Χρόνια είχα να πάω στο γήπεδο.
Και πήγα χθες. Και μου ήρθαν στο νου παλιές αναμνήσεις από παλιούς αγώνες όπου οι ποδοσφαιριστές της εποχής εκείνης σήμερα ίσως να διηγούνται τις δικές τους ντρίπλες, τα δικά τους γκολ, τις δικές τους αποκρούσεις στα εγγόνια τους.
Ντίγκα το "ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΒΙΚΕΛΙΔΗΣ" , βελόνα δεν έπεφτε και ο παλμός που είχε ξεκινήσει ώρες πριν από τους γύρου δρόμους και κυρίως μπροστά στο γήπεδο δεν σταμάτησε ούτε στιγμή.
Και δεν σταμάτησε γιατί η υπεροχή κυρίως στο πρώτο ημίχρονο του ΑΡΗ δεν τους άφηνε ούτε λεπτο να παροτρύνουν τους ποδοσφαιριστές να βάλουν γκολ για πρόκριση, ούτε ακόμα και όταν μπήκε και το δεύτερο, κι αυτό με τη λήξη του ημιχρόνου, όπως και το πρώτο.
Χαλάλι το κρύο που φάγαμε, και μόνο που ζήσαμε αυτόν τον παλμό άξιζε να βρεθούμαι.
Οι παρακάτω φώτο, τραβηγμένες με το κινητό σίγουρα δεν μπορούν να αποτυπωσουν το μέγεθος του παλμού.
Φύγαμε από το γήπεδο με τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας και μια μια ευχή και ελπίδα συγχρόνως, να φτάσει ο ΑΡΗΣ όσο ποιο φηλά μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου