Η ανάκαμψη συνοδεύεται από δυστυχία

Τα στοιχεία λένε ότι η αμερικανική οικονομία ανακάμπτει. Τα ίδια στοιχεία λένε ότι αυξάνονται και οι παραγκουπόλεις γύρω από τα αμερικανικά αστικά κέντρα. Γι' αυτούς δεν υπάρχει χώρος ούτε για να σταθούν στο αστικό κέντρο.
Η εξαθλίωση δεν κάνει διακρίσεις σε καμία χώρα. Οι 150 χιλιάδες αφρικάνερς στην εξαθλίωση και οι 400 χιλιάδες αφρικάνερς που ζουν σε παραγκουπόλεις -στη ραγδαία αναπτυσσόμενη νοτιοαφρικανική οικονομία- δε σώθηκαν από το λευκό τους χρώμα. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν κάνει διάκριση στα θύματά της.

***

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δε θα σωθεί από τις «επενδύσεις» το σύνολο των εργαζομένων στη χώρα μας, όπου τα στοιχεία δηλώνουν απογείωση της φτηνά αμειβόμενης εργασίας. Ισα - ίσα οι επενδύσεις έρχονται για να αξιοποιήσουν τη φτηνή εργασία. Σ' ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην «Κόσκο», και για να επιβάλουν αυτά τα μεροκάματα. Οπως σημείωσε το ΚΚΕ «οι συμφωνίες της κυβέρνησης έχουν αποκλειστικό στόχο τη διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο των εγχώριων όσο και των ξένων. Αυτοί θα κερδίσουν από την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων και των σιδηροδρόμων, καθώς και από τις συμφωνίες ναυπήγησης των πλοίων των Ελλήνων εφοπλιστών στην Κίνα. Αυτές οι συμφωνίες δε λύνουν το οξυμένο πρόβλημα της ανεργίας, ενώ ανοίγουν το δρόμο για νέα επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα και πανάκριβες υπηρεσίες για το λαό. Οι ελάχιστες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα αμείβονται με μισθούς πείνας και θα είναι σταγόνα στον ωκεανό του 1,5 εκατομμυρίoυ ανέργων».

***

Οι κοινές διαπιστώσεις της WSJ και του προέδρου του ΣΕΒ (που όλο και πιο συχνά μιλά σαν Τσίπρας -εκτός κι αν συμβαίνει το αντίθετο), εκφράζουν απλά τη διαφορετική οπτική μερίδας του κεφαλαίου που έχει χτυπηθεί από την κρίση -η παραγωγή χτυπιέται πρώτ' απ' όλα από την κρίση- και βιάζεται να βγει από την κρίση, αναζητώντας άλλο μείγμα αστικής πολιτικής, δηλαδή τόνωση της ζήτησης και τα συμφέροντά του συγκρούονται με το κυρίαρχο μείγμα πολιτικής. Μια οπτική που δείχνει τη διέξοδο σ' αυτό που ονομάζουν πολιτική τόνωσης των επενδύσεων, δηλαδή θέλουν κρατική χρηματοδότηση για επενδύσεις, γιατί αυτοί, λένε, δημιουργούν θέσεις εργασίας, αλλαγή φορολογικής πολιτικής, με συνέχιση βεβαίως της έντασης της εκμετάλλευσης, αλλά και με τη συναίνεση των θυμάτων - εργαζομένων.
Αυτό που σε κάθε περίπτωση παραμένει αδιατάρακτο είναι η κυριαρχία των μονοπωλίων. Είτε αφορά άμεσα στην παραγωγή είτε σε τομείς όπως η Υγεία. Οπου ένα λάθος όνομα, όπως αυτό της γυναίκας που δεν την λένε Ατζελίνα Τζολί, αλλά Ρούνι Λίμαρι, μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, καθώς την πατέντα για τη γιατρειά την κατέχει μια εταιρεία που διαλέγει ποιους θα σώσει και ποιους όχι. Αυτό που καθορίζει τις εξελίξεις είναι η ανάγκη του κεφαλαίου να είναι κερδοφόρο. Αυτή η ανάγκη πρέπει να φύγει από τη μέση, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.

***

Την ώρα που η κυβέρνηση και ο αστικός Τύπος στο σύνολό του πανηγυρίζουν για την ανάκαμψη, ο λαός πρέπει να 'χει καθαρό ότι το βιοτικό του επίπεδο δε θα βελτιωθεί. Οτι ο δρόμος της λαϊκής ευημερίας και εδώ και παντού περνά μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και διακυβέρνηση από μια λαϊκή εξουσία.

ΠΗΓΗ:http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/5/2013&id=14614&pageNo=2&direction=1