ΝΥΧΤΑ

Ο ήλιος ματοστάλαχτος βυθίζεται στο κύμα’
στη θάλασσα το γέλιο του το πυρωμένο πνίγει’
και το φωτός ο βασιλιάς – ω φρίκη!- βρίσκει μνήμα
μέσα σ΄ αφώτιστους βυθούς και με τα σκότη σμίγει.

Απλώνει η νύχτα ελαφρά το μαύρο της σεντόνι

κι αργοσκεπάζει μ’ απονιά της φύσης τ’ άσπρα κάλλη’
κάθε ελπίδα χάνεται, κάθε χαρά νεκρώνει
στο σκοτεινό μυστήριο που πένθιμα προβάλλει.

Απ΄ το βουνό προβαίνοντας τ’ ολόχλομο φεγγάρι
την κίτρινη τη λάμψη του στον ουρανό σκορπίζει,
κι όλο παράξενους σκοπούς χωρίς ρυθμό και χάρη
– του πόνου του ξεχείλισμα- ο γκιώνης ξεφωνίζει.



ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (1914)
(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ)