Ξερό είταν πάντα το ψωμί σου
μάνα Ελλάδα μου.
Στεγνός είταν πάντα ο κόρφος σου
Κι’ η αγκαλιά σου
– μια φτωχική φωλιά -
που κούρνιαζε ο πόνος μας.
Στιφό είταν πάντα το γέλιο σου
μάνα μου Ελλάδα μου.
Μοιρολόι είταν πάντα το τραγούδι σου
και ταχτικό σου σπιτικό –
το κοιμητήρι.
Ξερό είταν πάντα το ψωμί σου
Βαριόμοιρη μάνα μας.
Τρέχαμε να το βρέξουμε στις βρύσες μας
μα στάζαν πάντα δάκρυα.
Το βρέχαμε στα ποτάμια μας
μα στάζαν αίματα.
Μάνα! Γραμμένο σου είταν
Και το ψωμί…. Και το νερό….
ακόμα και το νερό – να ζητιανέψεις.
Μόνο τη λευτεριά, μάνα μου,
μόνο αυτήν ποτέ,
ποτέ μη ζητιανέψεις!
(Τόπε κι’ ο Κάλβος).
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
(από το βιβλίο ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου