Αυτό δεν ήταν κολατσιό. Ηταν μεσημεριανό.

Απρίλης 2 του 2009 ώρα 10. 45 περίπου
Γενικό Νοσοκομείο Χαλκιδικής.
Διάδρομος Αναμονής για το Ακτινολογικό.
Η πόρτα ανοιχτή .
Με νόημα κάνεις το προσωπικό να τους δώσεις το παραπεμπτικό.
Αντί να το πάρουν για να πάρεις σειρά κλίνουν την πόρτα και αρχίζει η «ημερήσια ανασκόπηση».
Ώρα 10.50. Δύο ασθενείς βγαίνουν από το ακτινολογικό και λες μέσα σου «Ήρθε η σειρά σου». Αμ δε. Η πόρτα ακόμα να ανοίξει.
Ώρα 10.55 φτάνει ο καφετζής. Χτυπάει. Δεν ανοίγουν. Ξαναχτυπάει και λέει «Ο καφές».
Η πόρτα ανοίγει και δίνει τον καφέ. Η «κοινωνική ενημέρωση» συνεχίζεται. Από άλλη πόρτα βγαίνει κάποιος και τον ρωτάς: «θα αργήσουμε πολύ για να βγάλουμε ακτίνες;»
Και η απάντηση: «Χαλάσανε τα μηχανήματα και θα αργήσουμε λιγάκι.»
Ώρα 11.00 Μία κυρία πηγαίνει στη Δ/νση για να μάθει τι γίνεται. Η απάντηση , σύμφωνα με τη μαρτυρία της κυρίας, από τη Δ/.νση είναι πως είναι ώρα του κολατσιού και πρέπει να φάνε. Και λες μέσα σου. Τι από τα δύο συμβαίνει; Χαλάσανε τα μηχανήματα; ( βέβεια κανένας δεν πίστεψε πως ΟΛΑ τα μηχανήματα χαλάσαν) ή είναι ώρα Κολατσιού; Πραγματικά μέχρι να έρθει η κυρία κάποιος φέρνει μία σακούλα με μπουγάτσα κλπ. Περιμένεις το πότε θα φάνε. Κάποιος άλλος βγαίνει και τον ρωτάς αν θα αργήσουν πολύ ακόμα για να ξεκινήσουν τη δουλειά. «Μη βιάζεστε» η απάντηση. Σε λίγο τα χάχανα τα διαδέχονται καυγάδες. Αν μαλλιοτραβήχτηκαν δεν το ξέρουμε.
11.25 Επί τέλους βγήκε κάποιος και μας πήρε τα παραπεμπτικά. Και αναρωτιέσαι. Ωραία. Ένα κολατσιό όλοι οι εργαζόμενοι το δικαιούνται. Αλλά δεν μπορούσαν το κολατσιό να το τρώνε εκ περιτροπής χωρίς να υπάρχει αυτή η μεγάλη καθυστέρηση;. Ευτυχώς που στα Εξωτερικά της Ορθοπεδικής δεν κάνανε κολατσιό ¾ τη ς ώρας και εξετάζανε σε συνεχή ροή.