ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΙ

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι,
που γίνονταν συντρόφοι μου, χαρά μου,
κ’ είχαν τσιμπούκι, σκούφια, και σκουπόξυλο,
κ’ είχαν και την καρδιά μου.

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι,

σαν ήμουνα παιδί, στο πρώτο χιόνι,

και μ’ έπιαν’ ένα κλάμα καθώς έπαιρνε

ο ήλιος να μου τους λιώνει….

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι,

που λιώνουν- ω τ’ αργό το λιώσιμό τους!-

και μάζευα απ’ τις λάσπες το τσιμπούκι τους

και το σκουπόξυλο τους.

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι,

μην τάχα, με τι δάκρυα και τι κόπους,

ξόδεψα τη ζωή μου, πες, ολάκερη,

φτιάχνοντας χιονανθρώπους…..

Αντώνης Ζαχαρόπουλος