σβήνει η νύχτα η φοβερή
σβήνει το σκότος το βαθύ
και βγαίνει πρόσχαρη η αυγή
Για σε χαράζει η χαραυγή
κι η μέρα τουτ’ η χαρωπή,
για σε τα’ αηδόνι στο κλαρί
πρόσχαρο πάλι κελαηδεί.
Κι όμως τα’ αγόρι καρτερεί
με μια κιθάρα τραγουδεί
στο παραθύρι που ‘σαι εσύ
κι όμως δεν βγαίνεις να σε δει.
Για σένα πάντα τραγουδεί
μέρα και νύχτα και αυγή
για σένα άπονη σκληρή
που το ‘χεις πάρει τη ψυχή.
Κι όταν πια φεύγει δεν μπορεί
γιατί ο ήλιος πια τον έχει δει
συ κατεβαίνεις βρε σκληρή
και κλαις με πόνο στην αυλή.
και του ραγίζεται η καρδιά
από τα δάκρυα τα καφτά
σαν πέφτουνε στο χώμα αυτά
ΤΑΚΗΣ ΛΕΥΚΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου