κι απ’ το δρόμο, κι απ’ τη γειτονιά.
Μόν΄ η παλιά βρυσούλα στέρεψε
στην αντικρινή σου τη γωνιά.
Τίποτε δεν άλλαξε απ’ το σπίτι σου.
Βιαστικός διαβάτης το θωρώ
και ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν
σαν και τότε τώρα λαχταρώ…..
και στο διάβα μου άξαφνα να βγης
γελαστή παιδούλα καστανόξανθη,
χάραμα απριλιάτικης αυγής.
Σφαλιστό απομένει το παράθυρο
κι αν ανοίξης μια άλλη θα φανή…..
Μόνο στο παράθυρο της θύμησης
βγαίνεις ίδια και παντοτινή.
(1859- 1951)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου