Το χάος

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Η έλλειψη στοιχειώδους νοημοσύνης εκ μέρους της ευσυγκίνητης δημοκρατίας μας τη σπρώχνει να δεχτεί την ταυτότητα των χρυσαυγιτών μέσα στα όρια μιας καθωσπρέπει ανεκτικότητας. Φυσικά θα πληρώσει ακριβά αυτή την επιλογή της. Η ανεκτικότητα γεννάει την αδιαφορία, που τείνει να γίνει μόνιμη ψυχική κατάσταση των πολιτών, δικαιώνοντας τον Σαιν-Ζυστ όταν έγραφε: «Αυτός που βλέπει να σφάζουν χωρίς ευσπλαχνία είναι πιο σκληρός απ' αυτόν που σκοτώνει».

2. Προσλαμβάνοντας τη συμπεριφορά των θεσμών απέναντί τους ως αδυναμία, οι χρυσαυγίτες τραβάνε το σχοινί. Τολμάνε να καταδικάσουν το φόνο του Φύσσα τόσο μέσα από το κακουργιοδικείο όσο και από το Κοινοβούλιο, όπου τους δίνουν βήμα οι εκπρόσωποι των θεσμών, τηρώντας ευλαβικά τους νόμους. Θλιβερός μικροαστός ο αρχηγός των χρυσαυγιτών, είναι επικίνδυνος, κι ας λένε οι τρυφεροί μικρομεσαίοι ό,τι θέλουν, θεωρώντας τον ακίνδυνο. Ο Μισέλ Φουκώ, σε μια ανάλυσή του για το ναζισμό, τόνιζε: «Ο ναζισμός επινοήθηκε από τους πιο βαρετούς και απεχθείς μικροαστούς που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ο Χίμλερ ήταν κάτι σαν αγρονόμος και είχε παντρευτεί μια νοσοκόμα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γεννήθηκαν από τη συνδυασμένη φαντασία μιας νοσοκόμας και ενός εκτροφέα πουλερικών. Το δυσώδες μικροαστικό όνειρο της φυλετικής καθαρότητας είναι αυτό που στήριζε το ναζιστικό όνειρο».

3. Η δίκη για τη δολοφονία του Φύσσα, αντί να μας απασχολεί καθημερινά, εξελίσσεται μέσα σε μια παγωμένη μοναξιά. Το βάρος της το σηκώνουν οι γονείς του και οι ορκισμένοι αντιναζιστές. Δεν είναι αυτό μια ακόμη απόδειξη της αλλοτρίωσης των πολιτών;

4. Η αδιαφορία δεν θ' αργήσει να γίνει μια ανεξάντλητη πηγή φόβου προς όλους και όλα. Το χαρτί του φόβου το παίζουν οι δεξιοί που παραμυθιάζονται ότι δεν είναι ακροδεξιοί. Οι μετριότητες της Νέας Δημοκρατίας, επαγγελματίες της ρηχότητας, ήταν έτοιμοι προεκλογικά να προσεγγίσουν τους χρυσαυγίτες κι ας λέει ό,τι θέλει ο Μεϊμαράκης. Διπρόσωποι και υποκριτές, αν τους ξύσεις, θα βρεις το παρελθόν τους να ζει ακέραιο.

5. Οσοι κολακεύουν τους πολίτες βγάζοντας ό,τι χειρότερο έχουν μέσα τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως φυσικοί εχθροί τους και κάθε φράση τους να εκλαμβάνεται ως προσβολή. Πρόκειται για αμετανόητους ακροδεξιούς, που επωφελούνται από την αδράνεια της πολιτείας για να συμβάλουν στον ξεπεσμό μας.

6. Ο εκφασισμός της κοινωνίας είναι κυρίως ζήτημα παιδείας. Είναι αλήθεια ότι το εκπαιδευτικό σύστημα, που υποτίθεται ότι οφείλει να μορφώνει, δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρατεταμένη άσκηση υποταγής. Οσοι ξέφυγαν κέρδισαν το στοίχημα παίρνοντας την υπόθεση της γνώσης πάνω τους. Οσοι παρέμειναν δημιούργησαν το μοντέλο του αμόρφωτου πτυχιούχου.

7. Ορισμένοι ευτυχώς μητροπολίτες ταυτίζονται με τους νεοναζί στο θέμα των προσφύγων. Πολλά κηρύγματα μίσους ακούγονται στο τέλος της κυριακάτικης λειτουργίας. Ο νους μου πάει στον Πιερ Πάολο Παζολίνι, που, αν και καθολικός, δεν δίστασε να κατηγορήσει τον πάπα δημόσια: «Μια κίνηση, μια λέξη σου αρκούσε για να βρουν ένα σπίτι αυτά τα παιδιά που είναι δικά σου. Αυτή την κίνηση δεν την έκανες, αυτή τη λέξη δεν την είπες. [...] Το ήξερες: "αμαρτάνω" δεν σημαίνει "κάνω το κακό", το "να μην κάνεις το καλό" σημαίνει "αμαρτάνω". Πόσο καλό μπορούσες να κάνεις! Και δεν το έκανες. Γι' αυτό πιο αμαρτωλός από σένα δεν υπήρξε» (από τη βιογραφία του Παζολίνι του Ρενέ Ντε Σεκατύ, μετ. Προκόπη Σοφρά για το «Βήμα»).