Τα παραπάνω λόγια, από το χρονικό της Μακρονήσου για τον ξυλοδαρμό των γυναικών το Γενάρη του 1950, δέσποζαν στην έκθεση που υποδέχτηκε τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση, αφιερωμένη σε μερικές από τις πρωτοπόρες γυναίκες που έδρασαν, πορεύτηκαν και έδωσαν τη ζωή τους κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ για την ευτυχία της ανθρωπότητας.
Ενα μικρό οδοιπορικό, με μαρτυρίες και φωτογραφίες, από τη Μακρόνησο μέχρι τις φυλακές Αβέρωφ - τη σύγχρονη Βαστίλλη, όπως τις αποκαλούσαν - από όπου από το 1947 μέχρι το 1954 πέρασαν 1.200 κομμουνίστριες κι άλλες αγωνίστριες και 100 μικρά παιδιά, τα οποία, επειδή δεν θεωρούνταν κρατούμενοι, δεν είχαν δικαίωμα χώρου και διατροφής.
Καρέ - καρέ, η Αννα Παυλάκου - Θωμάκου, η 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα από τα Ταμπούρια που εκτελέστηκε δύο φορές, την πρώτη στον Σκαραμαγκά, όπου ο καταδότης της Γιαννακός την πυροβολεί στον αυχένα και νομίζοντάς τη νεκρή την πετάει σ' ένα ξεροπήγαδο. Συνέρχεται μετά από 36 ώρες και εκτελείται για δεύτερη φορά στις 6 Ιούνη 1944 στο Χαϊδάρι.
Η Σταθούλα Λεβέντη, η πρώτη γυναίκα που χόρεψε γύρω από το φοίνικα της φυλακής Αβέρωφ - το μοναδικό δέντρο που στεκόταν στη μέση της αυλής - το «έχε γεια καημένε κόσμε», πριν οδηγηθεί στην εκτέλεση στις 21/2/1948.
Η Αθηνά Μπενέκου, η κόκκινη δασκάλα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου.
Η Ειρήνη Γκίνη, η πρώτη εκτελεσμένη με απόφαση στρατοδικείου. Ο κόσμος που βρισκόταν στην αίθουσα του στρατοδικείου στις 25/7/1946 όπου γινόταν η δίκη της φώναζε: «Λευτεριά όχι θάνατο».
Η μικρότερη πολιτική κρατούμενη, η Νίνα Οικονόμου, δωδεκάμισι ετών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου