ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ (*)

 

Μερικοί πίνουν όλο της ζωής το ποτήρι
Και το βρίσκουν γλυκό, γευστικό και θερμό.
Κι άλλοι- κ΄ είνε τόσοι-φαρμάκι και δίψα
Και πίκρα που σχίζει, δεν δροσίζει το λαιμό.


Μερικοί ως τη μέση, ως το τέταρτο φθάνουν
Κι ας είναι γλυκό ή κι ας είνε πικρό.
Τ’ αφίνουν και σπάζει… και γέρνουν… και σβύνουν…
Και λείψανα κρύβονται στο χώμα το υγρό.


Μερικοί το ροφούν με ορμή και με πάθος
Κι άλλοι πάλι το γεύονται …ά… τόσον αβρά.
Σ’ άλλους δίνει απόγευσι και τάφο με τοίχους
Και σ’ άλλους ελπίδα, ευφροσύνη, χαρά.


Μερικοί μια τ’ εγγίζουν… τ’ αφίνουν… το παίρνουν…
Κι άλλοι πάλι κυττάζουν… λαχταρούν να το πιούν…
Απ’ αυτούς εις το μνήμα τα σκωλίκια άλλους σέρνουν…
Ή του Μάη τα λουλούδια άλλους (λίγους) φιλούν.


Το ποτήρι της Ζωής όλοι μια θα γευθούμε
είν’ επάνω θερμό ή επάνω γλυκό…
Θα στεγνώσουμε τα χείλη μια φορά και θα πούμε
Της χαράς το τραγούδι… ή ψαλμό για το νεκρό…

Κρήσσος
(εκ της συλλογής του Ι.Παπαβασιλείου)


(*)(Από το "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ")