Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

"Ο αθλητισμός είναι πράξη αυτογνωσίας...

...δάσκαλος της ομαδικότητας,βασικό μέσο επικοινωνίας των λαών,συστατικό στοιχείο της ζωή μας".

Η αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου άρχισε με γοργό ρυθμό. Σχεδόν όλες οι Ολυμπιακές Επιτροπές, όλων των κρατών έχουν καταρτίσει τις ομάδες που θα εκπροσωπήσουν τις χώρες τους. Κάτι τελευταίες …..πινελιές έχουν μείνει ακόμα και όλοι στη μάχη.
Οι λέξεις ΟΛΥΜΠΙΣΜΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ όλο και περισσότερο μπαίνουν καθημερινά στο λεξιλόγιο μας. Δυστυχώς όλα αυτά σήμερα σημαίνουν ΧΡΗΜΑ και ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑ.
Όμως τι είναι ΟΛΥΜΠΊΣΜΟΣ; Ποια ήταν η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ; Τι έπρεπε να έχει κάποιος για να πάρει μέρος στους αγώνες;
Αναμνηστικό μετάλλιο των Ολυμπιακών αγώνων του 1896


Ας τα δούμε πολύ σύντομα τα στοιχεία αυτά.
ΟΛΥΜΠΙΣΜΟΣ: Είναι μια γενική έννοια, μια φιλοσοφία που τείνει να συγκεντρώσει σαν σε φωτεινή δέσμη τις αρχές που συντελούν στην τελειοποίηση του ανθρώπου. Αποβλέπει στην καθολική διαπαιδαγώγηση του ατόμου ώστε, αναπτύσσοντας αρμονικά τις πνευματικές, σωματικές και ηθικές του δυνάμεις, να αγγίζει το ιδανικό της «καλοκαγαθίας» των αρχαίων Ελλήνων. Είναι σύνθεση των βασικών αξιών και ιδανικών κάθε οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, μεταφερομένη μέσω της Ολυμπιακής κίνησης, στοιχείο συνένωσης και συναδέλφωσης των κοινωνιών. Έρχεται δε, ως φιλοσοφία, να καλύψει τα οράματα για την ΕΙΡΗΝΗ και συμφιλίωση των λαών.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ: Είναι η «καλοκαγαθία» που αν την αναλύσουμε θα δούμε ότι εκφράζει την αρτιότητα, την ωραιότητα, την αρμονία, την ευρυθμία και γενικά τη δύναμη, στοιχεία ισοδύναμα, αλληλοεξαρτώμενα μεταξύ τους που οδηγούν το άτομο στην τελειοποίηση, δηλαδή στην προσέγγιση προς το «αίτιον» δηλαδή το Θεό. Είναι η αγωνιστική διάθεση, η ευγένεια, ο ιπποτισμός.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΡΕΠΕ να διαθέτει όλα τα παραπάνω για να δαμάσει την ανταρσία της φύσης και να οδηγήσει το «ΟΛΟΝ» του στην «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΖΩΗΝ». Να βιώσει τον σεβασμό, την επιμέλεια, την ηθική διαβίωση, την αξία του αντιπάλου, την υπακοή στους έχοντες μεγαλύτερη γνώση και εμπειρία. Να βιώσει το Ολυμπιακό Δίκαιο που εμπεριέχει όλες τις ακατάλυτες αξίες της ζωής.
ΕΠΡΕΠΕ ΑΚΟΜΑ:
«Να γυμναστεί τουλάχιστον 10 μήνες νωρίτερα, να μην είχε χαρακτηριστεί ως άτιμος, ιερόσυλος, ρίψασπις, τρέσσας, κλέπτης, να μην είχε διαπράξει έγκλημα, να ήταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, να μην είχε ασεβήσει κατά ιερέων και βωμών».
Μόνον αν είχε όλα τα παραπάνω μπορούσε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και κατ΄ επέκταση σε όλους τους άλλους αγώνες που γινότανε στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας, αγώνες που τους διέκρινε η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ.
«Ουκ επί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται αλλά περί αρετής…..», αφού ήταν κοινωνικό βίωμα ότι «η αρετή ουκ εκ χρημάτων γίγνεται».
Να πως περιγράφει την ανιδιοτέλεια ο Σόλωνας στην προσπάθεια του να εμφυσήσει στον βάρβαρον Ανάχαρσιν την Ολυμπιακή αγωγή: «Ολυμπίασιν μεν στέφανος, Ισθμοί εκ πίτυος, εν Νεμέα σε σελίνων, Πυθοί μήλα των ιερών του Θεού, παρ΄ημίν Παναθηναλιοις το έλαιον εκ της μορίας».
Αλήθεια πόσοι αθλητές διαθέτουν σήμερα όλα τα παραπάνω;
Πόσο ανιδιοτελής είναι η συμμετοχή των σημερινών αθλητών- όλων των αθλημάτων- στους διάφορους αγώνες;
Ο καθένας από μας σίγουρα είναι σε θέση να αριθμήσει πολλές περιπτώσεις περί του αντιθέτου, Μέχρι και σε απεργίες είχαν κατέβει για τα «δεδουλεμένα». Αν μιλήσουμε για τα τον χορό των εκατυμμυρίων που παίζονται στις μεταγραφικές περιόδους, τα παχυλά μηνιάτικα, τα μπόνους και τα έσοδα από τις διαφημίσεις –ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία του σώματος βάζουν διαφημίσεις οι αθλητές θα χάσουμε τον λογαριασμό που ούτε ο οικονομικός εγκέφαλος του Αλογοσκούφη δεν θα θα μπορέσει να βγάλει άκρη.
Προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλείο του αθλητισμού φάνηκε στην προσπάθεια και στον τερματισμό της μαραθωνοδρόμου Αντερσεν στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες και αξίζει, όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό, να δείχνουν συχνά την προσπάθεια της αυτή στους αθλητές τους.



