Μην είναι οι μπάτσοι μας που δολοφονούνε τα μικρά παιδιά;
Μην είναι οι ΖΗΤΑδες μας που πυροβολούνε αμούστακα παιδιά;
Μην είναι οι αστυνόμοι μας που ρίχνουνε πέτρες στα παιδιά;
Μην είναι τα Βα(λ)τοπέδια που παίρνουνε τις λίμνες τα βουνά;
Μην είναι οι τράπεζες που μας ρουφάνε το αίμα μας με τα μπουριά;
Μην είναι οι εργοδότες μας που δεν μας δίνουν τα μισθά;
Μην είναι οι κυβερνήσεις μας που μας δουλεύουνε «σεμνά και ταπεινά»;
Μη είναι και τα κόμματα που μας φλομώνουνε στα θα και θα και θα;
Μην είναι τα συνδικάτα μας που μας το παίζουνε μονά ζυγά;
Μην είναι και τα νειάτα μας που ψάχνουν για δουλειά;
Μην είναι τα υπουργεία μας που δίνουνε στις τράπεζες χρήμα με ουρά και για τον εργατόκοσμο δεν δίνουνε ούτε σεντσάκι για χαρά;
Όλα πατρίδα μας.
Κι αυτά κι άλλα πολλά.
Μα ποιο πολύ πατρίδα μου
αυτά που έχουν μέσα τους
τα άλικα παιδιά και που βροντοφωνάζουνε
ΕΜΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑ
(*)Ο τίτλος από το όμώνυμο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου