Η ποίηση κατοικεί παντού

1.Ποίηση είναι ο χωμάτινος δρόμος, τότε, στην Καισαριανή, που οδηγούσε στο Σκοπευτήριο. Μου άρεσε να τον διασχίζω μόλις έπεφτε η νύχτα, σφυρίζοντας στο δρόμο για να ξορκίζω τις κακές σκέψεις.

2. Ποίηση είναι να κοιτάς τον έναστρο ουρανό και να δίνεις στα άστρα ονόματα των αγαπημένων προσώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Να, εκεί είναι το άστρο Νίκος Καρούζος, και πιο πέρα το άστρο Μιχάλης Κατσαρός! Να γεμίσει ο ουρανός από ονόματα φίλων και αγαπημένων.

3. Ποίηση είναι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που βρίσκονται πεταμένες στα σκουπίδια ή πωλούνται στο Μοναστηράκι. Συχνά τις χαζεύω και πάντοτε αγοράζω την πιο μοναχική, θλιμμένη μορφή. Ετσι, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβω, έγινα συλλέκτης παλαιών φωτογραφιών που είχαν πεταχτεί, προσώπων που προφανώς δεν ενδιέφεραν τους απογόνους τους (αν υπήρχαν) και κοιτούσα αυτά τα θλιμμένα πρόσωπα που είχαν φωτογραφηθεί για την αιωνιότητα αλλά είχαν περάσει πια στη λήθη.

4. Ποίηση είναι ο «γύρος του θανάτου» στα παιδικά μου χρόνια. Σε μια τεράστια ξύλινη κατασκευή σε σχήμα βαρελιού, οι μοτοσικλετιστές κατάφερναν με τη δύναμη της ταχύτητας να υπερβαίνουν τη βαρύτητα και να ανεβαίνουν περιμετρικά μέχρι το στόμιο του βαρελιού. Μικροί και μεγάλοι κοιτάζαμε με δέος και τρόμο τους σύγχρονους αναβάτες με τις πολύχρωμες στολές και τον δυνατό σαματά των μηχανών, αγωνιώντας για την ευτυχή κατάληξη της κούρσας.

5. Ποίηση ήταν η γιορτή της 25ης Μαρτίου στο δημοτικό σχολείο του Βενιζέλου στην Καισαριανή, όταν φορούσαμε τη φουστανέλα και το περίφημο γιλέκο και απαγγέλλαμε το ηρωικό ποίημα που μας είχε αναθέσει η δασκάλα. Κι όλοι τρέμαμε μην κάνουμε κανένα λάθος, αλλά όλοι ήμασταν άψογοι. Και όταν γυρίζαμε στο σπίτι, βγάζαμε τη στολή και τη θαυμάζαμε για άλλη μια φορά. Και περνούσε η γιαγιά μου η Φιλιώ και έλεγε πάντα το ίδιο: «Του χρόνου δεν θα σου κάνει η στολή, πρέπει να πάρουμε καινούργια - άντε πάλι έξοδα». Αλλά το «του χρόνου» ήταν πολύ μακριά!

6. Ποίηση είναι το ποδόσφαιρο στην αλάνα. Πού να διαβάσεις όταν έξω από το παράθυρό σου γίνεται χαμός. Γυρνούσες ικετευτικά το κεφάλι στη μητέρα να σε αφήσει για λίγο να πας κι εσύ να παίξεις, αλλά το βλέμμα που εισέπραττες σου έκοβε κάθε επιθυμία. Και θαυμάζαμε τους συμμαθητές μας, τον Μηνά, τον Μπάμπη, που έπαιζαν καλή μπάλα, και αγαπούσαμε τον Εθνικό Αστέρα.

7. Ποίηση είναι τα όνειρά μας. Αλλόκοτα, αληθοφανή, άγρια, ειρηνικά, το ξημέρωμα φεύγουν σαν κλέφτες. Καμιά φορά αφήνουν το ίχνος τους αρκετές μέρες, όταν μας φέρνουν τους παλιούς αγαπημένους που δεν υπάρχουν πια.

8. Η ποίηση δεν κατοικεί μόνο τις σελίδες των βιβλίων. Τη συναντάς παντού, φτάνει να αφήσεις ελεύθερη την ψυχή σου να τη συναντήσει. Από το θρόισμα των φύλλων στο ανοιξιάτικο αεράκι μέχρι την άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα το χειμώνα. Από τις τρεις μεγάλες μορφές: Βούδα, Σωκράτη και Ιησού, που αποθέωσαν τον προφορικό λόγο, μέχρι τον πλανόδιο πωλητή στην Ομόνοια που γοητεύει με τον ευφάνταστο τρόπο που πουλά την πραμάτεια του. Η ποίηση κρύβεται παντού. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γράφουν λογοτεχνία, αλλά η βιοτή τους ακολουθεί το δρόμο της ποίησης. Η ποίηση γράφει τον ποιητή και όχι ο ποιητής την ποίηση. Το μυστικό είναι να προσπαθείς να διευρύνεις τον ποιητικό χρόνο, να κατοικείς μέσα του, αφήνοντας όλο και περισσότερο απέξω ό,τι καταστρέφει την πρώτη σου ύλη, τη δική σου ζωή.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