν. 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν το μέρος. Η Γκίνη μαζί με άλλους έξι συντρόφους της πέφτουν στα χέρια τους. Παρά τα άγρια βασανιστήρια δε λύγισε. «Οι μαυροσκούφηδες με τα ξίφη, με τα νύχια, της ξέσκισαν το κορμί και τα ρούχα, της ξερίζωσαν τα μαλλιά, κι έτσι όπως ήταν τη γύριζαν στους δρόμους της Εδεσσας. Η Μίρκα κρατούσε ψηλά και περήφανα το κεφάλι. Χαμογελούσε στο λαό που έτρεχε να τη δει και να τη θαυμάσει, στο λαό που τόσο αγάπησε και για τον οποίο τόσο αφειδώλευτα αργότερα έδωσε και τη ζωή της».1
Μετά από όλα τα βασανιστήρια, τη θάψανε ζωντανή ως το λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της. Οχι μόνο υπέμενε καρτερικά όλα τα βασανιστήρια, αλλά εμψύχωνε και τους συντρόφους της. «Ράψτε τα στόματα, σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!»2
Στις 25 Ιούλη 1946 μαζί με τους 6 συντρόφους της πέρασε από Εκτακτο Στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την επόμενη μέρα οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στα Γιαννιτσά. Ηταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση που εγκαινιαζόταν ύστερα από την ψήφιση των «έκτακτων μέτρων».
Στην απολογία της στο στρατοδικείο δηλώνει με περηφάνια: «Είμαι μέλος του ΚΚΕ γιατί μονάχα αυτό είναι εγγύηση για την αληθινή λευτεριά του λαού μας στην Ελλάδα».3
Ακόμα όμως και μπροστά στο θάνατο έμεινε αλύγιστη: «Περήφανα αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα η Μίρκα. Σηκώθηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και τράβηξε αγέρωχη στον τόπο της εκτέλεσης, εμψυχώνοντας το λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την αναπνοή. Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη "Διεθνή" και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια. Κι όταν τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν για να κόψουν το νήμα με τα 23 χρόνια ζωής της Μίρκας, εκείνη σήκωσε περήφανα το κεφάλι και φώναξε:
"Πίσω μας έρχονται χιλιάδες, εκατομμύρια μαχητές της λευτεριάς. Εμείς αύριο θάμαστε στρατός και θα σας συντρίψουμε...Ζήτω το ΚΚΕ!"»4
Ενας από τους φαντάρους του εκτελεστικού αποσπάσματος μετέφερε σε γράμμα προς τον πατέρα της τα τελευταία της λόγια: «Εγώ πεθαίνω σαν τίμιος άνθρωπος για κάτι στο οποίο ολοκληρωτικά πιστεύω. Για την καλυτέρευση όχι προσωπικά της δικής μου ζωής, αλλά για τη ζωή όλων των ανθρώπων...».5
Η ηρωική στάση τόσο της Ηλέκτρας, όσο και της Ειρήνης μπορεί να φαντάζουν μακρινές φωτογραφικές στιγμές από το παρελθόν. Ομως οι συνθήκες είναι αυτές που μπορούν να μετατρέψουν την ήρεμη καθημερινότητα σε ένα ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα.
H επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών και η πάλη για μια άλλη κοινωνία γέννησαν αυτόν τον ηρωισμό στις δύο αυτές γυναικείες μορφές, αλλά και στους χιλιάδες άλλους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αγωνιστές του λαού μας, που έδωσαν τη ζωή τους για αυτή την υπόθεση.
Η θαυμαστή αντοχή των κομμουνιστριών και άλλων αγωνιστριών γυναικών που έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στην Ιστορία του εργατικού, λαϊκού κινήματος, πηγάζει ακριβώς από το γεγονός ότι συνέδεσαν τη ζωή τους, με την πιο ριζοσπαστική ιδέα στην ιστορία της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε έναν αγωνιστή, μια αγωνίστρια, ένα μέλος ή στέλεχος του Κόμματος ή της ΚΝΕ που πάλεψε και θυσιάστηκε για τα ιδανικά της εργατικής τάξης και του Κόμματος, όπως έκαναν η Ηλέκτρα, η Γκίνη και άλλοι τόσοι χιλιάδες είναι να συνεχίζουμε να παλεύουμε, κάνοντας πράξη και το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ ΑΓΩΝΑΣ - ΓΝΩΣΗ - ΤΟΛΜΗ - ΑΝΤΟΧΗ «Να προχωράς και εσύ καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία».
Τιμή είναι με την καθημερινή πρωτοπόρα, ακούραστη, αλύγιστη αταλάντευτη δράση μας να υπηρετούμε τον τελικό σκοπό, την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για την κοινωνική απελευθέρωση, κόντρα σε κάθε δυσκολία, τραβώντας πάντα μπροστά έως τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου