8 χρόνια από τις φονικότερες πυρκαγιές της Ελλάδας

Το καλοκαίρι του 2007, συνέβη μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. ( Διαβάστε εδώ )

Σε μια από τις εκπομπές μου τότε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Πολυγύρου - με έδιωξε το 2012  την επομένη των εκλογών του Ιουνίου  και μετά από 9, 5 χρόνια αφιλοκερδούς παρουσίας μου στο ραδιόφωνο ο Ζωγράφος,- το γιατί ρωτήστε τον ίδιο- την ώρα της εκπομπής μου βλέποντας τις φωτογραφίες και την ροή των ειδήσεων  στον έναν υπολογιστή  και ενώ ήμουνα στον ...αέρα έχοντας μπροστά μου τα αποκόμματα των εφημερίδων και αναφερόμενος στον τραγικό θάνατο της μάνας και των 4 παιδιών της που κάηκαν στην πυρκαγιά της Ηλείας κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών και  βλέποντας τις φωτογραφίες της καταστροφής - παραθέτω απομαγνητοφωνημένο το απόσπασμα -άρχισα  να αυτοσχεδιάζω. ...........

Μάνα αγρότισσα κυρά

Με τα πολλά παιδιά σου

Τα γέννησες, τ΄ ανάθρεψες με  το υστέρημά σου.

Δεν έτρωγες δεν έπινες για να τα μεγαλώσεις

Γαμπρούς και νύφες να τα δεις αγγόνια να νταντέψεις

Μα ήρθε όμως μια στιγμή

Ο χάρος να σε πάρει εσέ και τα παιδιά σου

Άπλωσες τις ….φτερούγες σου για να τα προστατέψεις

Να μην μπορεί ο χάροντας να τα ΄βρει στην ποδιά σου

Μα δεν επρόλαβες-μάνα αγρότισσα κυρά-

Σας πήρε και …πετάξατε

Στον ΟΥΡΑΝΟ επάνω.

Και τώρα πάνω μας  πετάς σαν την ΑΓΙΑ ΜΑΝΑ

Και γύρω σου περνούν τα τέσσερα αγγελούδια

Και ψάχνουν να ‘βρουν τον ….φονιά.

ΝΑ ΛΥΤΡΩΘΟΥΝ ΓΥΡΕΥΟΥΝ

Μετά από 8 χρόνια ας είναι  αυτή η αναφορά μου ένα κεράκι  στη μνήμη αυτής της μάνας και των παιδιών της καθώς και των δεκάδων που κάηκαν από τις πυρκαγιές εκείνες

Και  γυρίζοντας στο σπίτι  σκάρωσα  το παρακάτω, ας το πούμε, ποίημα

 Στις Ελλάδας τα ολοπράσινα δάση

Περπατάει η φλόγα μονάχη

Κατακαίει λόγγους, βουνά μα και πόλεις

Δεν μπορεί πια κανείς να τη σβήσει

-«τον στρατηγό άνεμο»-πιος θα μαντρώσει

σαν άλλος Αίολος θεός να ταπώσει

αφου κανείς από τους αρμόδιους φορείς δεν έχει βρεθεί

αφου τους ψηφους του κοσμάκη κυνιγουν

κι οταν ο κοσμος του βριζει τους φωνάζει και τους φτύνει

αυτοί νομιζουν ότι βρεχει κι ομπρελα στο χερακι τους κρατουν

Στης Ελλάδας τα ολοπράσινα τα δάση

Που η φωτιά έχει ρημάξει

Μονο δυο δεντράκια  μοναχούλια έχουν μείνει

Να ξαποστάσουν λιγάκι δυο πουλάκια που τα ταίρια τους με  αγωνία αναζητούν

Μα δεν μπορουν, τα δέντρα ακομα καινε και καπνιζουν

Στης Ελλαδας τα ολοπράσινα δάση

Που σταχτη έχουν γινει με βιάση

Έιναι γεματα με κουφάρια από δεντρα από ζωα από γερους  γυναίκες  από παιδια μα και βρεφη και το δάκρυ έχει στερεψει

Μονο καποιοι πιο περα γελάνε γλεντάνε μεθοκοπανε

Γιατι πανω στη γη αυτή τη καμενη θα στήσουνε βιλες  πισινες χοτέλια και σπιτια τρανα

Στης Ελλάδας τα ολοπράσινα δάση

Που στο πυρ όλα εχουν δοθει

Καποιοι βγηκαν και παί σεργιάνι

Να μας πεισουν για μια ακομα φορά

Πως καποιοι ξενοι τα βαζουν φωτιά

Τρομοκρατρες στον υπνο τους βλεπουν και

Ασυμετρες απειλές

Μπας και στο δρόμο κανένα γελάσουν και του πάρουν την ψήφο με …..φραπελιές

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΣΜΑΝΗΣ