Δεκαπενταύγουστος: Το Πάσχα του καλοκαιριού

«Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε

Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα,

Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα»

Το δεύτερο του Πάσχα γιορτάζει σήμερα η Χριστιανοσύνη. 

 Θα αρκεστώ σε δυο αποσπάσματα από τα ποιήματα δυο μεγάλων ποιητών μας.

Το ένα από  το "ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ" του Γιάννη Ρίτσου.

Όταν περνούσε η Παναγία σιωπηλή κάτου απ' τα δέντρα

κανένας δεν την άκουσε

Τα σκυλιά δε γαυγίσαν στις αυλόπορτες.

Μονάχα τα τριζόνια τη χαιρέτισαν,

κι ένα μεγάλο αστέρι χτύπησε

σε μια χορδή κάποιο άγνωστο τραγούδι

που τ' ακούσαν μόνο τα παιδιά στον ύπνο τους

και γύρισαν απ' τα' άλλο τους πλευρό χαμογελώντας.

Το δεύτερο από το ποίημα του ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ  "ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ".  Η Παναγιά, στο ποίημα αυτό,   παρουσιάζεται σαν μια συνηθισμένη λαϊκή μάνα που θρηνεί για τα βάσανα του γιου της.  

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφήν ερημική;

Δεν θα σε μάθω να μιλάς και τα' αδικο φωνάζεις.

Ξέρω, πως θα' χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

Που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

.....................................................

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου κτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην το πεις.

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή απ' την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.