ΕΛΠΙΔΑ

Στο μεταξύ
 ηχούν μελωδίες. Κι αντηχούν.
Προανακρούσματα.
Πίσω απ’ τις πτυχές της μουσικής

η βαριά αυλαία.

Θ’ ανοίξει ή κλείνει;
Όχι. Υπάρχει ελπίδα

 

Να φύγουν ακαριαία οι αμφιβολίες

που δεν ταιριάζουν στο σκηνικό.

Οι πρωταγωνιστές έρχονται

και παίρνουν τις θέσεις τους.

Η αυλαία σήμερα, αύριο έστω, ανοίγει….

Κ’ η παράσταση γίνεται ζωή, η ζωή έρωτας.



Δημοσθένης Κούκουνας

ΟΛΑ

Σβήνουν τα’ αστέρια τα λαμπρά

σβήνει η νύχτα η φοβερή

σβήνει το σκότος το βαθύ

και βγαίνει πρόσχαρη η αυγή

Για σε χαράζει η χαραυγή

κι η μέρα τουτ’ η χαρωπή,

για σε τα’ αηδόνι στο κλαρί

πρόσχαρο πάλι κελαηδεί.

Κι όμως τα’ αγόρι καρτερεί

με μια κιθάρα τραγουδεί

στο παραθύρι που ‘σαι εσύ

κι όμως δεν βγαίνεις να σε δει.

Για σένα πάντα τραγουδεί

μέρα και νύχτα και αυγή

για σένα άπονη σκληρή

που το ‘χεις πάρει τη ψυχή.

Κι όταν πια φεύγει δεν μπορεί

γιατί ο ήλιος πια τον έχει δει

συ κατεβαίνεις βρε σκληρή

και κλαις με πόνο στην αυλή.

Αυτός σε βλέπει από μακρυά

και του ραγίζεται η καρδιά

από τα δάκρυα τα καφτά

σαν πέφτουνε στο χώμα αυτά

ΤΑΚΗΣ ΛΕΥΚΑΣ

Ποιος…..;

Είχα μια μαργαρίτα ποιος μου τη μάδησε;

Ποιος έφτασε στην καρδιά μου

Ποιος;

Η εποχή της σιωπής πέρασε.

Φώναξτε
Είναι πρωί

Δεν υπάρχουν περιθώρια για ύπνο.




Αργύρης Μπαρής
«ΡΟΕΣ»

Σημείωση: Ο Αργύρης Μπαρής στην ποιητική του συλλογή «ΡΟΕΣ» τα ποιήματά του είναι άτιτλα. Ο τίτλος είναι από μένα

ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ

 

Μὲς στήν ὑπόγεια τήν ταβέρνα,

μές σε καπνούς και σε βρισιές,

(άπάνου έστρίγγλιζε ή λατέρνα)

ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,

ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,

νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο

καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς,

ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!


(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος - ἴδιο στοιχειὸ

τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα

σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό,

στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη

κ᾿ ἡ κόρη τοῦ γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!

-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!

-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!

-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!

«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα

δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,

σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα

ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:

 δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!

προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης

2011 ευχές

Γλυκό μου κορίτσι

Γλυκό μου κορίτσι τι έχεις και κλαις;

Σε είδε κανένας και δεν μας το λες;

Που βγαίνεις μονάχη τις νύχτες στο δόμο

και με το φεγγάρι γλυκομιλείς;

Για κοίταξε μένα μικρό μου κορίτσι,

κοίταξε μένα και θα γιατρευτείς.

Εμένα μονάχα, άλλον κανέναν

κι έλα κοντά μου για να σωθείς.

Κοντά μου θα νιώσεις αγάπη και πόθο

που τόσο γυρεύεις και λαχταρείς.

Κοντά μου για πάντα θα βρεις τη γαλήνη

και θα ‘σαι μαζί μου στη ζήση τη λίγη

ΤΑΚΗΣ ΛΕΥΚΑΣ

Βράδυ

Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι
– μια ιαχή μακρυσμένη-
τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,

η αδειανή κάμαρά μου,

ένα τραίνο που θα ‘ρχεται από μια άγνωστη χώρα,

τα χαμένα όνειρά μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, το βράδυ που πέφτει

ολοένα στην πόλη,

στων ανθρώπων την όψη, στ΄ ουρανού τον καθρέφτη,

στη ζωή μου τώρα όλη……

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ)

ΚΛΗΘΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΈΑ ΕΦΕΤΩΝ

Τι είπε ο Δ.Αντωνίου στο Ξυπνήστε ρε . . .

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε το ξυπνήστε ρε με τον κ. Αντωνίου Δημήτριο μας επιβεβαίωσε την είδηση ..... "Με κάλεσαν να καταθέσω όπως και τους άλλους που συμμετείχαν σε αυτή την κίνηση ...και να καταθέσουμε ότι νέα στοιχεία έχουμε για την υπόθεση ...Μετά από εμάς έχουνε κληθεί όλοι οι κατηγορούμενοι βουλευτές και ο πρωθυπουργός να καταθέσουμε με την ιδιότητα του κατηγορουμένου .
Ναι είναι γεγονός ..είναι μια ιστορική στιγμή για όλους μας την μήνυση την κατέθεσα εξ ονόματος όλου του Ελληνικού λαου και ανήκει σε όλους μας ...
Αυτή είναι η εκδίκηση του Έλληνα άγνωστου στρατιώτη που έχει θυσιαστεί για 3.000 χρόνια για την Ελευθερία αυτής τις χωρας..
Νιώθω πολύ συγκινημένος από αυτή την εξέλιξη οι οποία θα δώσει κουράγιο και Ελπίδα σε όλους τους Έλληνες ...
Ευχαριστώ όλους όσους στήριξαν αυτή την προσπάθεια και τους διαβεβαιώνω ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι."




Eλενη για το http://www.ksipnistere.blogspot.com

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!


Κώστας Βάρναλης

Ετέχθει ημίν σήμερον ΣΩΤΗΡ......

.............όπως κάθε χρόνο.


Και πάντα μέσα στην φτωχική ΦΑΤΝΗ.


Και πάντα «ποιμένες αγραυλούσι ωδήν επάξιον»
 και «άγγελοι υμνούσι ακαταπαύστως»
 και πάντα «μάγοι δώρα προσφέρουσι».


Και μέχρι πέρυσι το δώρο τους το παίρνανε οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, που μπορεί να μην ήταν ΧΡΥΣΟΣ ΛΙΒΑΝΙ ΚΑΙ ΣΜΥΡΝΑ , αλλά ήταν μια ανάσα στο ισχνό μεροκάματο τους- το μικρότερο στην ευροζώνη.


Φέτος όμως 156 νοματαίοι …αγραύλισαν, ΟΧΙ ωδήν επάξιον στους μισθωτούς εργάτες , συνταξιούχους, αλλά ΩΔΗΝ λυπητερήν και οι μόνοι που υμνούν ακαταπαύστως τους 156 είναι οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι μια και τα δώρα οι 156 σαυτούς τα πήγαν.
Και φέτος η .....αγία κυβέρνησή μας, αύτή που κόπτεται για την σωτηρία μας, πήρε τα δώρα του εργαζομένων  για να τα δώσει, όπως διαβάσανε στα μοναστήρια , κάπου 2,5 δις , ποιος ξέρει με τι ανταλάγματα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ

ΩΔΗ Α'

  Χριστός γεννάται δοξάσατε•
 Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε•
 Χριστός επί γης υψώθητε.
 Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη,
και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί,
ότι δεδόξασται.

 Έσωσε λαόν, θαυματουργών Δεσπότης,
Υγρόν θαλάσσης κύμα, χερσώσας πάλαι.
Εκών δε τεχθείς, εκ Κόρης τρίβον βατήν,
Πόλου τίθησιν ημίν• ον κατ’ ουσίαν,
Ίσόν τε Πατρί, και βροτοίς δοξάζομεν

ΩΔΗ Γ'

 Τω προ των αιώνων,
 εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ,
 και επ’ εσχάτων εκ Παρθένου,
σαρκωθέντι ασπόρως,
Χριστώ τω Θεώ βοήσωμεν•
Ο ανυψώσας το κέρας ημών, Άγιος ει Κύριε.


Νεύσον προς ύμνους, οικετών ευεργέτα,
Εχθρού ταπεινών, την επηρμένην οφρύν,
Φέρων τε παντεπόπτα, της αμαρτίας
Ύπερθεν ακλόνητον, εστηριγμένους,
Μάκαρ μελωδούς, τη βάσει της πίστεως.

                                                           
                                            ΩΔΗ Δ'
Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί,
 και άνθος εξ αυτής, Χριστέ,
εκ της Παρθένου ανεβλάστησας,
εξ όρους ο αινετός, κατασκίου δασέος•
ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου,
ο άυλος και Θεός. Δόξα τη δυνάμει Σου Κύριε.




Γένους βροτείου, την ανάπλασιν πάλαι,
Άδων προφήτης, Αββακούμ προμηνύει,
Ιδείν αφράστως, αξιωθείς τον τύπον•
Νέον βρέφος γαρ, εξ όρους της Παρθένου,
Εξήλθε λαών, εις ανάπλασιν Λόγος.

ΩΔΗ Ε'

Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών,
 της μεγάλης βουλής Σου τον Άγγελον,
 ειρήνην παρεχόμενον, απέστειλας ημίν•
 όθεν θεογνωσίας, προς φως οδηγηθέντες,
εκ νυκτός ορθρίζοντες, δοξολογούμέν Σε, Φιλάνθρωπε.


Εκ νυκτός έργων, εσκοτισμένης πλάνης,
Ιλασμόν ημίν, Χριστέ τοις εγρηγόρως,
Νυν Σοι τελούσιν, ύμνον ως ευεργέτη,
Έλθοις πορίζων, ευχερή τε την τρίβον,
Καθ’ ην ανατρέχοντες, εύροιμεν κλέος

                                                  ΩΔΗ ΣΤ'



Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν,
ενάλιος θηρ, οίον εδέξατο•
τη Παρθένω δε, ενοικήσας ο Λόγος,
 και σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον•
 ης γαρ ουχ υπέστη ρεύσεως,
την τεκούσαν κατέσχεν απήμαντον.


Ναίων Ιωνάς, εν μυχοίς θαλαττίοις,
Ελθείν εδείτο, και ζάλην απαρκέσαι.
Νυγείς εγώ δε, τω τυραννούντος βέλει,
Χριστέ προσαυδώ, τον κακών αναιρέτην,
Θάττον μολείν Σε, της εμής ραθυμίας.

ΩΔΗ Ζ'

Οι Παίδες, ευσεβεία συντραφέντες,
δυσσεβούς προστάγματος καταφρονήσαντες,
 πυρός απειλήν ουκ επτοήθησαν,
αλλ’ εν μέσω της φλογός, εστώτες έψαλλον•
 Ο των πατέρων, Θεός ευλογητός ει.


Τω παντάνακτος, εξεφαύλισαν πόθω,
Άπλητα θυμαίνοντος, ηγκιστρωμένοι,
Παίδες τυράννου, δύσθεον γλωσσαλγίαν•
Οις είκαθε πυρ, άσπετον τω Δεσπότη,
Λέγουσιν• Εις αιώνας ευλογητός ει

                      ΩΔΗ Η'


Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος,
 εξεικόνισε κάμινος τύπον•
ου γαρ ους εδέξατο φλέγει νέους,
ως ουδέ πυρ της Θεότητος, Παρθένου ην υπέδυ νηδύν•
διο ανυμνούντες αναμέλψωμεν•
Ευλογείτω, η κτίσις πάσα τον Κύριον,
 και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.


Μήτραν αφλέκτως, εικονίζουσι Κόρης,
Οι της παλαιάς, πυρπολούμενοι νέοι,
Υπερφυώς κύουσαν, εσφραγισμένην.
Άμφω δε δρώσα, θαυματουργία μια,
Λαούς προς ύμνον, εξανίστησι Χάρις.

ΩΔΗ Θ'

Μεγάλυνον ψυχή μου, την Τιμιωτέραν, και ενδοξοτέραν, των άνω στρατευμάτων.


Μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον•
 ουρανόν το σπήλαιον•
θρόνον, χερουβικόν την Παρθένον•
την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος,
Χριστός ο Θεός• ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν.


 Στέργειν μεν ημάς, ως ακίνδυνον φόβω,
Ράον σιωπήν• τω πόθω δε Παρθένε,
Ύμνους υφαίνειν, συντόνως τεθηγμένους,
Εργώδές εστιν• αλλά και Μήτηρ σθένος,
Όση πέφυκεν, η προαίρεσις δίδου.

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
λυγοῦν τὰ πόδια
καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους
τ᾿ ἄδολα βώδια.

Κι᾿ ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα

σταυροκοπιέται

καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς τ᾿ ἀπόβαθα,

Χριστὸς γεννιέται!

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη

κάποιοι ποιμένες

ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες

στὴ γῆ σταλμένες.

Κι᾿ ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ᾿ ἀγγέλων στόματα

στὸ σκόρπιο ἀέρα,

τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα

μὲ τὴ φλογέρα.

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη

- ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; -

τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα

λάμπει τ᾿ ἀστέρι.

Κι᾿ ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ᾿ στ᾿ ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα

καὶ δὲν τὸ χάσει

σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθῶντας το

μπορεῖ νὰ φτάσει.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΧΙΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Από ....λέοντες ..........χαμαιλέοντες

Όλες αυτές τις μέρες που συζητιόνταν στη Βουλή Ο προϋπολογισμός του 2011 Πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ξεσπάθωναν λάβροι κατά του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, αποφάσεων του Παπακωσταντίνου, της Κατσέλη ακόμα και κατά του πρωθυπουργού που οι αποφάσεις τους είναι σε βάρος της πλειοψηφίας του Ελληνικού και υπέρ του κεφαλαίου.

Ακούγοντας τους , πίστευες πως το βράδυ της Τετάρτης κατά την ψηφοφορία θα καταψήφιζαν, αν όχι όλον, τουλάχιστον τον μισόν προϋπολογισμό.

ΚΑΙ «ω!!!! του παραδόξου θαύματος» από «λέοντες» που ήταν στο βήμα της βουλής, κατά την ψηφοφορία γίνανε «χαμαιλέοντες», από …..κοκόρια γίνανε ….κοτούλες και «κύμβαλα αλαλάζοντα» .

Πάντως ο κάθε ένας από αυτούς θα πάρει το βίντεο της ομιλίας του και θα το ανεβάσει είτε στο «μπλοκάκι» του, είτε στο face book του , είτε  θα το πάει σε κάποιο κανάλι της περιοχής του για  να το παίξουν, θα τον βγάλουν και σε  κανένα   ....παράθυρο  και θα   κοκορεύεται  για τη διαφωνία του αλλά "ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ" ψήσισε τον προϋπολογισμό και μάλιστα με "ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ"  "όπως και όλα τα άλλα ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΝΟΣΜΟΣΧΕΔΙΑ.

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ  από τους 156 εναπομείναντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν υπερασπίστηκε, για ακόμα φορά, τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ πολύ δε περισσότερο την ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ του.

Τελικά μου φαίνεται πως «ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ ΠΟΛΛΟΙ, ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΕΜΙΣΗΣΑΝ, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΟΥΔΕΙΣ»

ΞΕΠΡΟΒΟΔΙΣΜΑ

-Αγάπη μου, ήσουνα παιδί, παιδί μου. είσαι άνδρας τώρα,

σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα.

-Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε, πώς να κινήσω; βρέχει,

μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ’ έχει.

-Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε, κι αν μείνεις τελευταίος;

σύρε, και πάντα να ‘σαι ορθός και πάντα να ‘σαι ωραίος.

-Μάνα, ο χειμώνας ρυάζεται κι η νύχτα αγκομαχάει,

με δένει, μάνα, μια ντροπή κι ένας καημός με πάει.

-Βλέπε, παιδί μου, πάντα ομπρός. Το χτες μη σε πικραίνει.

Τώρα η ζωή σαν άλογο στην πόρτα σε προσμένει.

-Μάνα, οι ανέμοι ρίξανε του δρόμου το πλατάνι,

με τρώει, μανούλα, η θύμηση κι ο πόνος με δαγκώνει.

-Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε, κι αν μείνεις τελευταίος;

σύρε, και πάντα να ‘σαι ορθός και πάντα να’ σαι ωραίος.

-Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε, πώς να κινήσω; βρέχει,

μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ’ έχει.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΥΡΩΤΑΚΗΣ (1919)

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ)

Σα δεν ντρέπονται.....

Είθισται σήμερα της Αγίας Αναστασίας , τουλάχιστον στη Γαλάτιστα, να πηγαίνουν τους μαθητές στην εκκλησία και να μεταλάβουν όσα παιδιά θέλουν.


Δυο ενορίες στο χωριό και οι μικρές οι τάξεις πήγαν στην μία εκκλησία, και οι μεγάλες στην άλλη. Το ότι οι δάσκαλοι φέρανε τα παιδιά κοντά στις εννιά , την ώρα που «έμπαινε» ο παπάς στην ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, το αφήνω ασχολίαστο.
Σχολιάστε το εσεις.
Όμως μετά από μισή ώρα περίπου στις 9και 25 και την ώρα που ακουγόταν το «ΠΙΣΤΕΥΩ» οι δάσκαλοι πήραν τα «τα μεγάλα» παιδιά και φύγανε γιατί, όπως δήλωσαν στον παπά, «είχαν εντολή άνωθεν να φύγουν». Ούτε καν το «ΠΙΣΤΕΥΩ» όχι μόνο δεν άφησαν , ως είθισται , να πουν τα παιδιά αλλά ούτε και να το ακούσουν.

Δεν ξέρω αν υπήρχε τέτοια εντολή - στην άλλη εκκλησία τα παιδιά που πήγαν φύγανε με το «ΔΙ ΕΥΧΩΝ»- αλλά από όπου και αν προέρχονταν αυτή η «εντολή» το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς είναι το «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ» .

Και στα χωριάτικα» σαν δεν ντρέπονται.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως ΔΑΣΚΑΛΟΣ έδωσε τέτοια «εντολή» όταν πολλά παιδιά θέλανε να μεταλάβουν. Και οφείλουν να ζητήσουν συγνώμη από τα παιδιά για να μην πω πως, όποιος «διάταξε» οφείλει να παραιτηθεί από την , τουλάχιστον, διοικητική θέση που κατέχει, ΟΣΟ ΨΗΛΑ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου (*)

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!


Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.


Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!


Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι

σήκωσα όλο το νταμάρι

κι' έχτισα, στην εμπασιά

του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι

(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)

όργωνα στα ρέματα

τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνωνται οι λαοί

για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη

εκουβάλησα τη νύφη

και την προίκα της βουνό,

την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα

μ' έδεναν το Μαη το μήνα

στο χωράφι το γυμνό

να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του

μ' έπαιρνε για τη δουλειά του

και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει

όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.

Μη ρωτάς το πώς και τί,

να ζητάς την αρετή!

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!

-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!

-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...

-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"


Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!


Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!


Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.


Kωλοσούρθηκα και βρίσκω

στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:

"Χαίρε φως αληθινόν

και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη

απ' την αδικιά τ' αφέντη,

συ που δίδαξες αρνί

τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε

από λύκο άνθρωπο κάνε!..."

Μα με την κουβέντα αυτή

πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι

το διπλό του το γλωσσίδι

πίσω από την αστοιβιά

βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια

κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,

μα θεοί κι' όξαποδώ

κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,

με το δίκιο του πολέμου

θα το βρης. Οπου ποθεί

λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-

τον αφέντη τον κουφό σου!

Και στον ίδρο το δικό

γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς

θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει

κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει

κι' άλλος ήλιος έχει βγη

σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

(*)Αφιερωμένο με συντροφικούς χαιρετισμούς στον βουλευτή του ΚΚΕ Άγγελο Τζέκη που χτές βράδυ στην ομιλία του στη βουλή, θέλοντας να κάνει και επίδειξη των ποιητικών του γνώσεων ΚΑΙ δεν θυμόνταν καλά τη στροφή «Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο...."αλλά μας είπε πως είναι και του «κομουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου». είναι γνωστό  "τοις πάσι" πως είναι το μεγάλου και κομουνιστή επίσης ποιητή ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

Αν το κάλεσε για «ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ» η Αλέκα δεν το μάθαμε ακόμα.