Και ας μη ξεχνάμε πως,
-Ο αθλητισμός είναι πράξη αυτογνωσίας, δάσκαλος της ομαδικότητας, της πειθαρχημένης δύναμης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της άμμιλας.
-Είναι το βασικό μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων, των χωρών, των πόλεων, των εθνών, των ΛΑΩΝ.
-Είναι μέσο συναδέλφωσης, συνεργασίας, ειρήνης.
-Ο αθλητισμός ως συστατικό στοιχείο της ζωής μας, αλλά και του πολιτισμού μας, είναι αναγκαίο να μετασχηματίζει κριτικές και μαχόμενες συνειδήσεις.
-Να αναδεικνύει Δημοκρατικά πρότυπα και αυτόνομες σχέσεις συμμετοχής και ΟΧΙ να αλλοιώνει συνειδήσεις, να φθείρει αξίες και να καθηλώνει αναζητήσεις.
Είναι με δύο λέξεις ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.
-Ενας τρόπος ζωής που όταν τον ακολουθείς σωστά δεν πρόκειται να πέσεις στη παγίδα του εφήμερου ευδαιμονισμού και των «παραδείσων» της ηρωίνης, της κοκαϊνης, του LSD, του ΕΚΣΤΑΣΗΣ, των άλλων παραισθησιογόνων ουσιών, που δυστυχώς καθημερινά χτυπάνε την πόρτα μας. Ούτε καν των αναβολικών που έχουν μπει για τα καλά και στον Ελληνικό αθλητισμό.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Ενα κανόνι κατά της φωτιάς στα αζήτητα;

Αναμοχλεύοντας το αρχείο μου για να μην πιάσει ......κοριούς βρήκα ένα ρεπορτάζ του "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ" της Κυριακής 4 Νοεμβρίου 2007 σχετικά με το "όπλο"κατά της φωτιάς που κατασκεύασε ο κ. Βασίλης Στενός και που για να παρακάμψει τη γραφειοκρατία το κατέβασε για να το παρουσιάσει απευθείας στον πρωθυπουργό. Αλλά καλύτερα να διαβάσετε οι ίδιοι το σχετικό ρεπορτάζ. Ελπίζω να το κατάφερα στο σκανάρισμα.
Αλήθεια τι έγινε αυτή η εφεύρεση; Δεν νοιάστηκε κανένας αρμόδιος; Πάσα πληροφορία δεκτή. Δεν το ψάχνουνε λιγάκι το πράγμα.



Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Ο ΟΠΑΠ στηρίζει τον (ποιον;) αθλητισμό

Για ποιον αθλητισμό θα μου πείτε νοιάζεται. Για τον αθλητισμό των ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ. Τα κύταρα και οι κυψέλες του αθλητισμού ας πάνε να .......κουρεύονται.
Αλλη φορά θα ασχοληθώ με το θέμα.
Απλά σήμερα το πρωί που έκανα τον .....περίπατό μου στο ......υπερπέραν βρήκα τα στοιχεία για να απαντήσω σε ένα παιδί που με ρωτούσε "που τα βρίσκουν τόσα πολλά λεφτά και αγοράζουν παίκτες οι μεγάλες ομάδες". Φιλαράκο δημοσιεύω ιδού που τα βρίσκουν τα ευρουλάκια. Οσο για το σύλλογο του χωριού σου που θα παίξεις μπάλα,όπως μου είπες, θα το ρίξει το προεδρείο στη ζητιανιά. Δημάρχους θα αρακαλέσει, αντιδημάρχους,βουλευτές θα φιλήσει τα χέρια και εν ανάγκη και τα πόδια, και θα δώσουν υπόσχεση ότι στις επόμενες εκλογές θα τους ψηφίσουν, καμιά λαχειοφόρο αγορά θα κάνουν με κατσικάκια ή ψαράκια ή γουρουνάκια,και τελευταία με πετρέλαιο για να σου αγοράσουν φανέλα και παπούτσια.


Ιδού η απάντηση φιλαράκο.


Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Από το "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

Και το "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 27/7/08 έκανε αναφορά για "τριάκοντα αργύρια" σε ότι αφορά τη σύλληψη του Σερβοβόσνιου ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς.

Για του λόγου του αληθές φωτοτυπία του τίτλου του δημοσιεύματος.

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Μάθε παιδί μου.......... τόπι

Σιγά το ποσό!!!!!! Κάπου 11.500 ψωροευρουλάκια τη μέρα!!!! Μεροκάματο είναι αυτό;;;; Ούτε 480 ευρώ την ώρα; Μη λέμε και ότι θέλουμε. Ζεις με τέτοιο μεροκάματο; ΄
Οχι τίποτα άλλο αλλά με τέτοια μεροκάματα μην εκπλαγούμαι αν καμία μέρα δούμε στουσ δρόμους με πλακάτ τίποτα δοιηκητάδες ΔΕΚΟ να ζητούν αύξηση.
Πόσο είπατε ότι παίρνει μεροκάματο ο εργάτης; Φωνάξτε το δυνατά να το ακούσει και ο Αλογοσκούφης.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Αν θ΄άλλαζα την πατρίδα μου......(*)

Αν θ’ άλλαζα την πατρίδα μου
θα διάλεγα την Ελλάδα.
Αδελφοί μου Έλληνες,
εγώ δεν γνωρίζω τη θάλασσα, τις πόλεις σας,
τη μουσική σας, τα γράμματά σας, τη θεολογία σας.
Ξέρω όμως την ψυχή σας.
Κι η ψυχή σας ευωδιάζει από το παλτό που φοράω,
από το κασκόλ και τα γάντια που μου στείλατε
από τα παπούτσια που φοράω,
από το τετράδιο που τα μικρά μου μυστικά γράφω
με το μολύβι. Κι αυτά τα δυό δικά σας δώρα είναι.
Η ψυχή σας ευωδιάζει ψωμί.
Τα δώρα σας φθάσανε σε μένα, την Ελένη Μίσεβιτς,
που έμεινα χωρίς πατέρα, χωρίς σπίτι,
χωρίς πατρίδα, χωρίς χαρά.
Τα πάντα μου τα πήρε ο πόλεμος, αυτός ο τρισκατάρατος.
Άκουσα ότι έχετε ωραίες εκκλησίες που προσεύχεσθε στο Θεό.
Κι οι δικές μας εκκλησίες είναι όμορφες.
Γνωρίζω πως κι εσείς προσεύχεσθε με τον ίδιο τρόπο,
όπως κι εμείς:
-Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Η Εκκλησία σας είναι η Εκκλησία μου.
Η προσευχή σας είναι προσευχή μου.
Η πίστη σας είναι πίστη μου.
Είναι πολύς καιρός, σχεδόν κάθε νύχτα
που ονειρεύομαι την πατρίδα μου...
Βλέπω το σπίτι μου, που πρωτοπερπάτησα.
Όμως δεν βλέπω το λιβάδι, που έπαιζα με τ’ αρνάκια.
Δεν βλέπω το πηγάδι, που η μάνα μας έβγαζε νερό.
Δεν βλέπω τη φωλιά του πουλιού στα κλαδιά του δέντρου
μπροστά στο σπίτι μας
Όλα είναι κατεστραμμένα, γκρεμισμένα....
Δεν έχω τους συμμαθητές μου, τους συνομηλίκους μου.
Δεν έχω την Ντάνιτσα, την Μίλιτσα, τον Μπόσκο, τον Στογιάν..
Τους έσφαξαν και είναι χωριστά.
Δεν ξέρω αν θα βρω ποτέ τους τάφους τους ν’ ανάψω ένα κεράκι.
Αν δεν έφευγα από την πατρίδα μου,
από την Ερζεγοβίνη μου,
θα είχαν κι εμένα σκοτώσει
και την μητέρα μου και τον αδελφό μου,
όπως σκότωσαν χιλιάδες άλλους.
Τις τους έφταιγε η Ντάνιτσα, η Μίλιτσα, ο Μπόσκο, ο Στογιάν;
Το μόνο τους φταίξιμο ήταν που λέγονταν Σέρβοι
και που ανήκαν στην ορθόδοξη πίστη.
Την πατρίδα μου την έχω στα όνειρά μου
και την Ελλάδα στην καρδιά μου.
Προσεύχομαι κάθε πρωί και κάθε βράδυ,
«Θεέ μου, δώσε στον αγαπημένο μου αδελφό λαό,
υγεία και δύναμη ν’ αντέξει κάθε πειρασμό».
Τα Χριστούγεννα τρώγοντας τα γλυκά που τους στείλατε εσείς,
με ρώταγαν τα παιδιά, που δεν πάνε ακόμα σχολείο:
«Πού είναι η Ελλάδα»;
Εγώ ξέρω ότι η Ελλάδα είναι κάπου στο Νότο,
αλλά η καρδιά μου σκίρτησε και τους απάντησα:
«Η Ελλάδα είναι στην καρδιά μου».
Αν θα άλλαζα πατρίδα, θα διάλεγα την Ελλάδα.
Γιατί ότι είναι δικό μου ανήκει σ’ αυτήν:
Η πίστη μου, η αγάπη μου, η ελπίδα μου!...
-----------------------------------------------------

(*) Της Ελένης Μίτσεβιτς.
Η Ελένη Μίτσεβιτς –όταν έγραψε αυτό το ποίημα - ήταν 14 χρόνων, από την Ερζεγοβίνη,
προσφυγόπουλο στο Βελιγράδι, και το είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΣΤΑΣ»- δημοσιεύθηκε στο φύλλο 9 (ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1996)- ο πατέρας Αθανάσιος Τσιαούσης, εφημέριος τότε, στον Βατοπέδι Χαλκιδικής

Αφιερωμένο – και αυτό όπως και οι φωτογραφίες του προηγούμενου σημειώματος μου, που και εκείνες τις είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα ο παπά-Θανάσης, σ’ όλους αυτούς που κλίνουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους στα εγκλήματα που κάνανε οι «απελευθερωτές» του Σέρβικου λαού.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

"Μία εικόνα χίλιες λέξεις"(*)




Δύο φωτογραφίες τραβηγμένες την εποχή εκείνη που δείχνουν δύο μόνο από τα ....κατορθώματα των Νατοϊκών στρατεύματων. Η μία από τους μαζικούς ενταφισμούς άμαχου πληθυσμού και άλλη από τον ...σεβασμό των Ναταϊκών στραευμάτων σους νεκρούς.
Τις αφιερώνω σαυτούς που πανηγύριζαν και πανηγυρίζουν ακόμα για τη σύλληψη του Κάρατζιτς

(*)Κινέζικη παροιμία

"Εις τριάκοντα αργύρια,Κύριε και εις φίλημα δόλιον εζήτουν Ιουδαίοι αποκτείναι σε. ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουληθη συνιέναι(*)

Τον Μιλόσεβιτς δεν μπόρεσαν να τον καταδικάσουν. Τους έμεινε στα ….χέρια.
Τώρα πιάσανε και τον Κάραζιτς και πάνε και για τον Μπλάντις, με την κατηγορία της γενοκτονίας-εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη-μερικών χιλιάδων – έτσι λένε-όταν τα Νατοϊκά στρατεύματα «απελευθερώνανε» τους Γιουγκουσλάβους από τον «κομουνιστικό ζυγό». Αν πράγματι ενέχεται σε τέτοιες πράξεις – δηλαδή της «εν ψυχρώ» δολοφονίας άμαχου πληθυσμού να δικαστεί και να καταδικαστεί.
Όμως όλους αυτούς τους «απελευθερωτές» που βομβαρδίζανε ακόμα και νοσοκομεία, σχολεία εκκλησίες και νεκροταφεία και δολοφονούσαν ακόμα και μωράκια με το στόμα στο βυζί της μάνας τους, εδώ και 13 χρόνια όχι μόνο δεν τους κυνηγάει κανείς να τους πιάσει αλλά έχουν γίνει «κυνηγοί κεφαλών» και τιμητές των πάντων.
Αυτοί που δολοφονούσαν «μικρά κορίτσια ‘κει που παίζαν και με τις χριστουγεννιάτικες τις κούκλες αγκαλιά…..» και στήνανε αγχόνες ακόμα και για αμούστακα παιδιά επειδή ζητούσαν την ανεξαρτησία της πατρίδας τους από την εγγλέζικη μπότα δεν θα τους καθήσουν πότε στο σκαμνί;
Αυτούς που εξαφανίσανε χιλιάδες κύπριους και έλληνες πριν από 34 χρόνια –σαν αυτές τις μέρες με τους ΑΤΙΛΕΣ, ποιος θα τους απαγγείλει κατηγορίες για δολοφονίες; Θα μου πείτε δεν τολμούν ακόμα να τους απαγγείλουν κατηγορίες για τις γενοκτονίες του Αρμένικου λαού και του Μικρασιατικού πληθυσμού και θα το κάνουν για «μικροπταίσματα;». Για αυτούς «μόνες τους εκκλησιές οι Τράπεζες, ο Μαμωνάς θεός τους».
Πότε θα τολμήσουν να καταδικάσουν τις καθημερινές δολοφονίες ακόμα και σχολιαρόπαιδων του Παλαιστινιακού λαού?
Πότε θα καταδικάσουν τους δολοφόνους του Ιρακινού λαού; του Αφγανικού λαού;
Οσο για την πλατεία του «πλατεία ειρήνης» του Πεκίνου την έχουν ξεχάσει. Βλέπετε προέχει η κονόμα. Τζάμπα τους ανέθεσαν την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων;
Και ας μην πάω πιο πίσω για τις σφαγές του Βιετναμέζικου λαού και του ΜΑΪ- ΛΑΪ.
Κλίνοντας αυτό το σημείωμα μου που το γράφω την ώρα που ακούω την είδηση μια ερώτηση στις αρχές που τον συνέλαβαν ΠΟΣΑ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ; (Σημείωση: Τον Χριστό τον πρόδωσαν για 30 αργύρια)
(*)Τροπάριο της Μεγάλησ Πέμπτης.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Ανοιχτή επιστολή προς κ.Νίνην (ποδοσφαιριστήν)

Αγαπητέ νεανία ποδοσφαιριστή
Πιστεύω η χθεσινή σου αποβολή από τον αγώνα της Εθνικής να σε προσγειώσει λιγάκι. Να σε μάθει πως «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» και πως «το καλάμι είναι το πιο ατίθασο άλογο» και έτσι και σε ….γκρεμίσει μπορεί και να σε ….σκοτώσει. Πρέπει να μάθει πως όταν αγωνιζόμαστε συλλογικά δεν χωράνε «μαγκές». Μια «μαγκιά» μπορεί να καταδικάσει την ομάδα που αγωνιζόμαστε.
Πρέπει να μάθεις πως οι ξένοι διαιτητές δεν είναι σαν τους δικούς μας που κάνουν και τα ..στραβά μάτια όταν κάνουν παραπτώματα «φίρμες» και ιδίως των ομάδων του τέως ΠΟΚ.Δεν ξέρω αν η ηγεσία της ΕΠΟ θα σου κάνει έστω και μια επιπληξούλα – έτσι για τα μάτια του κόσμου κάτι που δεν το πιστεύω- αλλά πρέπει να κατέβεις αμέσως από το «καλάμι» όταν αγωνίζεσαι με τα χρώματα της Εθνικής. Με τα συλλογικά σου χρώματα δεν μου καίγεται καρφάκι.
Υστερόγραφο:
Ευτυχώς που δεν χάσαμε. Αλλά και για την ισοπαλία έχεις καταλάβει ότι και εσύ έχεις ένα μεγάλο μερτικπό ευθύνης.
αααα η σεμνότητα δεν είναι ελάττωμα.ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑ. και τη λέξη αυτή μην την μπερδέψεις με το "σεμνά" της κυβέρνησης. Αυτή δίνει διαφορετική ερμηνεία από οτι τα λεξικά.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

....Αποστασίας το ...ανάγνωσμα

Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, την «Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως» διαβάζουμε πως «Αβραάμ εγένησε Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε Ιακώβ. Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς αυτού κ.ο.κ. μέχρι να φτάσουμε στη γέννηση του Χριστού.
Για τη γέννηση της ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ που γεννήθηκε σαν σήμερα –πριν από 43 χρόνια- αλλά εγκυμονούσε από την επόμενη της 16ης του Φλεβάρη του 1964 και που είχε –στο διάβα του χρόνου- την κατοχή από τους τούρκους μεγάλου τμήματος της Κύπρου με τους ΑΤΤΙΛΑ 1 και 2, κατά αντίστροφη φορά διαβάζομε πως «Τον Αττίλα εγένησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου γέννησε η δικτατορία του Ιωαννίδη, τη δικτατορία του Ιωαννίδη γέννησε η δικτατορία του Παπαδόπουλου, τη δικτατορία του Παπαδόπουλου γέννησαν οι κυβερνήσεις των αποστατών 1965-1967, αυτές δε τις κυβερνήσεις γέννησε το βασιλικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου σαν σήμερα το 1965»
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ αυτή μαγειρεύτηκε στα ανάκτορα με αρχιμάγειρα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που πρόσφατα κατά το άνοιγμα των εργασιών του συνεδρίου που φέρει το όνομα του και με τίτλο «από τον ανένδοτο στην δικτατορία» προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Καπάκι σε όσα είπε ήταν και οι δηλώσεις του Κοκού για να τους διαψεύσουν και τους δυο η μυστική έκθεση της CIA που έφεραν στη δημοσιότητα «ΤΑ ΝΕΑ» πριν λίγες μέρες.
Περισσότερα στην αποψινή μου εκπομπή «ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ» στις 22.00 στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Πολυγύρου στους 90,80FM
Για ακόμα περισσότερα βάλτε σε μια «μηχανή αναζήτησης» τις λέξεις: ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ , ΑΡΧΙΑΠΟΣΤΑΤΗΣ και θα βρείτε το ίδιο πρόσωπο. Ακόμα και τις λέξεις: ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ, ΑΡΧΙΜΑΓΕΙΡΑΣ με λίγη υπομονή πάλι το ίδιο όνομα θα βρείτε.
Βάλτε και τη λέξη ΓΑΡΓΑΛΑΤΑ κάτι θα βρείτε.
Και ας μη ξεχνάμε πως το πρώτο θύμα των διαδηλώσεων κατά του βασιλικού πραξικοπήματος ήταν η δολοφονία του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα στις 21 του Ιούλη από δακρυγόνο.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Στον Πάμπλο Νερούντα

Στις 12 του Ιούλη του 1904) γεννήθηκε ο Ρικάρδο Ναφταλί Ρέγνες Βοσοάλτο, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Νομπελίστα ποιητή Πάμπλο Νερούντα, στο Παρράλ της Νότιας Χιλής.
Μπένοντας σε μια «μηχανή αναζήτησης» μπορεί να βρει κανείς «τα πάντα» για τον Νερούντα, όπως έκανα και εγώ ετοιμάζοντας ένα αφιέρωμα στον μεγάλο αυτό ποιητή στη Σαββατιάτικη μου εκπομπή- ανήμερα τις γέννησης του- «ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΙ ΑΠΟΒΡΑΔΟ» στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Πολυγύρου (90.80FM). Και μια και είχα έτοιμο υλικό είπα να «ανεβάσω» και στο «μπλοκάκι» μου μερικές «καθυστερημένες» επιστολές του δικού μας «ποιητή του λαού» στον ποιητή του «Χιλιανού λαού». Παρμένες από τον τρίτο τόμο του «ΚΑΝΤΟ ΧΕΝΕΡΑΛ» σε μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου, και το ποίημα του ποιητή "ΑΡΓΟΠΑΙΘΕΝΕΙ..."

