έχουμε την καλή ελπίδα στην καρδιά μας.
Ας είναι οι δρόμοι έρημοι από ανθρώπους,
θ' ακουστούν όλες οι φωνές της ημέρας.
Μην αναστενάζεις που ο μόχθος έχει πολλές ώρες,
το κάθε βάρος τ' αλαφρώνει η συντροφιά,
ένα μάτι που προβάλλει απ' τη συννεφιά,
η καλή ελπίδα πώχουμε στην καρδιά.
Ακούς πώς πάλλεται σαν καμπάν' από φως,
διώχνοντας τα σκοτεινά φαντάσματα,
προσκαλώντας τον εργάτη στην οικοδομή,
η καλή ελπίδα πούναι στην καρδιά.
Τρέξτε πρόθυμα με το δίχτυ της ζωής,
στη θάλασσα με τις λαχτάρες που σιωπούν,
κάτι από τον ήλιο π' αναλειώνει στα νερά,
θ' ανέβει απάνω η ελπίδα της καρδιάς.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου