Ένα δάκρυ

Σβήνουν τ’ αστέρια
σβήνει το σκότος
σβήνει η νύχτα
βγαίνει η αυγή.

Για σένα χαράζη
τώρα η πλάση
για σένα ξυπνάη
κάθε πουλί.


Για σένα ο ήλιος
χρυσός μας φωτίζει
για σένα τ’ αηδόνι
γλυκά κελαηδεί.


Κι όμως τ’ αγόρι
για σε τραγουδάει
με μία κιθάρα
κάθε πρωί.

Όλα για σένα
τα δίνη πια τώρα
μα εσύ δεν γυρίζεις
να δης κατά γης.


Κι όταν πια φεύγει
γιατ’ ο ήλιος βαραίνει
τότε εσύ καταβαίνεις
και κλαις στην αυλή.


Και τότ’ ένα δάκρυ
χρυσό κατεβαίνει
του ήλιου τη γνέψη
και καίει τη γη.

Τάκης Λεύκας
1968