Στον Πάμπλο Νερούντα
(Καθυστερημένη απάντηση σ’ επιστολή του ανεπίδοτη)
Αθήνα –Σάμος Ιούνιος και Ιούλιος 1955
Γιάννης Ρίτσος

Πάμπλο
Πάμπλο νερούντα
αδελφέ μου
αδελφέ του κόσμου
το γράμμα που μούστειλες δεν τόλαβα-
πολλά σίδερα βάζουν στη νύχτα
για να μην ανταμώσουν τα χέρια μας-

Δεν ξέρουν
πως τα χέρια μας σκάβουν κάτω απ΄ τα σίδερα
Δεν ξέρουν
πως οι στίχοι μας ανατέλλουν πάνω απ΄ τα σίδερα
Δεν ξέρουν
πως για μας σίδερα δεν υπάρχουν.

Μες τον μεγάλον άνεμο, πάνω απ΄ τις πολιτείες, μες τις νύχτες
Χτυπούν ολάνοιχτα τα δυό παντζιούρια της καρδιάς μας

Όταν το λάδι της σιωπής φτάνει πιο πάνω απ’ τις στέγες
ακούω να ξεδιπλώνονται οι σημαίες των στίχων σου
κι ο καλπασμός του αλόγου σου.
Η νύχτα φουσκώνει απ’ την αναμονή των τυμπάνων

Όταν χτυπάει την πόρτα μου το φως
επιμένοντας να μου χαρίσει ακόμη ένα παράθυρο
επιμένοντας να του υπογράψω την κατάφαση του
είσαι εσύ Πάμπλο που χτυπάς την πόρτα μου
εσύ που βεβαιώνεις το γνήσιο της υπογραφής μου.
Σ’ ευχαριστώ.

Πάμπλο
εδώ σιμά
πιο σιμά στην καρδιά μας
είναι η Καισαριανή κ΄ η Κοκκινιά
είναι το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Εδώ
σ΄ έναν διάτρητο καμένο τοίχο θα διαβάσεις
ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπου.

Εσύ που την αντίσταση στη νύχτα και στο κρύο
εσύ που ταξίδεψες έφιππος απέραντες νύχτες
ντυμένος μόνο του πουκάμισο απ΄ τη μυρουδιά του μουσκεμένου δάσους
εσύ που ξέρεις τα΄ αμπάρια των πλοίων τα κατάφορτα με τις σκιές
των πνιγμένων
εσύ που διακρίνεις τον αδελφό απ΄ τον τρόπο που διπλώνει την εφημερίδα του
απ΄ τον τρόπο που δαγκώνει το ψωμί και σωπαίνει
απ΄ τη γωνία που κάνουν τα γόνατα του το βράδυ
απ΄ το θόρυβο που κάνουν τα φρύδια του μόλις ξημερώνει
και προπάντων απ΄ το μαχαίρι της ματιάς του αντίκρη στη ματαιότητα
ΕΣΥ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ
Σπίτια με την καπνιά και τη σκόνη του χρόνου
μικρά εστιατόρια μισοκρυμμένα στον ίσκιο τους
το παράθυρο που βλέπει στη μάντρα με τα σκουπίδια και τα λασπωμένα κανάτια
ενα τραπέζι στρωμένο μα λαδωμένο στρατσόχαρτο
ένα σκληρό σκαμνί όπου δυσκολεύεται να κάτσει μάντης
ένα λαμπιόνι με μισό μέτρο καπνισμένο ορίζοντα
ένας ορίζοντας χωρίς μέτρο
ένα όνειρο κομμένο στη μέση
η προδοσία ενός φίλου
μια φέτα μπαγιάτικο ψωμί δαγκωμένη
ένα παπούτσι μπροστά στο κρεββάτι, τ΄άλλο πάνω στο βουνό-
Πρέπει να συμπληρώσουμε την ιστορία.
πρέπει να βρούμε το χέρι που θα πει ναι στο χέρι μας
πρέπει να βρούμε τα μάτια που θα πουν ναι σ΄ολόκληρο το σώμα, σ΄ολόκληρο το όνειρο.
σ’ολόκληρη τη ζωή και στα μάτια μας που κοιτάζουν τα’ ολόκληρο.
Ο ήλιος δεν ψεύδεται.
Μπορούμε λοιπόν να πιστεύουμε.


Πάμπλο
Πάμπλο Νερούντα
Αδελφέ μου
ορθοί κ’ οι δυό μας
με τη διάφανη ασπίδα του ποιήματος
στεκόμαστε μπροστά στις ξιφολόγχες.
Γειά σου σύντροφε.


«Αργοπεθαίνει...»
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας»