Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Άντί μνημοσύνου......

.....στα 'νιάμερα από τη δολοφονία του Αλέξη
Δυο ποιήματα από το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «ΟΙ ΕΦΤΑ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ»
(Διαβάζοντας τα ποιήματα , αν θέλετε, αντικαταστήστε κάποια ονόματα από μόνοι σας)

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΑ
Επί σκοπόν! Πυρ!
Πυρ κατά βούλησιν.
Πυρ κατά μίμησιν.
Όλοι οι φτωχοί του κόσμου.
Κατάγονται απ΄ το Χάρλεμ.
Λοιπόν….. Πυρ!

Μη σας τρομάζει ο στόχος
Δεν είναι «κινητός».
Τον δέσαμε με σκοινιά-
Που τα κατεβάσαμε
απ΄ τις Ροσεδιανές κρεμάλες.
Πυρ!

Ζυγιστήτε, αραδιαστήτε! Πυρ!
Πυρ κατά το κέφι σας.
Πυρ κατά τη μέθη σας.
Προσοχή μόνο… Μην πάρουν τα σκάγια
Και κανένα φονιά.
Γιατί τότε, φίλοι, ό,τι και να κάνουμε
θάταν αδύνατο
να σας α θ ω ώ σ ο υ μ ε !

Ο ΝΤΡΟΠΑΛΟΣ ΕΦΗΒΟΣ

Αναπάντεχα μας άφησες Σταμούλη Κύρκο.
Μόλις είχαν αρχίσει να πνέουν στα μαλλιά σου
Οι πρώτοι ζέφυροι της νιότης.
Και μόλις μαντεύονταν στα χείλη σου
Το χνούδι που θα φιλούσαν τα κορίτσια
(Τώρα το φίλησαν παγωμένο
Κι ύστερα αναλύθηκαν σε λυγμούς).

Σταμούλη,
Πιστά εξετέλεσες και τούτη την εντολή.
Φρόνιμα κι απλά.Ως το τέλος.
Με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος
Σαν τρυφερός άγιος μπρός στο άγιο βήμα
που προσεύχεσαι για τους πικραμένους.
Μια εντολή μόνο μονάχα. Αυτήν :
Που σε πρόσταξαν να πιστέψεις
Σ΄ εκείνο που δεν πίστευς.

Μονάχα αυτή παράκουσες
Και δε λόξεψες ούτε στιγμή
Από τη «γραμμή» που σούδειξε η καρδιά σου.
Αυτή η παράγραφος σου Σταμούλη,
Αυτή η γενναία σου «προδοσία»
Θα μπει στ’ Αλφαβητάρι των παιδιών
Για να την έχουν στη σάκκα τους
(Μαζί με τα πλακοκόντυλα
και τα δάκρυα της γιαγιάς)
Σαν πάνε στο σκολείο.

Το ξέρω, φίλε, ποιο ‘ναι το πικρότερο
Πως δε θα διαβάσεις ποτέ τούτες τις γραμμές.
Και το ξέρω ακόμα κι εγώ
Πως τις γράφω σ’ έναν παραλήπτη
Που μετακόμισε σ’ άλλον κόσμο.
Όπου κοιμάται το τυραγνισμένο σου σώμα
Μα αγρυπνά η ευγενική σου ψυχή.

Σταμούλη,
Είσουν ο καλύτερος μας,
Γιατί πάλεψες σε διπλά μετερίζια.
Με τόνα χέρι τον τύραννο
Και με το άλλο το Χάρο.
Ω!… Αν μπορούσες να διάβαζες τα δάκρυα
(Μα τέτοια γράμματα δεν βγήκαν)
Τότε θα μάθαινες καλέ μας.
Τα πόσα είπαμε,
Το πόσο κλάψαμε
Στο τελευταίο «έχε γειά».
Τότε… που σε πήραν από μπροστά μας
Για να σε παραδώσουν στη γη.
Και μόνο μια έγνοια μας έτρωγε.
Πως εσύ, ένα απροσκύνητο παληκάρι,
Άφησες να σε πάρουν τόσο φρόνημα
Χωρίς να τους τρίξεις τα δόντια…
Χωρίς να σηκώσεις κραυγή;

Την κραυγή όμως
Την άφησες όλην για μας
Να την προσφέρουν τα δικά μας χείλη
Σε στίχους και τραγούδια
Και να σε κάνουν μνημείο γραφτό
Και προσκυνητάρι λεξεφτό-
της καρδιάς μας
Όπου να προσεύχονται
Ενός μονάχα είδους πιστοί
Οι απλοί κι οι πικραμένοι.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Τί είναι η Πατρίδα μας(*)

Μην είναι οι μπάτσοι μας που δολοφονούνε τα μικρά παιδιά;
Μην είναι οι ΖΗΤΑδες μας που πυροβολούνε αμούστακα παιδιά;
Μην είναι οι αστυνόμοι μας που ρίχνουνε πέτρες στα παιδιά;
Μην είναι τα Βα(λ)τοπέδια που παίρνουνε τις λίμνες τα βουνά;

Μην είναι οι τράπεζες που μας ρουφάνε το αίμα μας με τα μπουριά;
Μην είναι οι εργοδότες μας που δεν μας δίνουν τα μισθά;
Μην είναι οι κυβερνήσεις μας που μας δουλεύουνε «σεμνά και ταπεινά»;
Μη είναι και τα κόμματα που μας φλομώνουνε στα θα και θα και θα;

Μην είναι τα συνδικάτα μας που μας το παίζουνε μονά ζυγά;
Μην είναι και τα νειάτα μας που ψάχνουν για δουλειά;
Μην είναι τα υπουργεία μας που δίνουνε στις τράπεζες χρήμα με ουρά και για τον εργατόκοσμο δεν δίνουνε ούτε σεντσάκι για χαρά;

Όλα πατρίδα μας.
Κι αυτά κι άλλα πολλά.
Μα ποιο πολύ πατρίδα μου
αυτά που έχουν μέσα τους
τα άλικα παιδιά και που βροντοφωνάζουνε
ΕΜΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑ
(*)Ο τίτλος από το όμώνυμο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Εξοστρακισμός; εδώ γελάνε;;;;

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της βαλιστικής εξέτασης -αν και διαρρέει ότι είναι εξοστρακισμός-της σφαίρας που σκότωσε τον ΑΛΕΞΗ αλλά αυτό , πιστεύω είναι για το τυπικό της υπόθεσης.Ούτε και το ποια θα είναι η τελεσίδικη ποινή ,αργότερα, του δολοφόνου, ακόμα και αν αθωωθεί, όπως αθωώθηκε ο δολοφόνος του Καλτετζά και τόσοι άλλοι μπορώ να μαντέψω. Στη συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού θα είναι ένας στεγνός δολοφόνος, όπως δολοφόνοι είναι και αυτοί που σκότωσαν τον ΚΑΛΤΕΤΖΑ, ΤΟΝ ΚΟΥΜΗ, ΤΗΝ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ,ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ,ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ και τόσων άλλων που δολοφονήθηακαν από ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Στο μικρό Αλέξη......

.....που δολοφόνησε η Ελληνική Δημοκρατία ένα απόσπασμα από έργο του Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΕΘ ΜΕΧΙΑΣ
Το χτύπημα κι ο θάνατος

Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Φέρνει εν' αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ' άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.

Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ' ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ' άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
τ' αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Μια κάσα με καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κιόλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Α, τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει!
Ήτανε πέντε σ' όλα τα ρολόγια.
Ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ

Στον Αλέκο (*).......

....που έπεσε από τις σφαίρες της Ελληνικής Δημοκρατίας

Για σένα παιδί μου στέρεψαν
τα δάκρυα του πόνου
δεν έχουν τα μάτια πιότερα
να χύσουνε καλό μου

Την πλάκα του τάφου σου
κοιτώ που σε κρατεί θαμμένο.
Νιώθω βαθιά τον πόνο μου
μες στην καρδιά κλεισμένο.

Κατάρα στους φονιάδες σου
λεβέντη μου, παιδί μου,
ήλιε της ζήσης μου χρυσέ,
σπλάχνο μου και πνοή μου!

Δεν έχω άλλα δάκρυα
το μνήμα σου να ράνω,
με λούλουδα που φύτρωσαν
στον τάφο σου απάνω.

Όρκο σου δίνω γιόκα μου
απ΄ την καρδιά βγαλμένο.
Το λάβαρο της λευτεριάς
θα το ΄χω υψωμένο.

(*) Τι σύμπτωση!!!!!
Έτσι τιτλοφορείται και το ποίημα του Παύλου Εμμανουήλ που αντέγραψα από το βιβλίο του "ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ".

ΕΛ(Λ)ΑΣ το μεγαλείο σου.....

Τελικά μόνο η ΝΕΤ δεν κατάλαβε ότι ένα παιδί δολοφονήθηκε, ή έστω σκοτώθηκε, από σφαίρα ειδικού φρουρού και με υπότιτλο μας πληροφορεί από το πρωί: "νεκρός 16χρονος σε συμπλοκή με αστυνομικούς" και στα ρεπορτάζ και τόσο οι δυο παρουσιαστές όσο και οι ρεπόρτερ, μας λένε για "θάνατο". Πάλι καλά που το, ακόμα, "σύστημα Ρουσόπουλου", στη ΝΕΤ δεν μας είπε πως ο πιτσιρικάς αυτοκτόνησε, όταν ΟΛΑ τα άλλα κανάλια που έχουν πρωινή εκπομπή μιλάνε ακόμα και για "εν ψυχρώ δολοφονία".
Και το όνομα ΚΑΛΤΕΖΑΣ δεν το ξαχνάμε, ούτε πια ήταν η κυβέρνηση τότε, ούτε την "εξ απαλών ονύχων" ποινή του ΜΕΛΙΣΤΑ, στην αρχή και στην εν συνεχεία αθώωση του, ξεχνάμε.
Και ασφαλώς καταδικάζω τις ΟΛΕς τις ενέργεις "από όπου και αν προέρχονται" κατά της ζωής και περιουσίας των πολιτών.
Οσο για την υποβολή των παραιτήσεων του Κ.Παυλόπουλου και του κ.Χηνοφώτη, αν ξέρανε ότι θα γινότανε αποδεκτές ΔΕΝ θα τις κάνανε.