Η βροχή πέφτει στη διψασμένη γη.
Μαύρα μολυβένια σύννεφα
σκεπάζουν τον ήλιο μας κρύβουν τον ουρανό.
Κίτρινα φύλλα πεσμένα στο χώμα
δεν άντεξαν στης φύσης τη νομοτέλεια.
Η μελαγχολία την καρδιά μου πλακώνει
Πως ν’ αντικρύσω τα ξεγυμνωμένα δέντρα;
Πώς να συνηθίσω στο ξεθώρισμα των χρωμάτων;
Πώς να στερηθώ το γλυκό κελάδημα των πουλιών;
Τις ευωδίες των πολύχρωμων λουλουδιών,
τα μεθυστικά της φύσης αρώματα,
το μυστήριο του έναστρου ουρανού,
της θάλασσας τα χάδια της αγάπης τ’ ανταμώματα;
Νιώθω βάρος στην ψυχή μου, υποφέρω.
νομοτέλεια!.... Της ζωής ο κύκλος ο αιώνιος,
συνεπής, σκληρός, αναπόφευκτος, ωραίος!
Παύλος Εμμανουήλ
(Από το βιβλίο Ηλιαχτίδες Πολυγύρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου