Eurokinissi
|
Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Γιώργο Βασιλακόπουλο, είχε ο «Ριζοσπάστης», σχετικά με μια σειρά σημαντικά ζητήματα που αφορούν την εικόνα του αθλητισμού στη χώρα μας σήμερα αλλά και τη δουλειά που γίνεται στο μπάσκετ σε περιφερειακό επίπεδο και στις μικρές ηλικίες.
Αναλυτικά τα όσα μας είπε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας μπάσκετ:
-- Το καλοκαίρι για μια ακόμη χρονιά υπήρξαν επιτυχίες του μπάσκετ σε επίπεδο μικρών Εθνικών ομάδων, όπως αυτές της Εθνικής εφήβων και νέων στο Πανευρωπαϊκό του Βόλου και στο Παγκόσμιο του Ηρακλείου. Ποια είναι τα βήματα που μεσολαβούν μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο και ποιος ο ρόλος και η δουλειά της Ομοσπονδίας σε αυτά;
-- Η Ομοσπονδία είναι ο θεσμικός εκπρόσωπος του συνόλου του ελληνικού μπάσκετ αποτελώντας τη διοικητική κορωνίδα. Η πραγματική βάση του αθλήματος φυσικά είναι τα σωματεία, τα οποία υπάγονται στις περιφερειακές τους Ενώσεις. Ωστόσο, ως Ομοσπονδία λειτουργούμε με ένα πιο άμεσο σύστημα, αφού το σωματείο εκπροσωπείται σε κάθε επίπεδο και όχι μόνο μέσω της Ενωσης που ανήκει και ουσιαστικά δηλώνει «παρών». Η Ομοσπονδία έχει τη συνολική ευθύνη για να δουλεύει το άθλημα στο σύνολο της εδαφικής ενότητας της χώρας. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Δεν μπορεί να το κάνει στην τύχη. Ούτε να περιμένει μόνο από το σωματείο να δουλέψει. Εμείς αλλάξαμε το δόγμα που υπήρχε μέχρι πρότινος. Πρώτα, ουσιαστικά, η βάση ερχόταν προς τα πάνω και ερχόταν σε μας και μας έλεγαν, έχω ένα παίκτη στο τάδε χωριό και μπορεί να αξιοποιηθεί. Εμείς το αλλάξαμε αυτό και είπαμε πως εμείς πρέπει να πάμε στην περιφέρεια. Εμείς πρέπει να βρίσκουμε με το δικό μας σχέδιο και να ανακαλύπτουμε τα ταλέντα. Αυτά όλα δείχνουν ότι υπάρχει ένα σχέδιο. Το εάν είναι καλό και δουλεύει, τα αποτελέσματα το κρίνουν. Και πιστεύω πως αυτά μας δικαιώνουν.
Καθοριστική η ανυπαρξία ενός εθνικού πλαισίου για τον αθλητισμό
-- Τι ρόλο παίζει στη σημερινή εικόνα του αθλητισμού η ανυπαρξία ενός ενιαίου αθλητικού σχεδιασμού απ' την ίδια την πολιτεία;
-- Αυτό το θέμα θίγει ευαίσθητες χορδές και γι' αυτό έχω φωνάξει αρκετά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Λένε πολλές φορές ότι είμαι συνέχεια διαμαρτυρόμενος. Δεν είμαι διαμαρτυρόμενος αλλά διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που πιστεύω. Είναι άλλο διεκδίκηση και άλλο διαμαρτυρία. Σήμερα, όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα τέτοιου είδους σχέδιο αλλά και απ' την άλλη κανείς δεν έχει το ανάστημα να καθίσει να δουλέψει πάνω σε κάτι τέτοιο ούτε έχει τη γνώση να το κάνει. Μέχρι τώρα απ' όσους έχουν μπει επικεφαλής του αθλητισμού οι περισσότεροι είναι άσχετοι με το αντικείμενο και πολλοί εξ αυτών ήρθαν μόνο και μόνο για τη μεγάλη δημοσιότητα που προσφέρει ο χώρος του αθλητισμού. Το 1995, όταν ήμουν γενικός γραμματέας Αθλητισμού, έφερα ένα σχέδιο νόμου 28 σελίδων που έβαζε ένα πλαίσιο για το πώς θα πρέπει να υπάρχει ένας συνολικός αρχικός αθλητικός σχεδιασμός, πώς θα εξαγγέλλεται αυτός και πώς θα κρίνεται κάθε χρόνο, εάν δουλεύει ή όχι. Δυστυχώς, απερρίφθη πριν πάει καν στη Βουλή. Διότι δεν θέλανε ένα τέτοιο σχέδιο. Γιατί το σχέδιο είναι δέσμευση. Μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ότι κάποιοι θέλουν απλά να αυτοσχεδιάζουν ή να ασχολούνται με ζητήματα όπως με το πώς θα γίνονται οι εκλογές στις Ομοσπονδίες.
Το πόσο ρόλο παίζει ένας εθνικός αθλητικός σχεδιασμός φαίνεται από αρκετά περιστατικά και όχι μόνο στη χώρα μας. Πάρτε παράδειγμα τις χώρες που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ενωση. Οσο υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο, ο τομέας του αθλητισμού είδαμε όλοι πώς δούλευε. Σήμερα που κάτι τέτοιο έχει εγκαταλειφθεί, που επικρατούν λογικές της αρπαχτής, βλέπουμε πού καταλήγουν τα πράγματα. Η εικόνα που δείχνουν αυτές τις μέρες στο Ευρωμπάσκετ οι Εθνικές ομάδες χωρών όπως Ρωσία, Λιθουανία, Ουκρανία, είναι χαρακτηριστική.
-- Πώς επηρεάζει αυτή η κατάσταση τη δουλειά των Ομοσπονδιών;
-- Οι Ομοσπονδίες παλεύουν μόνες. Και από την άλλη έρχεται η πολιτεία και σου καθορίζει το επίπεδο στο οποίο θα κινηθείς, σου δίνει το οικονομικό στίγμα αφού ο κάθε σχεδιασμός και προγραμματισμός έχει και το οικονομικό σκέλος. Ερχεται ο κάθε υπουργός με τους συμβούλους του και σου λέει τόσα λεφτά θα πάρεις, θα κάνεις μπάσκετ με τόσα λεφτά, χωρίς να γνωρίζει τις λεπτομέρειες. Αντίθετα, τα λεφτά θα μπορούσαν να δοθούν κατευθείαν στην αθλητική οικογένεια, παράδειγμα στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, όπου εκεί είναι όλες οι Ομοσπονδίες, μαζεύεται το σύνολο του αθλητικού κόσμου και αυτοί είναι που γνωρίζουν τις ανάγκες και πώς να τα μοιράσουν. Σε μια άλλη περίπτωση, όταν πουλήθηκε ο ΟΠΑΠ, είχα πει τότε να μπει ένα ποσό στην άκρη για τον αθλητισμό αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε και όλα τα χρήματα πήγαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι ο αθλητισμός πρέπει να εκπροσωπείται στο σύνολο του κρατικού οικονομικού προϋπολογισμού και να υπάρχει ένα στάνταρ ποσό μόνιμα, που να το ξέρουμε όλοι. Οχι η χρηματοδότηση να εξαρτάται από τις σχέσεις του κάθε υπουργού Οικονομικών και εάν π.χ. ο Βασιλακόπουλος είναι δικός μας, τον ενισχύουμε, εάν όχι θα τον κυνηγήσουμε.
Αντικοινωνική συμπεριφορά η μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων
-- Τι συνέπειες υπάρχουν από τη συνεχιζόμενη μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων;
-- Οι συνέπειες της μείωσης των επιχορηγήσεων είναι καθοριστικές για το κάθε άθλημα ή σωματείο. Για παράδειγμα, το μπάσκετ το 2003 πήρε 6.130.000 ευρώ, το 2006 ανέβηκε περίπου στα 6.200.000, σήμερα παίρνουμε 1.800.000 ευρώ. Αυτό τι δείχνει: Είναι το σχέδιο των εσόδων κάτω σε σχέση με τότε. Πάνω είναι σε σχέση με τότε αφού, για παράδειγμα, πούλησαν και τον ΟΠΑΠ. Αρα αυτό δείχνει μια εχθρότητα στο αθλητικό κίνημα. Αρα, μια αντικοινωνική συμπεριφορά. Αφού συνδέουν τον αθλητισμό με την κοινωνία, το να χτυπάς τον αθλητισμό χτυπάς ένα κομμάτι κοινωνικό. Οπως, για παράδειγμα, η κατάρρευση των εσόδων, των ημερομισθίων, έτσι έχουμε και την κατάρρευση του αθλητισμού.
-- Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να αθληθεί ένα παιδί λαϊκής οικογένειας;
-- Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Και όχι μόνο αθλητικό αλλά και πολιτικό. Η άθληση έχει περιέλθει πλέον σε χέρια όχι τόσο καθαρά. Οταν το παιδί πάει στο γήπεδο γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνει αθλητισμό για πολλούς λόγους και εμείς πλέον το έχουμε μετατρέψει αυτό ως ένα μέσο μια πηγή άντλησης εσόδων δεν είναι αθλιότητα; Δεν είναι κοινωνική αλητεία;
Είναι βαριές εκφράσεις αλλά έτσι είναι. Κόβεις τις επιχορηγήσεις και το αμέσως επόμενο στάδιο είναι, για παράδειγμα, τα μικρά σωματεία να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Ετσι υποχρεώνονται να μετακυλήσουν τα έξοδα στους αθλούμενους και κυρίως στις οικογένειές τους. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα στους εργαζόμενους για να προστεθούν και επιπλέον έξοδα, έστω και 50 ευρώ το μήνα, για το παράβολο. Εμείς, ως Ομοσπονδία μπάσκετ, με τα 1.800.000 ευρώ, τι κάναμε; Αναγκαστικά μειώσαμε τις επιδοτήσεις και τις επιχορηγήσεις στις Ενώσεις και στις αθλητικές Επιτροπές. Οι οποίες με τη σειρά τους ψάχνουν να βρουν έσοδα που θα τα μετακυλήσουν.
Κοινωνικό αγαθό ο αθλητισμός
-- Ποια εικόνα εκπέμπει σήμερα το οικοδόμημα του παγκόσμιου αθλητισμού;
-- Αυτή τη στιγμή εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα στην ουσία ο αθλητισμός σε παγκόσμιο επίπεδο διακινείται απ' τον υπόκοσμο. Και αυτά που ακούω περί καθαρότητας του ποδοσφαίρου π.χ. στη Μ. Βρετανία, δεν έχουν βάση. Πού στηρίζεται αυτό; Σε επιχειρηματίες που τους κυνηγούν απ' τη χώρα τους ή που κλέψανε τα λεφτά από ένα ολόκληρο κράτος, όπως έγινε στη Ρωσία επί Γιέλτσιν, γίνανε πλούσιοι σχηματίζοντας μια ολιγαρχία και πάνε εκεί και αγοράζουν ομάδες κάνοντας τα δικά τους παιχνίδια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα αραβικά κεφάλαια κ.τ.λ. Εγώ έχω πει και στις διεθνείς συναντήσεις ότι πρέπει σήμερα να επανεξετάσουμε το ρόλο του αθλητισμού μέσα στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση. Και δεν είναι μόνο θέματα όπως π.χ. το ντόπινγκ, αν και είναι κύριο χαρακτηριστικό το τι συμβαίνει, αλλά πλέον έχει ξεφύγει ο αθλητισμός και δεν επιτελεί το ρόλο τον οποίο έχει. Ελέγχεται και διακινείται από κυκλώματα του υπόκοσμου.
Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό αγαθό. Δεν είναι επιχείρηση για να έχει σχέσεις με τους μάνατζερς, τους κεφαλαιούχους, τα αφεντικά. Αυτή η σχέση είναι που οδηγεί σε στρεβλές εικόνες, που βλέπουμε αθλητές έστω και εάν είναι σπουδαίοι να έχουν τις πισίνες, τα κότερά τους, εκατομμύρια, και ο άλλος που είναι στην εξέδρα να τους χειροκροτεί και να μην έχει να φάει. Είναι ωραία κοινωνία αυτό; Αυτή την κοινωνία φτιάξαμε. Και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
(*)Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μπάσκετ μιλάει στον «Ριζοσπάστη» για σημαντικά ζητήματα του αθλητισμού, τη δουλειά που γίνεται στο άθλημα και το ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου