Και πάλι εγώ θα περιμένω
να ‘ρθης στο σπίτι μου ξανά
τα μαύρα σου ματάκια να κοιτάω
τα ξέπλεκα μαλλιά σου να κρατώ.
Αιώνια εγώ θα σε λατρεύω,
όπως λατρεύω τη ρετσίνα το κρασί,
τα πάντα στη ζωή θα υπομένω
για να ‘σαι στο πλευρό μου πάντα εσύ.
Αν τύχει όμως και ξεχάσης
πως μια ψυχή για σένα ζη,
αυτή για πάντα θα θυμάται
πως είσουν στη ζωή μοναδική.
Θα ‘ρθή μια νύχτα με φεγγάρι
από το σπίτι σου για πάντα να σε πάρη
γιατ’ είσαι πάντα φως εσύ γιομάτη
για να του ομορφαίνης τη ζωή.
Τάκης Λεύκας.
1968
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου