....Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή ....

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που και η πιο σκληρή καρδιά ραγίζει.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ακόμα και η καλύτερα  πένα σταματά να γράφει.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που και ο πιο καλύτερος ρήτορας δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.

Υπάρχουν στιγμές που τα πάντα σταματάνε στο άκουσμα του θανάτου ενός ανθρώπου αλλά περισσότερο ενός νέου παιδιού.

Τα πλήκτρα από τα δάκρυα που κυλάνε δεν φαίνονται.

Τα δάκτυλα πάνε μόνα τους για να γράψουν δυο λέξεις.

Το μυαλό προσπαθεί να θυμηθεί κάποιες στιγμές από το χθες και όλα μπερδεύονται.

Θέλεις να γράψεις πολλά αλλά δεν μπορείς.

Μόνο δυο λέξεις

ΓΙΑΤΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ;;;;;

Αυτό το γιατί που βγαίνει από ΟΛΟΥΣ μας ποτέ δεν θα το μάθουμε.

Όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε από την πρώτη μέρα που είδες το φως της ζωής, μέχρι πριν λίγο που σε βλέπαμε ζωντανό ανάμεσα μας , θα σου δώσουμε  σε λίγες ώρες τον «τελευταίο ασπασμό» και δια στόματος του ψάλτη θα πούμε « Τον μεταστάντα εξ ημών ανάπαυσον, ένθα πάντων εστίν ευφραινομένων η κατοικία»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ

Σ΄αποχαιρετώ με το παρακάτω ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου......

Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή

Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου Είμαστε. Έχουμε πατρίδα.

Έχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου.
Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.
Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται στο μυαλό μου
κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο.
'Έτσι μας μίλησε η καρδιά σου.
Κι είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος
κι έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.
Το πρώτο σου παιχνίδι, Εσύ.
Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.

Έπαιξες τη φωτιά. Έπαιξες το Χριστό.
Έπαιξες τον Αϊ Γιώργη και το Διγενή.
Έπαιξες τους δείχτες του ρολογιού που κατεβαίνουν απ’ τα μεσάνυχτα.
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει

Ήταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο!
Ν’ ακούς κάτω απ’ τη στέγη σου τ’ ανθρώπινα μπουμπουνητά της Ευρώπης!
Άναψες κάτω απ’ το σακάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες…

Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κι έπαιξες τον Άνθρωπο!

.......με τη φωνή του  Κωστή Παλαμά που απαγγέλει το ποίημα του "Ο ΤΑΦΟΣ" που είχε γράψει για τον θάνατο του παιδιού του, και με ένα μελοποιημένο ποίημα του.

Και πάλι

Ας είναι ανάλαφρο το χώμα της Γαλατσιάνικης γης που θα σε σκεπάσει