Η Τύχη λεν γεννήθηκε παντάτυφλη η καϋμένη
κι’ ανοιχτομάτες όλοι μας την κυνηγούμε χρόνια.
Μ’ αυτή σκορπίζει γύρω της μαυρίλα μαγεμένη!
και πάντα μεν’ ασύλληπτη από πολλούς αιώνια.
Μα είπα! Δεν γεννήθηκε παντάτυφλη η καϋμένη
Παρά το φως της έχασε π’ αντίκρυσε με βία,
Θεόρατη κι’ ολόχρυση αγγελοκαμωμένη
μια κόρη που ζηλεύουνε παντού την ευτυχία!
Μεσ’ σένα ανθώνα απέραντο, παλάτι έχει στήσει
Η Κόρη η ολόχρυση. Κ’ η Τύχη διακονεύει,
Αυτούς που απ’ τα κάλλη της η κορ’ έχει χαρίσει
Με μύρα και με λούλουδα το βίο τους χαϊδεύει.
Στο διάπλατο παλάτι της και μέσα στον ανθώνα
χρυσά στεφάνια πλέκονται που τα χαρίζ’ η Τύχη,
Της ευτυχίας της χαράς σημάδια κι’ αρραβώνα
ποτέ σ’ αυτούς που την καλούν παρά εις όποιον τύχη.
Ραβεγκάρ
Θεσσαλονίκη Αύγουστος 1919
(από το «Ημερολόγιον Θεσσαλονίκης»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου