Πού είναι οι άνθρωποι
Γιατί δε μιλούν;
Περνούν αδιάφοροι εμπρός μου
πάντα βιαστικοί, πάντα ανήσυχοι,
ψυχροί χωρίς χαμόγελο στα χείλη.
Δεν προφταίνω να δω τα πρόσωπά τους
να συγκρατήσω τη μορφή τους
και χάνονται σαν άυλες φιγούρες
μες από τα μάτια μου.
Πού είναι οι άνθρωποι;
Θέλω να τους δω
Να μιλήσω μαζί τους,
να πω τα προβλήματά μου,
να εμπιστευτώ τα μυστικά μου.
Αλήθεια! Που είναι οι άνθρωποι;
Θέλω μαζί τους να χαρώ, να γελάσω.
Θέλω μαζί τους να πονέσω, να κλάψω.
Θέλω μαζί τους να ζήσω.
Θέλω πιο πολύ ν’ αγαπήσω.
(*)Παύλος Εμμανουήλ
Από το βιβλίο του «Ηλιαχτίδες Πολυγύρου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου