Καθένας μόνος του, ή με την ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ;

Καθένας μόνος του, ή με την ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ;

Παλιά, το πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι εξαρτιόταν από τον Θεό, από τον ουρανό, το τι καιρό θα κάνει. Τώρα, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνουν κάποιοι στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα, στην έδρα του Δήμου. Οι αποφάσεις τους επηρεάζουν κάθε πλευρά της ζωής μας.

Είναι ψευτο-δημοκρατία να αφιερώνει κανείς πέντε λεπτά κάθε τέσσερα χρόνια, για να εκλέγει «προύχοντες» που θα πιάνουν τα πρώτα στασίδια στην εκκλησία και θ’ ανεβαίνουν στις εξέδρες των επισήμων στις παρελάσεις. Η Λαϊκή Συσπείρωση δεν ζητά τη ψήφο μας για να πάει στο Δημοτικό Συμβούλιο (με …εργολαβική ανάθεση), να κάνει τη δική μας δουλειά.Δεν εκλέγουμε τους αιρετούς «άρχοντες» μας, ως αντιπροσώπους που θα κάνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε οι ίδιοι, δηλ. να νοιαζόμαστε για τα κοινά.

Οι αποφάσεις που παίρνουν -ή δεν παίρνουν- οι πολιτικοί είναι αποτέλεσμα της δικής μαςαδιαφορίας και αδυναμίας να τις επηρεάσουμε. Τα πραγματικά αφεντικά της κοινωνίας μας, απαξίωσαν με την διαφθορά και την προπαγάνδα τους τα πάντα. Μας έκλεισαν σπίτια μας, για να κάνουν ανενόχλητοι τις δουλειές τους. Κι εμάς, μας έπιασε με την κρίση μια «ανυπόφορη φαγούρα» και δεν σηκώνουμε το χέρι να ξυθούμε. Ωστόσο, μία-δύο ώρες κάθε δεκαπέντε μέρες, αρκούν για να συμμετέχει κανείς σε μια συζήτηση-οργανωμένο διάλογο, όπου θα ενημερωθεί, θα συναποφασίσει ή θα δράσει για τα θέματα που τον αφορούν.

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται -όπως κι αυτές που δεν υιοθετούνται- αγγίζουν κάθε πλευρά της καθημερινότητας μας. Σημασία έχει να μην αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς. Σημασία έχει να νοιώθουν την ανάσα μας. Να μη τους αφήνουμε το γήπεδο ελεύθερο, να παίζουν μπάλα όπως θέλουν. Σημασία έχει να ’χουμε τους δικούς μας ανθρώπους μέσα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Ακόμα κι ένας δημοτικός σύμβουλος μας δεν θα είναι ο «ένας κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη». Γιατί θα είμαστε όλοι εμείς από πίσω του με την βαρύτητα της αξιοπρέπειας μας και την δύναμη της φωνής μας.

Πέρα από τα λεφτά, το σπουδαιότερο που χάσαμε τα τελευταία χρόνια είναι η περηφάνια μας, η αξιοπρέπεια μας, αλλά και η κοινή λογική. Ένας οικοδόμος, ένας υλοτόμος, ένας μελισσοκόμος, ένας αγρότης τί φοβάται πέρα από το να έχει την υγειά του? Τι τον κάνει να φοβάται να παλέψει για το δίκιο του και την αλήθεια, να ζητήσει τον λόγο και να μιλήσει? Ολοι κάτι φοβόμαστε και δεν κάνουμε τίποτα. Με τον φόβο μας κυβερνούν. Το Κομουνιστικό Κόμμα στην πολύχρονη ιστορία του μόνο με άφοβους αγωνιστές συνεχίζει να υπάρχει, σε πείσμα τόσων θυμάτων, διώξεων και δυσφήμισης από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ). Και το λέει αυτό κάποιος που δεν υπήρξε ποτέ μέλος αυτού του κόμματος – αλλά ούτε και κανενός άλλου.

Όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε καταστάσεις. Κανένας μόνος του. Στην Λαϊκή Συσπείρωση τύποις υπάρχει αρχηγός-υποψήφιος δήμαρχος. Οι δημοτικοί μας σύμβουλοι θα είναι σε συνεχή επαφή τους ενεργούς συμπολίτες μας κάθε χωριού. Έτσι θα ενημερώνουν για τα τεκταινόμενα στο Δήμο αλλά και θα μεταφέρουν με την δύναμη της συλλογικής μας έκφρασης τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του συνόλου. Θα είναι το αδέκαστο μάτι μας στον τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Το πόσο θα πληρώνουμε το νερό που πίνουμε ή για την αποκομιδή των σκουπιδιών μας, το αν θα έχουν τα παιδιά μας θέρμανση στο σχολείο ή θα κουβαλούν από ένα καυσόξυλο, όπως μέχρι το ‘60.

Η Συσπείρωση όλων μας δεν είναι απλά ένας εκλογικός συνδυασμός. Είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί και να μας δραστηριοποιεί σε μόνιμη βάση. Είναι μια αναγκαιότητα στις συνθήκες παρατεταμένης κρίσης με βάθος δεκαετιών και ξανα-μοιράσματος της τράπουλας του πλούτου υπέρ των ολίγων. Αν όχι για την Ελλάδα, «για τη ζωή μας, ρε γαμ… το».

Γιάννης Κοσμαράς

Υποψ. Δημοτ. Σύμβουλος «Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Αριστοτέλη», Συνεργαζόμενος

ΠΗΓΗ